Όταν η Τερέζα Μέι προκήρυξε τις γενικές εκλογές πριν από οκτώ εβδομάδες, όλοι πίστευαν ότι Τζέρεμι Κόρμπιν ήταν ο πιο αδύναμος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος από την εποχή του Μάικλ Φουτ το 1983 ή ακόμα και από την εποχή του Τζορτζ Λάνσμπουρι το 1935 .

Σήμερα ο παππούς πήρε την εκδίκησή του: όχι μόνο θα έχει λόγο στο ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, αλλά είναι πια και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του κόμματός του. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο Κόρμπιν να σχηματίσει ο ίδιος κυβέρνηση συνασπισμού. Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές ήταν σχεδόν βέβαιο ότι οι Τόρις δεν θα κατάφερναν να πετύχουν την απόλυτη πλειοψηφία. Παραδοσιακά, το κόμμα που πρώτευσε στις εκλογές έχει πρώτο την ευκαιρία να σχηματίσει κυβέρνηση. Όμως τα μικρότερα κόμματα, όπως το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, θα είναι πολύ περισσότερο πρόθυμα να συμφωνήσουν με τους Εργατικούς παρά με τους Τόρις. Ακόμα και αν οι Τόρις καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, ο Κόρμπιν θα είναι ο πανίσχυρος ηγέτης μιας πανίσχυρης αντιπολίτευσης. Θα έχει τη δυνατότητα να θέτει υπό ασφυκτική πίεση έναν ή μία πρωθυπουργό που θα κυβερνά με μικρή πλειοψηφία.

Ο Κόρμπιν έχει φέρει την επανάσταση στη βρετανική αριστερά. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 οι Εργατικοί είχαν πιστέψει πως ο μόνος τρόπος να αναρριχηθούν στην εξουσία είναι να κλίνουν προς το κέντρο. Να αποκηρύξουν πολιτικές όπως την εθνικοποίηση της βιομηχανίας και την υποστήριξη «εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων» και να υιοθετήσουν άλλες, όπως την ελεύθερη αγορά και τη «δυτική συμμαχία». Ο Κόρμπιν ήταν ένας από τους ελάχιστους βουλευτές που εναντιώθηκε σε αυτή τη λογική. Ο Τόνι Μπλερ και οι σύμμαχοί του τον αντιμετώπισαν ως έναν ενοχλητικό εκκεντρικό τύπο.

Μέχρι πρότινος, η συντριπτική πλειονότητα των Εργατικών βουλευτών συμφωνούσαν με την άποψη Μπλερ. Όταν ο Κόρμπιν έθεσε υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος το 2015, ούτε ο ίδιος πίστευε ότι θα κερδίσει. Πέρσι, τα τρία τέταρτα των βουλευτών του κόμματος τον καταψήφισαν σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να τον ρίξουν. Για πολλούς από αυτούς, ο Κόρμπιν είχε καταλάβει το κόμμα και έκανε κατοχή υποστηριζόμενος από μια χούφτα σκληροπυρηνικούς αριστερούς στον στενό του κύκλο, όπως τον Seumas Milne, τον επικεφαλής στρατηγικής του, τον Len McCluskey, αφεντικό του συνδικάτου Unite (το μεγαλύτερο συνδικαλιστικό σωματείο στη χώρα) και από το Momentum, ένα κίνημα ακτιβιστών που μέχρι πρόσφατα ανήκαν σε άλλα κόμματα.

Το Εργατικό Κόμμα θα ξεκινήσει τώρα να αναλογίζεται ξανά τις θεμελιώδεις αρχές του. Ο Κόρμπιν έθεσε εκ νέου το πλαίσιο του εφικτού. Απέδειξε ότι το κόμμα μπορεί να επιτύχει υποστηρίζοντας αυτά που στα αλήθεια πιστεύει και όχι αλληθωρίζοντας προς το κέντρο. Ο Εντ Μίλιμπαντ, τέως ηγέτης του κόμματος, έχασε τις εκλογές του 2015 εν μέρει επειδή έδινε την εντύπωση πως απολογούταν συνεχώς για τις αρχές του. Αντίθετα, ο Κόρμπιν ήταν πάντα υπερήφανος για τη σοσιαλιστική του πορεία. Απέδειξε, επίσης, ότι τα ταμπλόιντ δεν είναι Ροτβάιλερ που το κόμμα πρέπει να φοβάται. Τα άρθρα τους για τις σχέσεις του Κόρμπιν με τον IRA έχουν μεγάλο ποσοστό αλήθειας, όμως αυτό αφήνει αδιάφορους πάρα πολλούς ψηφοφόρους, κυρίως νέους. Η εποχή του Μπλερ έληξε οριστικά στις 8 Ιουνίου.

Ο Κόρμπιν έχει τώρα να αντιμετωπίσει νέες σοβαρές δυσκολίες. Αν σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού θα πρέπει να συμβιβαστεί με τους εταίρους του, ενώ αν ηγείται της αντιπολίτευσης θα πρέπει να συμφιλιωθεί με τους επικριτές του μέσα στο κόμμα. Κάποιοι Εργατικοί θα υποστηρίξουν πως ίσως το κόμμα να κέρδιζε τις εκλογές αν είχε άλλον αρχηγό. Άλλωστε, η οικονομία εξασθενεί, οι πολίτες δεν αντέχουν τη λιτότητα, το Σύστημα Υγείας πάει από κρίση σε κρίση και, το σημαντικότερο, η Τερέζα Μέι πραγματοποίησε τη χειρότερη εκλογική καμπάνια στην πρόσφατη ιστορία. Ακόμα και αν αυτό αληθεύει, δύσκολα πείθει. Γιατί ο Κόρμπιν διεξήγαγε μια δυνατή καμπάνια που διέψευσε κάθε πρόβλεψη. Μπορεί να μην κέρδισε τις εκλογές, αλλά -σε αντίθεση με την ηγέτιδα των Συντηρητικών- έχει πια την αύρα του νικητή.