Gerty Christoffels (62), het brave kind voor wie het glas ‘altijd halfvol’ was

“Ik weende, na de eerste opname van ‘De Drie Wijzen’. ‘Ik kan dit niet’, zei ik tegen de producer. Ik heb geen weerwerk tegen die twee (Walter Grootaers en Jacques Vermeire, haar mede-panelleden, red.). Hij antwoordde: ‘Probeer maar even te wennen.’ En kijk.” Anderhalf miljoen kijkers verkneukelden zich van 1989 tot 1999 elke zaterdagavond aan het ‘waar of niet waar’-spel, en dat was toen letterlijk nog jong en oud. Wat maakt dat opeenvolgende generaties zich haar nog volop herinneren, ook al is ze vandaag al veertien jaar schermgezicht af.

Gerty was destijds vooral - met een te lelijk woord voor het blozende meisje - pispaal van die twee die bruutweg loos gingen met vaak zeer politiek incorrecte humor, door de toenmalige BRT-baas Cas Goossens zelf ‘beschamend’ genoemd, onder de kirrende leiding van Kurt Van Eeghem. Tussen hen in scoorde ze. Want hulpeloos naïef was ze nu ook weer niet. Ze lachte vaak zo hard terug dat het als een vrolijke oorvijg in hun gezicht knalde.

Ze had dan ook al pittig wat tv-ervaring. Had er al 5,5 jaar ‘Boeketje Vlaanderen’ opzitten, vandaag een belegen klinkende titel voor wat wel een pioniersfunctie had: het was het eerste Vlaamse toeristische tv-magazine. Ook al goed voor anderhalf miljoen kijkers per uitzending. “De mensen riepen me na op straat: ‘Hé Boeketje!’ Tante Terry zei me: ‘Leg je er maar bij neer, mij spreken ze ook nog altijd aan over Nonkel Bob.’” Hoe ze aan die job geraakte, was met een stevig aanloopje vanop haar thuisgrond Limburg.

Harry’s dochter

Gerty Christoffels was een braaf kind uit Eigenbilzen. Klein dorp, maar toch wel voedingsbodem voor artistiekerige vruchten. Haar moeder had een naaiwinkel, annex kruidenier en geschenkwinkel. Maar haar vader fotografeerde, schilderde, schreef toneelstukken, regisseerde, grimeerde en maakte tot de decorstukken toe. Julien Schoenaerts, ook geboren onder de toren van Eigenbilzen, speelde nog zijn eerste stukken bij haar vader. Gerty: “Als ik Julien later in Antwerpen nog wel eens tegenkwam, drukte hij me minzaam de hand en zei: ‘Ha, Harry’s dochter.’ Waarop we in ons geboortedialect verder praatten.” Het was inderdaad met vader dat ze meeging naar alle uithoeken van Limburg met het amateurtoneel. Ze speelde zelf ook, bij het Hoeselts Toneelgezelschap, en haar droom was om actrice te worden in een film. 

Maar ze studeerde - eenmaal terug na zes jaar internaat bij de nonnen in Hasselt - braaf regentaat. “Als je Nederlands/Engels deed, moest je er geschiedenis of godsdienst bij nemen. Ik koos voor dat laatste, want voor geschiedenis moest je te veel data van buiten leren. Viel dat tegen, catechese had een behoorlijk zware cursus.” Ze ging lesgeven, zoals verwacht. Maar toen pa een baan had op het Provinciaal Domein Bokrijk, zei daar iemand van de Toeristische Dienst Limburg dat de BRT een presentatrice zocht voor een nieuw toeristisch programma. ‘Is dat niets voor uw dochter?’ En zo trok ze naar het grote Brussel om te solliciteren. 

“Met knikkende knieën”, zei ze achteraf, maar ook dat ze altijd zo blij was geweest te hebben doorgezet. In ‘84 begon ze er, ze was 26. Ze zou er ook ‘Het Ei van Christoffels’ maken en ‘Personal Upgrade’, een programma over de gloednieuwe huiscomputer. “Ik moest daarvoor Bill Gates interviewen, die wellicht dacht dat ik alles over computers wist. Ik heb de schijn hoog kunnen houden.”

Ups en downs

Na haar overstap in ‘95 naar VTM bracht ze daar veel mooie, glamoureuze jaren door met shows als ‘Wie van de drie’, ‘Trouw met mij’ en ‘Rijker dan je denkt’ en toonde ze zich opnieuw het meest elastische hart van Vlaanderen toen ze met ‘Domino’ - gemaakt door het productiehuis van Karl Symons, toen de vriend van haar boezemvriendin Francesca Vanthielen - zowat de human interest uitvond: met haar autootje rondtoerend op zoek naar de meest kleurrijke Vlamingen, bijzonder in het gewoon zijn. 

Opmerkelijk: Christoffels met haar warme aard maakte échte vrienden in de showbizz, waar anderen vaak alleen slangen in de kuil zagen krioelen. Maar over haar eigen privéleven vertelde ze verder helemaal niks. Behalve dat ook zij “ups en downs had gekend”. “Ik was een braaf meisje. Getrouwd met mijn eerste lief”, ontviel haar wel eens. Maar dat huwelijk bleef niet duren. Andere relaties evenmin. Dat ze het rond haar veertigste “even moeilijk had gehad” toen ze moest vaststellen dat ze en cours de route kinderloos was gebleven, zei ze ook. Maar hé, dat “het glas” bij haar “toch altijd halfvol was”.

De laatste twintig jaar was ze in stilte samen met de Brit Graham Herbert. Die bij hun ontmoeting, net gearriveerd uit Londen, haar buurman was in haar flatgebouw in Antwerpen en die van geen tv-bekendheid wist. Wat “verfrissend” was voor de liefde, vond ze. Graham opende een cocktailbar, vlakbij de kathedraal. Gerty kwam er zelf niet shaken, alleen soms sippen. Ze ging zelf voltijds mediatraining geven aan politici en bedrijven, nadat ze bij VTM in 2006 na ‘Groene Vingers’ geen nieuwe opdracht meer kreeg - “wat een wrange nasmaak liet, als je dat eventjes wordt gemeld in een telefoongesprek van enkele minuten” zei ze daarover later, en hoe het “contrasteerde” met de egards waarmee ze er ooit was binnengehaald. “Maar dan nog”, klonk het ook wat geïrriteerd, “de ontslagen in Vorst, dát is een drama. Dit is niet einde van mijn leven.” Ze was toen 48 en ging door, ook met boeken schrijven nu. ‘De helft van mijn leven’, was de titel van een autobiografische roman in 2010 en die nu “spijtig genoeg geen vervolg zal kennen”, zo staat op de rouwbrief die de familie gisteren uitstuurde.

Waar ze na VTM wel nog af en toe opdook was in 'De Laatste Show’ op VRT, met haar goede vriendin Frieda Van Wijck. Nog altijd spatte het plezier van het scherm. Nog voor de allerlaatste reprise van ‘De Drie Wijzen’ was er al een poos ‘De Drie Grijzen’, met de twee oude vrienden, dat een theatertournee was geworden. Maar toen was er de kanker. De diagnose kreeg ze twee jaar geleden al en slechts weinigen die het wisten. Alleen haar naasten waren zich bewust van hoe ze vocht. En naar het halfvolle glas bleef reiken. Met haar lach, als het nog even kon. Ook het afscheid zal enkel onder intimi gebeuren. “Gerty kon zonder publiek.”