Je bent wie je bent

Ik merk de laatste tijd dat alles en iedereen fictief een label aan zijn teen heeft hangen, alsof het een soort modeverschijnsel is. “Hij kan dit niet omdat hij ADHD heeft; nee, ik kan dat niet omdat ik maar een mavo- diploma heb; nee, hij kan dat niet omdat hij dyslexie heeft; nee, hij/zij kan dat niet omdat..... En noem het maar op, er zijn nog tal van excuses te zoeken.

Dat vind ik zelf echt heel vervelend, alsof je dan niet goed genoeg bent en mensen je dan pas gaan geloven! Dus als iemand met ADHD in de klas zit en zich geen 30 seconden kan focussen op de les die hem wordt aangeboden is hij dan niet goed genoeg en moet hij een labeltje aan zijn teen krijgen? Of zelfs van school wisselen of in het ergste geval krijgt hij/zij een pilletje om zich beter te kunnen concentreren! Of moeten we het probleem bij de leraar leggen die misschien zijn lessen wat interessanter moet maken. Want het jongetje met ‘ADHD’ kan thuis zijn computerspel wel uren achter elkaar volhouden... Zelf heb ik dyslexie en ik weet hoe ik er mee om moet gaan, maar in mijn jeugd heb ik verschillende hulpinstanties voorbij zien komen! Alvorens ik een stukje post in de krant dan laat ik het eerst controleren, maar maakt het mij dan minder geschikt als columnist?
Mijn vrouw heeft een chronische ziekte, het heeft jaren geduurd voordat haar vorige werkgever begrip kreeg voor haar situatie. Je kon namelijk niet aan de buitenkant zien wat er aan de hand was. Er werd zelfs gesteld dat ze een psychische aandoening had! Na meerdere operaties en nog steeds onbegrip vanuit haar werkgever, en eigenlijk ook een beetje uit de vrienden- en familiegroep, wenste ze eigenlijk dat ze een labeltje aan de teen had waarop een hele ernstige ziekte stond. Het is eigenlijk best triest toch dat we het zo ver moeten laten komen. Een labeltje aan onze teen, want dan pas krijgen we begrip voor elkaar. Maar hoe mooi zou het wel niet zijn als we ons eens gaan verdiepen in de ander, in plaats van op ons mobieltje staren en reageren op de meeste onnozele dingen. Leg dat ding eens weg, stap uit die dichte mistwolk waarin we ons bewegen en vraag eens oprecht hoe het met de ander gaat? Dan kom je er misschien achter dat het jongetje wat het label ADHD heeft gekregen op de basisschool een super intelligent jongetje is die het helemaal heeft gemaakt in de IT. Of dat zij ‘die maar een mavo-diploma heeft’ een fantastisch lopende zaak heeft opgebouwd. Of dat je met je dyslexie een column mag schrijven, een eigen bedrijf hebt opgericht wat juist is gericht op communicatie.
Ik denk dat mijn boodschap wel duidelijk is, toch? Maak eens contact met elkaar in plaats van via het internet!
Fijn weekend.

Robin de Groot, NLP Coaching, M:0638538926, E: robindegroot.nlp@gmail.com