Και οι μπαμπάδες έχουν ενοχές.
Αν από τότε που αποκτήσατε παιδιά η διάθεσή σας έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα, οι ειδικοί σας δείχνουν πώς θα επιβιώσετε σε αυτό το τρενάκι του τρόμου.
Από τη στιγμή που γίνατε πατέρας, η σύντροφός σας είναι για πρώτη φορά στη σχέση σας πιο αφοσιωμένη σε κάποιον άλλο. Στο μεταξύ, η ελευθερία που είχατε στο παρελθόν, να της πείτε σε ανύποπτο χρόνο «Θα αργήσω απόψε γιατί θα βγω με τους φίλους μου» ή «Μετά τη δουλειά θα πάω γυμναστήριο», έχει εξαφανιστεί. Λατρεύετε τα παιδιά σας, αλλά ταυτόχρονα κάποιες στιγμές δεν αντέχετε να νιώθετε εγκλωβισμένοι.
Μην το πάρετε στραβά, αλλά σύμφωνα με τον dr Josh Coleman, ψυχολόγο και συνεργάτη του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν, «οι άντρες έχουν κοινωνικοποιηθεί έτσι ώστε να επικεντρώνονται περισσότερο στο “εγώ” παρά στο “εμείς”. Είναι λοιπόν δύσκολο για τους μπαμπάδες να αλλάξουν νοοτροπία, γεγονός που οδηγεί σε απροσδόκητο στρες».
Ταυτόχρονα, μπορεί να αισθάνεστε ένα άλλο εξίσου απροσδόκητο συναίσθημα: ενοχές. Γιατί υπάρχουν πτυχές της γονεϊκότητας στις οποίες, αναπόφευκτα, δεν μπορείτε να συνεισφέρετε. Όπως ο ολονύκτιος θηλασμός. Ή, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, οι ωδίνες του τοκετού.
«Δεν υπάρχει ισότιμη κατανομή ρόλων στη γονεϊκότητα», εξηγεί η Ellen Galinksy, συνιδρύτρια του Ιδρύματος Οικογένειας και Εργασίας στη Νέα Υόρκη. «Είναι ένας από τους μεγαλύτερους μύθους στην κοινωνία μας. Η αναλογία στην κατανομή ρόλων στη γονεϊκότητα αλλάζει διαρκώς. Κάποιες φορές η γυναίκα κάνει τα περισσότερα, άλλες ο άντρας».
Ιδιαίτερα οι μπαμπάδες της γενιάς των Μιλένιαλς, επιδιώκουν να εμπλέκονται περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών τους, συμφωνεί η Galinsky. «Οι άντρες σήμερα περνούν τριπλάσιο χρόνο με τα παιδιά τους συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες», λέει η ίδια. Αν λοιπόν νιώθετε ότι δεν μπορείτε να συνεισφέρετε αρκετά, είναι φυσιολογικό να αισθάνεστε ενοχές.
Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις αυτές οι ενοχές μπορεί να αποτελούν μέρος της αντρικής επιλόχειας κατάθλιψης, όπως ονομάζεται μια διαταραχή που, σύμφωνα με δημοσίευμα της επιθεώρησης Journal of the American Medical Association, πλήττει το 10% των νέων μπαμπάδων (και το 12% των νέων μαμάδων)! Άλλα συμπτώματά της μπορεί να είναι η θλίψη, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η συναισθηματική και πρακτική απόσυρση από το ρόλο του γονέα.
Όπως ανακάλυψε μια άλλη, νέα μελέτη, του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, η επιλόχειος κατάθλιψη στους άντρες συνδέεται με πτώση των επιπέδων της τεστοστερόνης. Επομένως, δεν οφείλεται μόνο σε «αρνητικές σκέψεις», αλλά είναι θέμα βιοχημείας.
Το πρώτο πράγμα που μπορούν να κάνουν οι μπαμπάδες για να ανακουφιστούν από τις ενοχές είναι να αποδεχτούν ότι συχνά τρέφουμε εξωπραγματικές προσδοκίες από τη γονεϊκότητα, όπως εξηγεί η Galinsky. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πάντα να μοιραζόμαστε ακριβώς στη μέση τις υποχρεώσεις μας με το/τη σύντροφό μας.
Αυτό που μπορούν να κάνουν οι μπαμπάδες για να νιώσουν καλύτερα είναι να σκεφτούν εναλλακτικούς τρόπους να μοιραστούν το βάρος (και τις χαρές) της ανατροφής ενός παιδιού με τη σύντροφό τους. Για παράδειγμα, σίγουρα δεν είναι σε θέση να θηλάσουν αλλά μπορούν, τη νύχτα, να είναι εκείνοι που θα σηκώσουν το μωρό από την κούνια του και θα το φέρουν στη μαμά για να το θηλάσει. «Βοηθήστε τη σύντροφό σας, όχι το μωρό», επισημαίνει η Galinsky.
Οι μπαμπάδες μπορείτε επίσης να προσφερθείτε να κρατήσετε για μερικές ώρες μόνοι το μωρό, έστω στο μεσοδιάστημα ανάμεσα σε δύο θηλασμούς, ώστε η μαμά να κάνει ένα μικρό αλλά πολύτιμο διάλειμμα. «Αλλά μην εκπλαγείτε αν αρχίσει να σας τηλεφωνεί κάθε 5 λεπτά για να τσεκάρει αν όλα πάνε καλά», προειδοποιεί η Galinsky. Κάντε υπομονή και σκεφτείτε ότι κάνετε το καθήκον σας για να διευκολύνετε τη ζωή της συντρόφου σας και να έρθετε πιο κοντά στο μωρό σας.