Κάποτε σε μια μακρινή χώρα ζούσε ένας βασιλιάς με την βασίλισσα και την πανέμορφη κόρη τους. Έγινε πόλεμος με την γειτονική χώρα και ο βασιλιάς με την βασίλισσα σκοτώθηκαν. Έμεινε μόνη η μικρή πριγκιποπούλα με την γριά παραμάνα της.
Ζούσαν ολομόναχες σε ένα σπιτάκι κοντά στο ποτάμι. Είχαν έναν όμορφο κήπο και κάθε πρωί η πριγκίπισσα πότιζε τα δέντρα και τα λαχανικά της. Μετά πήγαινε και τάιζε τις κότες και τις κατσικούλες της. Βλέπετε αυτή ήταν η μοναδική περιουσία που είχαν.
Εκεί γύρω δυστυχώς όμως ζούσε και ένας δράκος φοβερός! Πήγαινε και έκλεβε ό,τι είχε ο καθένας στο σπίτι του. Έτσι έκλεβε τα φρούτα και τα λαχανικά από τον κήπο της πριγκίπισσας, αλλά έπαιρνε και το γάλα από τις κατσίκες και τα αυγά από τις κότες. Η πριγκίπισσα με την παραμάνα της στεναχωριόνταν, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί κανένας δεν τολμούσε να τα βάλει με τον άγριο δράκο και αυτές ήταν δύο γυναίκες μόνες και αδύναμες!
Μια μέρα έγινε κάτι πολύ χειρότερο. Ο δράκος άρπαξε την ίδια την πριγκιποπούλα μέσα από το σπίτι της. Η παραμάνα τον παρακαλούσε κλαίγοντας να πάρει κι αυτήν μαζί του, αλλά εκείνος δεν της έδωσε καμιά σημασία. Έβαλε το κορίτσι μέσα σε ένα μπαούλο και την πήγε στο σπίτι του.
Εδώ θα μείνεις και θα μου κάνεις όλες τις δουλειές! Αλίμονο σου αν τεμπελιάσεις!
Τι να κάνει η φοβισμένη πριγκιποπούλα, από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν στο πόδι για να έχει ικανοποιημένο τον σκληρό δράκο.
Μια μέρα ο δράκος της ζήτησε να του πλέξει μια φανέλα με ένα μαλλί τόσο σκληρό σαν σύρμα! Φυσικά και δεν μπόρεσε η κοπέλα να κάνει τίποτε. Ήρθε ο δράκος και την ρώτησε αν έγνεψε το μαλλί για την φανέλα. Όταν άκουσε ότι είχαν ματώσει τα δάχτυλα της και ότι δεν μπορούσε να το κάνει εξαγριώθηκε και την απείλησε ότι αν σε δύο μέρες δεν είχε τελειωμένη την φανέλα, θα την έτρωγε! Η πριγκιποπούλα τρομαγμένη άρχισε να κλαίει. Εκείνη την ώρα φάνηκαν μπροστά της πέντε καλικαντζαράκια. Χοροπηδούσαν γύρω της, χαχανίζοντας και της είπαν:
Μην κλαις κυρά! Δώσε μας λίγο μέλι και καρύδια και σου υποσχόμαστε ότι θα σε σώσουμε από τον δράκο.
Λες να με βοηθήσουν τα καλικαντζαράκια; Αναρωτήθηκε η πριγκίπισσα.
Και βέβαια θα σε βοηθήσουμε, μην αμφιβάλλεις καθόλου γι αυτό…
…απάντησαν τα καλικαντζαράκια που διάβασαν την σκέψη της. Αμέσως η πριγκίπισσα έφερε μέλι και καρύδια από την αποθήκη του δράκου. Έφαγαν το μέλι και τα καρύδια κι ευχαριστήθηκαν.
Είσαι καλή κοπέλα,
…της είπε ο ένας από αυτούς που μάλλον ήταν ο αρχηγός τους.
Ναι, ναι είναι καλή κοπέλα και πρέπει να την βοηθήσουμε.
…απάντησαν με μια φωνή και τα υπόλοιπα καλικαντζαράκια.
Θα σου τον φτιάξουμε μια χαρά εμείς τον δράκο, περίμενε και θα δεις!
Η πριγκιποπούλα τα είχε χαμένα. Ελπίζω να μου λένε την αλήθεια και να μην μου κάνουν πλάκα όπως το συνηθίζουν, σκεφτόταν.
Τα καλικαντζαράκια κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι του δράκου είχαν το σχέδιο τους. Μόλις ήρθε ο δράκος, η πριγκιποπούλα έστρωσε το τραπέζι για να φάει και να πιει το κρασάκι του. Αφού ο δράκος παραέφαγε και παραήπιε, πήγε ζαλισμένος στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί. Σε λίγο τον πήρε ο βαθύς ύπνος. Αμέσως τα καλικαντζαράκια τον έδεσαν χειροπόδαρα με βαριές αλυσίδες. Ύστερα του έδωσαν δέκα ξυλιές στον πισινό του και γρήγορα γρήγορα άρπαξαν την πριγκίπισσα και την γύρισαν στο σπίτι της.
Η παραμάνα την αγκάλιασε κλαίγοντας από χαρά και γυρίζοντας στα καλικαντζαράκια τους είπε:
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, καλοί μου καλικάντζαροι! Βλέπω με χαρά ότι υπάρχουν και καλόψυχοι καλικάντζαροι σ’ αυτόν τον κόσμο.
Τα καλικαντζαράκια τότε απάντησαν:
Ακούστε καλές μας κυράδες. Όπως υπάρχουν καλόκαρδοι και κακόκαρδοι άνθρωποι, έτσι υπάρχουν και καλόκαρδα καλικαντζαράκια.
Και χαιρετώντας ευγενικά, έφυγαν με χαρούμενες φωνές και πηδήματα.
Όσο για τον δράκο, αυτός ακόμα είναι αλυσοδεμένος στο κρεβάτι του, φωνάζοντας βοήθεια, αλλά κανένας δεν θα τον ακούσει ποτέ, όσα χρόνια και να περάσουν.
Οι παραμυθάδες 