Το όπλο της υποδούλωσης

Προκόπης Μπίχτας

Kυρ. Μητσοτάκης στους Financial Times 5/7/2020: Θα προωθήσουμε ως δικά μας τα σκληρά τροϊκανά μνημονιακά μέτρα. 

Σήμερα το όπλο της υποταγής των οικονομικά ασθενέστερων ευρωπαϊκών χωρών στις περισσότερο ανεπτυγμένες, και ιδιαίτερα στο γερμανικό Ράιχ, είναι το ευρώ.

Το ευρώ δεν είναι χρήμα που αντιστοιχεί σε χρυσό ή στα εμπορεύματα που παράγονται στην κοινωνία ούτε απλά το γενικό ισοδύναμο της ανταλλακτικής αξίας των εμπορευμάτων, αλλά είναι ένα μέσον για την δημιουργία χρέους και την συντριβή των χωρών με χαμηλό και μέσο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης. Είναι μέσον για την οικονομική και πολιτική υποδούλωσή τους.

Το ευρώ ως νόμισμα δεν είναι αξιόγραφο, δηλ. αποδεικτικό αξίας, αλλά χρεόγραφο, δηλ. αποδεικτικό χρέους. Στηρίζεται σε ένα οικονομικό κατασκεύασμα που λέγεται fiat money, δηλαδή έχει αξία μόνο και μόνο επειδή το είπε η ΕΕ! Ένα νόμισμα των 50 ευρώ δεν αντικατοπτρίζει ισόποση αξία, αλλά χρέος 50 ευρώ συν τον τόκο προς τον εκδότη.

Το ευρώ παράγεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διανέμεται στις τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης σαν δάνειο με επιτόκιο. Αυτές με τη σειρά τους το δανείζουν στα κράτη με μεγαλύτερο επιτόκιο. Δηλαδή από την πρώτη στιγμή που το παίρνει κάποιος στα χέρια του είτε πρόκειται για τράπεζα είτε για κράτος είναι χρεωμένος και, μάλιστα έχει αποδεχθεί το χρέος του, ακριβώς όπως όταν δανείζεται από ένα τοκογλύφο.

Όταν η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους, φορτώνεται ακόμα μεγαλύτερο χρέος.

Ταυτόχρονα η χρήση του ευρώ εντείνει τον νόμο της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης, αφού οι αδύναμες οικονομικά χώρες δεν μπορούν να ασκήσουν κανένα είδος νομισματικής πολιτικής για τον έλεγχο του πληθωρισμού ή του αντιπληθωρισμού, της πορείας των εξαγωγών τους, της ενίσχυσης ή όχι κλάδων της παραγωγής, των δημοσιονομικών τους προβλημάτων κ.λ.π. Έτσι παραμένουν έρμαιο στα «καπρίτσια» της Ε.Κ.Τ., των θελήσεων των ισχυρότερων, ανταγωνιστικότερων χωρών, του παρασιτικού τραπεζικού συστήματος και των σαπρόφυτων που ονομάζονται "οίκοι", "ινστιτούτα", "αντισταθμιστικά κεφάλαια (hedge funds)" κ.λ.π. Μέσω του ευρώ τα ελλείμματα των πιο αδύναμων χωρών γίνονται πλεονάσματα των ισχυροτέρων.

Όταν μια χώρα αποποιείται το εθνικό της νόμισμα χάνει την εθνική της κυριαρχία. Σήμερα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετήσει οτιδήποτε, αν δεν το εγκρίνουν οι τοκογλύφοι. Στο εσωτερικό δεν μπορεί να ασκήσει ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική και στο εξωτερικό δεν μπορεί να κινηθεί σύμφωνα με τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά της. Είναι αναγκασμένη να κινείται αποκλειστικά στα πλαίσια που της έχουν θέσει οι τοκογλύφοι επικυρίαρχοί της.

(Σημ. Η Γερμανία δεν έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία, αφού η ίδια επέβαλλε το ευρώ με τις λειτουργίες που την συμφέρουν. Οποιαδήποτε μειονεκτήματα, που προέρχονται από το γερμανικό χρέος που ανέρχεται περίπου στο 70%-75% του ΑΕΠ της, υπερκαλύπτονται από την οικονομική και πολιτική υποταγή των υπόλοιπων χωρών σ’ αυτήν. Τα ελλείμματα των χωρών όπως η Ελλάδα γίνονται γερμανικά πλεονάσματα).

Η έλλειψη εθνικού νομίσματος και η υποταγή της Ελλάδας στο ευρώ έχει οδηγήσει στην υπογραφή των μνημονίων και οδηγεί στην υπογραφή καινούργιων, έχει οδηγήσει σε δραματική επιδείνωση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της, σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της (άρθρο 14, παρ. 5 του μνημονίου 2010) και σε υποβάθμιση της γεωπολιτικής αξίας της. Το δημόσιο χρέος, που αυξήθηκε δραματικά από την ημέρα της υιοθέτησης του ευρώ και η απαίτηση των τοκογλύφων για συνεχή πληρωμή τόκων ανέδειξαν ακραία προδοτικές κυβερνήσεις οι οποίες αποδέχθηκαν την επιβολή των μνημονίων, καταδίκασαν την οικονομία σε συνεχή αιμορραγία, την παραγωγική βάση σε συνεχή απαξίωση και τον ελληνικό λαό σε συνεχώς μεγαλύτερη φτωχοποίηση και εξαθλίωση.

Μέσα στον κόσμο του ευρώ το ελληνικό κοινοβούλιο δεν μπορεί ούτε καν να συζητήσει οποιοδήποτε νομοσχέδιο, αν δεν εγκριθεί πρώτα από τους πατέρες του γερμανικού νομίσματος. Η σημερινή, όπως και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, επιβάλλει αλλεπάλληλες φοροκαταιγίδες, ιδιωτικοποιεί και ξεπουλά τη δημόσια περιουσία, και παραδίδει ολόκληρη την χώρα και τον λαό στις ορέξεις της Γερμανίας, όχι επειδή πιστεύει ότι έτσι θα «ελαφρυνθεί» το δημόσιο χρέος, αλλά για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ευρώ και της ευρωζώνης. Το «η Γερμανία υπεράνω όλων» είχε γίνει η σημαία των προηγουμένων «ελληνικών» κυβερνήσεων και η σημερινή την ανεμίζει επίσης.

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και σε πιόνι της Γερμανίας.

Για να μπορέσουν να περάσουν τους επαίσχυντους νόμους που διευκολύνουν τα ευρωφασιστικά συμφέροντα, για να προλάβουν και να καταστείλουν τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού (οι αντιδράσεις θα εκδηλωθούν αναπόφευκτα) και για να τον τρομοκρατήσουν, οι τοκογλύφοι και οι ελληνικές κυβερνήσεις της προδοσίας συρρίκνωσαν και συνεχίζουν να συρρικνώνουν την δημοκρατία, επιβάλλουν όλο και περισσότερους αυταρχικούς νόμους, και έχουν καταντήσει κουρελόχαρτο το ελληνικό Σύνταγμα (σήμερα μάλιστα κραδαίνοντας το ψέμα της "πανδημίας").

Εκφασίζουν την ελληνική κοινωνία προωθώντας σε θέσεις εξουσίας διεφθαρμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και οδηγητές γνώμης. Αθωώνουν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου δημιουργώντας καθεστώς ατιμωρησίας και ενθαρρύνοντας ανάλογες συμπεριφορές, και δίνουν εξουσίες ακόμα και στους πιο ασήμαντους και πειναλέους σφουγγοκωλάριούς τους για να αυθαιρετούν, να βιαιοπραγούν και να τρομοκρατούν τους πολίτες σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή.

Η εμμονή να διατηρηθεί η ύπαρξη και κυριαρχία του ευρώ δημιουργεί και επιβάλλει πολιτικές που οδηγούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε γενικευμένη φτώχεια και εξαθλίωση, στον αποκλεισμό του από βασικά κοινωνικά αγαθά και σε περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του. Το ευρώ είναι φορέας πολιτικών και συμπεριφορών στυγνής καταπίεσης και τρόμου.

Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο ελληνικός λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή σε πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα επιβάλει:

• Α) Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και μνημονιακών διατάξεων
• Β) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές.
• Γ) «Σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων
• Δ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής.
• Ε) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία.

"Ό,τι δεν αρχίζει σήμερα, ποτέ δεν τελειώνει αύριο".

Υ.Γ.1 Προπαγανδιστικά επιχειρήματα του τύπου «Αν φύγουμε από την ΕΕ θα βρεθούμε σε απομόνωση» προδίδουν ανύπαρκτη σκέψη και απευθύνονται σε ανάλογο ακροατήριο. Η προσκόλληση στις πολιτικές που απορρέουν από το ευρώ έχει απομονώσει την Ελλάδα από παραδοσιακούς και από καινούργιους εν δυνάμει συμμάχους. Όταν η Ελλάδα αποδεσμευτεί από αυτόν τον εφιάλτη, οι άμεσες και μακροπρόθεσμες προοπτικές για πολλές και ισχυρές συμμαχίες είναι σχεδόν απεριόριστες.

Υ.Γ.2 Προπαγανδιστικά επιχειρήματα του τύπου «Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς δάνεια, αφού δεν έχουμε βιομηχανία», επίσης ανήκουν στην κατηγορία του «Ανεγκέφαλου». Θα ζήσουμε ασύγκριτα καλύτερα όταν οι θάλασσες δισεκατομμυρίων που αρπάζουν κάθε τόσο οι τοκογλύφοι διοχετευθούν στην παραγωγική διαδικασία και την βελτίωση του επιπέδου ζωής του ελληνικού λαού.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι

Προκόπης Μπίχτας

Στον σημερινό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό η κρίση και η ύφεση βρίσκονταν στα πλαίσια του βιομηχανικού κύκλου και διαδέχονταν τη φάση της ανάπτυξης. Συνέβαιναν και συμβαίνουν έχοντας ως αιτία την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους. Εκφράζονταν είτε σαν κρίση υπερπαραγωγής είτε σαν κρίση εμπορίου είτε σαν τραπεζική είτε σαν δημοσιονομική κ.λ.π.

Στην ιστορία του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού έχουν συμβεί δεκάδες οικονομικές κρίσεις, άλλες με τοπικό χαρακτήρα κι άλλες με διεθνή.

Οι συνέπειες των κρίσεων, αλλά και οι τρόποι αντιμετώπισης και αντιρρόπησης της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους ήσαν και είναι οι διάφορες νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές, η καταστροφή τμημάτων του κεφαλαίου (κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση της ανεργίας), μεταφορά κεφαλαίων από τους λιγότερο κερδοφόρους κλάδους σε άλλους, εφαρμογή νέων τεχνολογιών, εφαρμογή νέων μορφών οργάνωσης στην παραγωγή και ανακατανομή των σφαιρών επιρροής ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Ας θυμηθούμε τους αμέτρητους τοπικούς πολέμους και τους δυο παγκόσμιους.

Η προτελευταία μεγάλη παγκόσμια κρίση ξεπεράστηκε με την εφεύρεση του τσιπ πυριτίου που έδωσε τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν οι Η/Υ μαζικά, σε όλους τους τομείς της παραγωγής και των υπηρεσιών. Αυτό δημιούργησε τεράστιους ρυθμούς αύξησης της παραγωγής, νέους κλάδους, καινοτομίες, επέτρεψε αλματώδη βήματα στην πρόοδο των επιστημών, πολλαπλασίασε την παραγωγή σχετικής και πρόσθετης υπεραξίας και πέτυχε μεγαλύτερους ρυθμούς στη συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου με καταστροφή των πιο καθυστερημένων επιχειρήσεων, απορρόφηση μικρότερων από μεγαλύτερες και κολοσσιαίες συγχωνεύσεις βιομηχανιών και τραπεζών. Η συγκέντρωση αμύθητου πλούτου σε ελάχιστα χέρια πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις.

Αυτές οι συνθήκες δημιούργησαν ένα κύμα ευφορίας στην κυρίαρχη τάξη, καθώς και σε ορισμένα τμήματα των εργαζομένων οι οποίοι, για διάφορους λόγους, απήλαυσαν για ένα διάστημα ένα καθεστώς σχετικής και αμφίβολης ευμάρειας. Όλοι αυτοί πίστεψαν ότι τα βάσανα ανήκουν στο παρελθόν, τουλάχιστον σε ότι αφορούσε στον δικό τους μικρόκοσμο. Μάλιστα, ύστερα από την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» η ευφορία των Δυτικών χωρών ξεπέρασε τα όρια ώστε κάποιοι βιάστηκαν να αναγγείλουν το τέλος της Ανθρώπινης Ιστορίας. Άρχισαν να προπαγανδίζονται ιδεολογήματα τύπου «παγκοσμιοποίησης», «πολυπολιτισμικών κοινωνιών», «παγκόσμιου χωριού» κ.λ.π., τα οποία ο καθένας ερμήνευε και ερμηνεύει όπως θέλει και που, στην πραγματικότητα, σκόπευαν και σκοπεύουν στην πλήρη οικονομική και πολιτική κυριαρχία των περισσότερο ανεπτυγμένων χωρών επάνω στις λιγότερο ανεπτυγμένες.

Ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις και διαφοροποιήσεις από κλάδο σε κλάδο κι από χώρα σε χώρα, η παγκόσμια πτωτική τάση το μέσου ποσοστού κέρδους οδήγησε σε μεταφορά κεφαλαίων από τον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα στον τραπεζικό κλάδο. Τα υπέρογκα κέρδη αύξησαν την δύναμη των τραπεζών και εξασφάλισαν την κυριαρχία τους επάνω στις υπόλοιπες μερίδες του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας Α.Σ.Ε.). Η βάρβαρη απληστία του χρηματικού κεφαλαίου (σε διάκριση από το χρηματιστικό) και η επιρροή του στις κυβερνήσεις των χωρών οδήγησαν σε περαιτέρω μείωση των κερδών της βιομηχανίας, του αγροτικού τομέα, του εμπορίου, πάγωμα ή εξάλειψη κάθε πολιτικής για κοινωνική πρόνοια και φτωχοποίηση έως εξαθλίωση μεγάλων μαζών σε όλους τους λαούς. Αυτά οδήγησαν στη μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας όλων των χωρών, ανεξάρτητα από το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξής τους, όπως μαρτυρούσαν και μαρτυρούν οι αντιδράσεις σημαντικών παραγόντων των παραγωγικών τάξεων σε όλες τις χώρες – από την Ελλάδα μέχρι τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Τα αστρονομικά κέρδη των τραπεζών και η κοντόφθαλμη πολιτική τους τις έκανε να αδιαφορούν για το γεγονός ότι τα πλήγματα που κατάφερναν και συνεχίζουν ακόμα να καταφέρνουν στην παραγωγική διαδικασία θα έχουν σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση και των ίδιων. Σήμερα το χρήμα που κυκλοφορεί παγκόσμια με διάφορες μορφές είναι 2,5 ή περισσότερες φορές περισσότερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Δηλαδή πρόκειται για μια «φούσκα» που σκάει με εκκωφαντικό κρότο, προκαλώντας κατάρρευση των παγκόσμιων οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων. Οι υπεύθυνοι προσπαθούν να αποφύγουν αυτή την κατάρρευση χρησιμοποιώντας αδίστακτα κάθε μέσο.

Μέχρι πρόσφατα οι εθνικές αστικές τάξεις των ανεπτυγμένων χωρών πλούτιζαν μέσω της διεθνούς αγοράς σε βάρος των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών λόγω της εφαρμογής στην παραγωγή τους προηγμένων τεχνολογιών (αυξημένη οργανική σύνθεση) και μορφών οργάνωσης. Όμως, εδώ και χρόνια, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν τα κέρδη τους είναι η κατάπνιξη των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών, η καταστροφή των οικονομιών τους και η μετατροπή τους σε συμπληρωματικές των δικών τους, ταυτόχρονα με την καταλήστευση του πλούτου τους, την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου τους, των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών κ.λ.π. Το ευρώ είναι το μέσον για την επίτευξη αυτού του σκοπού στην περιοχή μας.

Το σημερινό κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν μπορεί να αναπτύξει περισσότερο τις παραγωγικές δυνάμεις. Νέες επιστημονικές ανακαλύψεις, νέες, επαναστατικές τεχνολογίες και καινοτομίες που θα μπορούσαν να βελτιώσουν θεαματικά το επίπεδο ζωής ολόκληρης της ανθρωπότητας δεν αξιοποιούνται. Αν κάπου εφαρμόζονται, αυτό γίνεται επιλεκτικά και σποραδικά και δεν αλλάζει τη γενική εικόνα.

Νέες μορφές οργάνωσης των επιχειρήσεων που έχουν δοκιμαστεί έχουν απορριφθεί, παρά το ότι είχαν σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής ταυτόχρονα με τη μείωση του κόστους της.

Η ανικανότητα του συστήματος να αναπτύξει περαιτέρω τις παραγωγικές δυνάμεις χαρακτηρίζει την σημερινή κρίση σαν δομική. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της με τις προηγούμενες.

Σήμερα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η παγκόσμια πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους έχει βρει την πλήρη της έκφραση και οδηγεί σε κατακρήμνιση της παγκόσμιας οικονομίας. Επιφανείς διανοούμενοι και πολιτικοί της αστικής τάξης, γνωρίζοντας εδώ και πολλά χρόνια ότι αυτό θα συνέβαινε κάποτε και θεωρώντας ότι έχει έρθει η ώρα, προσπαθούν να καλύψουν τις αιτίες της δομικής κρίσης και να ελέγξουν τις αναπόφευκτες αντιδράσεις των λαών καταφεύγοντας στην υστερική προπαγάνδα του παραμυθιού της “πανδημίας” μιας γρίπης! Δημιουργώντας πανικό, προχώρησαν σε ένα πολυεθνικό lockdown και πήραν πρωτοφανή περιοριστικά και κατασταλτικά μέτρα σε μια σειρά από χώρες. Όμως αυτό επιταχύνει ανεξέλεγκτα τις συνέπειες της πτώσης, όχι μόνο του μέσου ποσοστού κέρδους αλλά, πιθανόν, πολύ σύντομα και του όγκου του(!). Η καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία έφθασε στο σημείο όπου η τιμή του εμπορεύματος που είναι κρίσιμο για την ύπαρξή της, του πετρελαίου, να έχει φθάσει σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο και σε αρνητικό πρόσημο!

Οι αντιφάσεις του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού δεν μπορούν να λυθούν και οι κινήσεις της αστικής τάξης δεν θα έχουν καλή τύχη. Οποιαδήποτε μέτρα δεν θα αποδώσουν. Η καταστροφή ήδη δείχνει τα δόντια της και θα πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής. Οι μαθητευόμενοι μάγοι δεν μπορούν να ελέγξουν τις δυνάμεις που δημιούργησαν, κι αυτές θα χτυπήσουν με τυφλή, πολυδιάστατη βία το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων - τόσο τα μέσα παραγωγής όσο και τους ανθρώπους, ακόμα και ό,τι κατέκτησε η αστική τάξη για τον εαυτό της. Η ανθρωπότητα απειλείται με μια τεράστια οπισθοδρόμηση σε οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, δυστυχώς δεν υπάρχει εκείνη η πολιτική δύναμη (αν υπάρχει, δεν έχει την απαιτούμενη δύναμη) που θα μπορούσε να κινηθεί μέσα σε αυτό το περιβάλλον και να δώσει οριστική λύση - να πετάξει στα σκουπίδια το παρηκμασμένο και ξεπερασμένο σύστημα της μισθωτής εργασίας και να ανοίξει νέους δρόμους προς όφελος της ανθρωπότητας. Όσοι συντάχθηκαν με διάφορες εκδοχές του κατεστημένου, όσοι κρύβονταν τόσα χρόνια πίσω από ιδεολογικά φράγματα και ιδεολογήματα και πολέμησαν αυτή την προοπτική είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, ας μην κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Πολύ σύντομα θα νοιώσουν επάνω στο πετσί τους τις συνέπειες και θα καταλάβουν καλά τι σημαίνει “Εποχή των Τεράτων”.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η τάξη βασιλεύει στην Ελλάδα

Προκόπης Μπίχτας

Την Πέμπτη 16/4 κλήθηκε να απολογηθεί, για πολλοστή φορά, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, για τους αγώνες του για την προάσπιση της πρώτης κατοικίας, της επαγγελματικής στέγης και της μικρής ακίνητης περιουσίας. Όπως προέκυψε από την δικογραφία, μαζί του διώκονται 12 ακόμα αγωνιστές για την δράση τους εναντίων των πλειστηριασμών.

Πρόκειται για μια πολιτική δίωξη και, όσον αφορά στον Λαφαζάνη, πρόκειται για την δίωξη ενός ανθρώπου ο οποίος, όταν έδινε τους συγκεκριμένους αγώνες, ήταν αρχηγός πολιτικού κόμματος.

Οι διώξεις των αγωνιστών άρχισαν τις ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συνεχίζονται επί των ημερών του αδελφού τους κόμματος, της ΝΔ.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που αντιμετώπισε με τα γκλομπς και τα δακρυγόνα κάθε κινητοποίηση και ιδιαίτερα τις κινητοποιήσεις κατά των πλειστηριασμών και, για να τις αδρανοποιήσει, εγκαινίασε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς προς όφελος των εγχώριων και των διεθνών τοκογλύφων – τραπεζών, που ήθελαν να προχωρήσουν απρόσκοπτα σε κατασχέσεις περιουσιών.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε τις δικαστικές διώξεις όσων δεν πτοήθηκαν από την βαρβαρότητα των ΜΑΤ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη!

Ήθελε νόμο και τάξη ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατέλαβε την κυβέρνηση εξαπατώντας αδιάντροπα τον ελληνικό λαό, υποσχόμενος την κατάργηση των μνημονίων!

• Ο ΣΥΡΙΖΑ που αλλοίωσε αδίστακτα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχωσε την χώρα πιο βαθειά στα μνημόνια, ζητώντας και παίρνοντας δάνειο από τον Ε.Μ.Σ.!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που δίδαξε την ΝΔ να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, περιφρονώντας κάθε έννοια αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που πέταξε στα σκουπίδια κάθε άρθρο του Συντάγματος, κάθε απόφαση δικαστηρίου και του Σ.Τ.Ε. που δεν τον συνέφερε!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε εκατοντάδες νόμους και χιλιάδες διατάξεις, που εφαρμόζουν την πολιτική των μνημονίων και έστρωσε τον δρόμο για την συνέχιση της φιλελεύθερης πολιτικής του Κοινωνικού Δαρβινισμού από την Ν.Δ.!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που, επί των ημερών του, βρήκαν ευνοϊκό κλίμα όλοι οι καταχραστές δημοσίου χρήματος και απαλλάσσονταν ή καταδικάζονταν σε αστείες ποινές!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που χαράτσωσε τον ελληνικό λαό με 40 δισεκατομμύρια στην τρίτη ανακεφαλαίωση των τραπεζών, υπακούοντας τις εντολές του Ε.Μ.Σ.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που καταδίκαζε συστηματικά σε εξοντωτικά πρόστιμα ηλικιωμένους μικροπωλητές, αλλά έπεφτε στα γόνατα και φιλούσε τα πόδια κάθε οικονομικά ισχυρού!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέπλενε συστηματικά κόμματα, οργανώσεις και στελέχη τους που εγκληματούσαν κατά της σωματικής ακεραιότητας και της ανθρώπινης ζωής, κατά συρροή και διάρκεια!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν άφησε συγγενή, φίλο και γείτονα χωρίς να τον διορίσει σε δημόσια θέση!

Εκείνος ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε τις δικαστικές διώξεις εναντίον ενός αρχηγού πολιτικού κόμματος και αγωνιστών που πολεμούσαν ειρηνικά για τους στοιχειώδεις όρους ζωής ανθρώπων!

Οι διώξεις του Λαφαζάνη και των άλλων αγωνιστών συνεχίζονται με την σημερινή κυβέρνηση, αδελφή του ΣΥΡΙΖΑ.

• Μια κυβέρνηση που νομοθέτησε την ασυλία των τραπεζικών στελεχών απέναντι σε κάθε οικονομικό έγκλημα!
• Μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί το ψέμα της “πανδημίας”, την κοροϊδία ενός κορονοϊού γρίπης για να επιβάλλει με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου αυταρχικά, αντισυνταγματικά μέτρα και απάνθρωπα οικονομικά μέτρα εναντίον ενός ολόκληρου λαού!
• Μια κυβέρνηση που τα μέτρα της καταργούν κάθε δημοκρατική κατάκτηση και καταστέλλουν κάθε ελευθερία, κάθε συνταγματικό δικαίωμα!
• Μια κυβέρνηση που, με τις αυθαίρετες, δικτατορικές ενέργειές της, καταδικάζει σε χρεωκοπία δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, οδηγεί στην ανεργία και την πείνα εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει την ήδη ευρώπληκτη και πληττόμενη από τα μνημόνια ελληνική οικονομία!
• Μια κυβέρνηση που “τόλμησε”να ψελλίσει κάτι για την παράταση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, αλλά με το πρώτο στραβοκοίταγμα των εγχώριων και διεθνών τοκογλύφων έβαλε την ουρά στα σκέλια κι ετοιμάζεται να πετάξει στον δρόμο δεκάδες χιλιάδες οικογένειες!

Υπάρχει ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, ένας εσμός κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων και κομμάτων, προσωπικοτήτων και οδηγητών γνώμης που, είτε με τις ενέργειές τους είτε με την αδράνειά τους, πράττουν ή υποθάλπουν κάθε οικονομικό, πολιτικό και ατομικό έγκλημα που εκπορεύεται από τις μνημονιακές δεσμεύσεις και την λατρεία του ευρώ.

Η μοναδική διέξοδος για τους πληττόμενους, που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του ταξικά διαρθρωμένου ελληνικού λαού, είναι η δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος που θα στείλει οριστικά τους βρυκόλακες πίσω, στους πολιτικούς τάφους τους από όπου ξεπήδησαν.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

«...Αξίες μιας νέας κοινωνικής ταυτότητας.» Κυρ. Μητσοτάκης.

Προκόπης Μπίχτας

Σας χώνουν όλο και πιο βαθειά στα λαγούμια σας κι εσείς φωνάζετε “ζήτω” και δοξάζετε αυτούς που παίρνουν μέτρα κατά της “απειθαρχίας” και βάζουν στην θέση τους τούς “ανεύθυνους”, που “θέτουν σε κίνδυνο” την πολύτιμη υγεία σας.

Κατάπιατε με μαζοχιστική ευχαρίστηση κάθε τερατώδες ψέμα. Η αλήθεια ήταν μπροστά στα μάτια σας, αλλά την αρνηθήκατε προκειμένου να έχετε την ευχαρίστηση να ταλαιπωρηθεί ο διπλανός σας, που δεν έδειξε “ατομική ευθύνη”.

Προσποιηθήκατε ότι ξεχάσατε πως, αυτοί που σας έλεγαν ό,τι ήθελαν, ήσαν αυτοί που τα τελευταία δέκα χρόνια υποβάθμισαν το επίπεδο ζωής το δικό σας και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων για να αυξήσουν τα κέρδη μιας χούφτας διεφθαρμένων ληστών. Ξεχάσατε τα μνημόνια, τον ιμπεριαλισμό, το “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι” και τα πιστέψατε όλα επειδή σας είπαν ότι θα κολλήσετε κορωνοϊό και ότι μόνο αυτοί μπορούν να σας σώσουν! Τρομάξατε μην κολλήσετε γρίπη όλοι εσείς - οι μαχητικοί φιλόζωοι, οι στρατιώτες του καθαρού πλανήτη, οι υπερασπιστές του κοινού νου, οι ώριμοι και νομοταγείς πολίτες αλλά κι εσείς που θα βγαίνατε γεμάτοι επαναστατικό οίστρο στα φλεγόμενα οδοφράγματα!

Θα βγείτε από τις τρύπες σας όταν θα το επιτρέψουν οι δυνάστες σας – όσοι θα έχετε ακόμα τρύπες και δεν θα σας τις έχουν πάρει οι τράπεζες.

Θα βγείτε φοβισμένοι και τρεμάμενοι, με τα μισόκλειστα ματάκια σας να τυφλώνονται από τον ήλιο και θα βρεθείτε με “τις αξίες μιας νέας κοινωνικής ταυτότητας”: οι ελάχιστοι που θα μπορέσουν, θα βρουν κάποια δουλειά της συμφοράς με το 1/5 του προηγούμενου μισθού τους, χωρίς ασφάλιση, χωρίς προοπτικές, χωρίς νοσοκομεία, χωρίς γιατρούς, χωρίς σχολεία, χωρίς ρούχα, χωρίς παπούτσια.

Όσοι είχαν κάποια μικρή ή μεσαία επιχείρηση, δεν θα μπορέσουν να θεωρηθούν ούτε καν άνεργοι, αφού δεν μπόρεσαν να την κλείσουν επίσημα. Θα προσπαθείτε να κλέψετε το πορτοφόλι του πατέρα σας για να του πάρετε την σύνταξη, που θα είναι κι αυτή στο 1/5 της προηγούμενης. Ναι, του ηλικιωμένου πατέρα σας, που τον βρίζατε επειδή έβγαινε για να κάνει έναν περίπατο στον ήλιο, για να ξεχάσει για λίγα λεπτά ότι βρίσκεται στην δύση της ζωής του.

Θα τριγυρνάτε σαν νεκροζώντανοι στους δρόμους με τα ρούχα-φίρμες να κρέμονται κουρέλια επάνω σας και δεν θα μπορείτε να πείτε τον πόνο σας σε ομοιοπαθείς, επειδή θα συλλαμβάνεστε λόγω της απαγόρευσης των συναθροίσεων. Θα εκλιπαρείτε λίγο έλεος από αυτούς που τους ΑΦΗΣΑΤΕ να σας αφαιρέσουν ακόμα και το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς που σας είχε απομείνει.

Κάπου-κάπου κάποιος από αυτούς, κάποιος εύθυμος, θα σας πετάει μια πεντάρα και θα σας λέει ότι έφταιγε ο κορωνοϊός και ότι δεν δείξατε ατομική ευθύνη, και ύστερα θα απομακρύνεται σκασμένος στα γέλια.

Οι λίγοι αληθινά αξιοπρεπείς άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σας γεμάτοι αηδία, επειδή ΑΦΕΘΗΚΑΤΕ να καταντήσετε έτσι και μερικοί θα σας δίνουν μια γερή κλωτσιά με δίκαιη οργή. Τα χειρότερα θα τα δείτε μετά.

Οι δήμιοί σας θα προσπαθήσουν να κάνουν ένα ψευδοrestart για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν κέρδη, αλλά είναι πολύ πιθανόν κάποιοι καινούργιοι άνθρωποι να κάνουν ένα αληθινό και οριστικό RESTART και να πεταχτείτε οριστικά, δήμιοι και εθελούσια θύματα, στα σκουπίδια της Ιστορίας, όπου ανήκετε. Αυτό το αληθινό RESTART που θα μπορούσατε να έχετε κάνει εσείς, αλλά σταθήκατε ανάξιοι.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ολοκληρωτικός φασισμός και ρατσισμός ενάντια στον ελληνικό λαό

Προκόπης Μπίχτας

Το βράδυ της 19ης Αυγούστου 2015 εγκρίθηκε δάνειο ύψους μέχρι 86 δισ. ευρώ, που είχε ζητήσει από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.) τον προηγούμενο Ιούλιο η εξωνημένη κυβέρνηση Τσίπρα.

Σύμφωνα με το καταστατικό του ΕΜΣ η χορήγηση δανείου σε μια χώρα αποτελεί Μνημόνιο, σύμφωνα με το οποίο η δανειοδοτούμενη χώρα δέχεται αυτόματα ότι το χρέος της είναι βιώσιμο, παραιτείται αυτόματα από κάθε δικαίωμα στην άσκηση δικής της οικονομικής πολιτικής, παραιτείται από την δημόσια περιουσία της και δεν μπορεί να αποφασίσει οτιδήποτε, ακόμα και ασήμαντο, χωρίς την έγκριση αυτού του οργανισμού.

Για την ακρίβεια, δεν μπορεί καν να φέρει για συζήτηση στην Βουλή οποιοδήποτε νομοσχέδιο χωρίς την άδεια του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας!!!

Επίσης η δανειοδοτούμενη χώρα, δεν μπορεί να υπαναχωρήσει σε οτιδήποτε, δεν μπορεί να πετύχει οποιαδήποτε ξεχωριστή συμφωνία και δεν μπορεί να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια, δηλαδή δεν έχει το δικαίωμα δικαστικής προστασίας για οποιοδήποτε ζήτημα την αφορά σχετικά με δάνεια.

Στο περιβάλλον των μνημονίων και του γερμανικού ευρώ καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε, ακόμα κι αν το ήθελε, να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον της γερμανικής πολιτικής.

Καμιά κυβέρνηση, ακόμα κι αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.

Καμιά κυβέρνηση, ακόμα κι αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική για την διαμόρφωση συμμαχιών, για την αξιοποίηση της τεράστιας γεωπολιτικής αξίας της χώρας με σκοπό την διαμόρφωση θετικού ισοζυγίου δύναμης για την αντιμετώπιση των εξωτερικών κινδύνων, για την αντιμετώπιση των απειλών από άλλες χώρες, για την χάραξης πολιτικής για την λύση του μεταναστευτικού ζητήματος κ.λ.π.

Καμιά Βουλή που λειτουργεί κάτω από το βάρος των μνημονίων δεν θα μπορούσε ούτε καν να συζητήσει οποιοδήποτε νομοσχέδιο χωρίς την άδεια και έγκριση των διεθνών τοκογλύφων.

Μια κυβέρνηση και μια Βουλή που θα ήθελαν να λειτουργήσουν αυτόβουλα, θα έσπευδαν να καταργήσουν τα μνημόνια ΑΜΕΣΩΣ.

Οι τελευταίες κυβερνήσεις, με την διαρκή και ακούραστη συμπαράταξη του συνόλου της αντιπολίτευσης, υπηρετούν συνειδητά και σαδιστικά τα συμφέροντα της Γερμανίας, του ΕΜΣ, του τοκοφόρου, παρασιτικού κεφαλαίου και των φανερών ή κρυφών εγκάθετών τους κι έχουν καταδικάσει τον ελληνικό λαό σε εξαθλίωση και αργό θάνατο που αφορά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Του αφαιρούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, κάθε όρο ζωής, ακόμα και το δικαίωμα της κατοικίας.

Οι φανεροί και κρυφοί υπηρέτες του ληστρικού, τοκοφόρου κεφαλαίου έχουν εξαπολύσει ολοκληρωτική φασιστική και ρατσιστική επίθεση εναντίων της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού στον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό τομέα και χρησιμοποιούν, ανάλογα με την περίσταση είτε μνημονιακούς νόμους είτε “περίεργες” αποφάσεις δικαστηρίων είτε γκλομπς και όπλα είτε γλοιώδεις, “ανθρωπιστικούς” οργανισμούς, οι οποίοι, με την σειρά τους αξιοποιούν κάθε όπλο που έχει στην διάθεσή της η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου.

Το μόνο χρέος που έχουμε όλοι μας σήμερα -“δεξιοί”, “αριστεροί” και “κεντρώοι”-, είναι οργάνωση και αγώνας ενάντια στην δικτατορία των μνημονίων και την φασιστική και ρατσιστική αντιμετώπιση του πληττόμενου πληθυσμού.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Γιατί δεν μιλάει κανένας για τα παιδιά της κρίσης;

Προκόπης Μπίχτας

Το 2016 η Εurostat μιλούσε για 467000 υποσιτισμένα παιδιά στην Ελλάδα. Τι έχουν απογίνει αυτά τα παιδιά; Έφαγαν; Μήπως αυξήθηκε ο αριθμός τους; Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες τους;

Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες των παιδιών που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία τους;

Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες των παιδιών των ανέργων;

Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες των παιδιών των αστέγων;

Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες των παιδιών εκείνων των απελπισμένων γονιών που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, επειδή δεν μπορούσαν να τους αγοράσουν φαγητό;

Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες παιδιών που τα παρέδωσαν κλαίγοντας οι γονείς τους σε διάφορα ιδρύματα, επειδή δεν μπορούσαν να τους αγοράσουν ούτε γάλα;

Γιατί δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες παιδιών που ζουν χωρίς ρεύμα στα σπίτια τους;

Γιατί δεν μιλάει κανένας πια για το γερμανικό νόμισμα “ευρώ” που καταστρέφει τον ελληνικό λαό για να πλουτίζει το γερμανικό κράτος;

Γιατί δεν μιλάει κανένας για το γερμανικό νόμισμα “ευρώ” που αυξάνει το παράνομο χρέος και πληρώνει τους τόκους του ο ελληνικός λαός;

Δεν μιλάει κανένας – ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα μπλογκς ούτε τα κοινοβουλευτικά κόμματα ούτε οι εξωκοινοβουλευτικοί Αστέρες της Αριστεράς, του Κέντρου και της Δεξιάς. Όλοι αυτοί αυτοί ασχολούνται με άλλα, πιο σοβαρά ζητήματα!

Γιατί δεν μιλάει κανένας για τίποτα;

Πολλές οι ερωτήσεις, καμιά απάντηση.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο μαλάκας ποτέ δεν πεθαίνει!

Προκόπης Μπίχτας

Αναπνέουν κυάνιο, διοξίνες, μονοξείδιο του άνθρακα και Κύριος οίδε τι άλλα δηλητήρια...

Τρώνε και ταΐζουν τα παιδιά τους με του κόσμου τα τοξικά απόβλητα.

Πίνουν και ποτίζουν τα παιδιά τους με αλουμίνιο, χαλκό, αμίαντο και ούτε ξέρουν τι άλλο.

Κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.

Στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία-αποβλακωτήρια.

Τους κόβουν τα φάρμακα.

Αν χρειαστούν νοσοκομείο, πηγαίνουν σε προθαλάμους νεκροτομείων.

Τους κόβουν τους μισθούς.

Τους κόβουν τις συντάξεις.

Γλύφουν τον κάθε προϊστάμενο μήπως τους λυπηθεί και δεν τους απολύσει.

Δεκάδες χιλιάδες άστεγοι κοιμούνται στους δρόμους, τα πάρκα, τα γιαπιά και τις σχετικές "δομές".

500000 παιδιά λιμοκτονούν (Eurostat).

Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 26%. Για όλα αυτά και για χιλιάδες άλλα δεν διαμαρτύρονται ποτέ, όμως βλάπτει την υγεία τους ο διπλανός που καπνίζει!

Η μαλακία δεν έχει σύνορα!!!

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Αριστερά σαν τα μούτρα της «επαναστατικής πρωτοπορίας»!

Προκόπης Μπίχτας

Ύστερα από την προδοσία της θέλησης του ελληνικού λαού με την ακύρωση του δημοψηφίσματος του 2015 και την θέσπιση 800 μνημονιακών νόμων και χιλιάδων διατάξεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξαν τον δρόμο στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, η ΝΔ συνεχίζει ανεμπόδιστη το έργο της καταστροφής της χώρας και του ελληνικού λαού.

• Η ανεργία,
• οι άστεγοι,
• η άγρια φορολογία,
• οι «ευέλικτες» σχέσεις εργασίας,
• η συμπίεση των μισθών και των συντάξεων,
• οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας,
• το «κόψιμο» των φαρμάκων που προορίζονταν για καρκινοπαθείς,
• ο αυξανόμενος αριθμός των αυτοκτονιών,
• η εντεινόμενη αθλιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος,
• η αθώωση εγκληματιών του ποινικού δικαίου που έχει γίνει καθεστώς,
• η κατάντια της χώρας σε κατ’ εξοχήν οικονομικό και πολιτικό πεδίο δράσης του γερμανικού ευρώ και σε στρατιωτική βάση των ΗΠΑ

Είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που διαμορφώνουν το εφιαλτικό σκηνικό για εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα.

Μέσα σε όλα αυτά, η «επαναστατική» πρωτοπορία περιμένει τον σοσιαλισμό σαν τον ξενύχτη που κοιμάται στο παγκάκι περιμένοντας το τελευταίο λεωφορείο, ενώ «ονόματα» της Αριστερής δημοσιογραφίας κουνάνε το δάχτυλο με το φαγωμένο νύχι σε όσους διαφωνούν με τους ΛΟΑΤΚΙ, την «ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή» και την Τούνμπεργκ.

Αυτά τους καίνε όταν δεν γράφουν για τον «πρόσφυγα Χριστό»!

Η Αριστερά σαν τα μούτρα της «επαναστατικής πρωτοπορίας» κι όλων τα μούτρα σαν την Αριστερά!

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η εποχή των τεράτων και των τερατολάγνων

Προκόπης Μπίχτας

---

«Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, μιας μικρής μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά, και για σήμερα και για αύριο και για πάντα…»

Δημήτρης Γληνός

---

Είναι κοινή διαπίστωση ότι η αριστερά απέτυχε να δώσει λύσεις στα προβλήματα των λαών στην Ελλάδα και παγκόσμια. Όσο οξύνονται τα προβλήματα των εργαζομένων μαζών, η αποτυχία της γίνεται μεγαλύτερη και οφθαλμοφανέστερη.

Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και οι πρακτικές της Νέας Τάξης, ύστερα από πολλά χρόνια προπαγάνδας, οικονομικής κατάστασης, πολιτικών πρακτικών και ανυπαρξίας αντίθετου λόγου έχει αλλοτριώσει τις συνειδήσεις των δεξιών, των κεντρώων και των αριστερών και έχει διαστρεβλώσει κάθε έννοια που, κάποτε, θεωρούνταν ορισμένη.

Σήμερα, στις αντικειμενικές συνθήκες της παγκόσμιας κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή στις αντικειμενικές συνθήκες της αποσύνθεσης του καπιταλισμού, η αριστερά και, κυρίως, οι αυτοαποκαλούμενες “πρωτοπορείες της εργατικής τάξης”, δεν βοηθούν του εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος να αποκτήσουν την ταξική συνείδηση που αναλογεί στην θέση τους στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής -όπως αυτή έχει ορισθεί στα τρία της σημεία– και δεν προωθούν την ταξική πάλη, σε κανένα από τα σημεία που αποτελούν την ολότητά της. Δεν συσπειρώνουν τον ελληνικό και τους άλλους λαούς στην κατεύθυνση της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας. Αντίθετα, ονομάζουν “εθνικιστικό”, “φασιστικό” και “ρατσιστικό” ο,τιδήποτε έχει σχέση με τις δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού, την λαϊκή κυριαρχία και τον διεθνισμό κι έχουν βαφτίσει «διεθνιστικό» και «δημοκρατικό» κάθε επιταγή του ισοπεδωτικού κοσμοπολιτισμού και της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. Αντίστοιχα, οι δεξιοί και κεντρώοι υπηρέτες του κατεστημένου ονομάζουν «λαϊκισμό» ο,τιδήποτε έχει σχέση με ανάλογες διεκδικήσεις.

Έτσι η αριστερά, με την απόλυτη ιδεολογική θολούρα της, με την υιοθέτηση των θέσεων της παγκοσμιοποίησης και με την πολιτική της οκνηρία έχει αποκοπεί από τα πραγματικά προβλήματα της εποχής, έχει αποξενωθεί από τις ανάγκες και την πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού κι έχει ανοίξει τον δρόμο για την επικράτηση κάθε αντιδραστικής πολιτικής και οικονομικής δύναμης. Ακόμα κι ένας αποτυχημένος Μπαρούφας απειλεί να την ξεπεράσει σε επιρροή.

Με τον τρόπο αυτόν, ενισχύει έμμεσα αλλά καθοριστικά και με το πείσμα του φανατικού τις φασιστικές και ρατσιστικές θέσεις. Με τις ελιτίστικες αντιλήψεις της και τις καθημερινές της πρακτικές βαθαίνει τον λάκκο κάθε ριζοσπαστικού κινήματος. Οποιαδήποτε κριτική ή πολεμική της ενάντια στο κεφάλαιο, τον φασισμό και τον ρατσισμό έχει γίνει στείρα κραυγή χωρίς περιεχόμενο και κύρος.

Δεν υπάρχει καλύτερο στήριγμα μιας αντιδραστικής κατάστασης από αυτόν που, θεωρητικά, την αντιμάχεται αλλά, πρακτικά, την στηρίζει.

Στο όνομα ενός δήθεν διεθνισμού και ενός δήθεν αντιεθνικισμού θεωρεί σαν «φίλους λαούς» κρατικές πολιτικές γειτονικών χωρών, που μόνιμα και διαρκώς προβάλλουν εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας. Από την εποχή της μεταπολίτευσης ακόμα, δικαιολογεί αυτή την θέση της με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα «είναι μια καπιταλιστική χώρα και δεν θα αγωνιστούμε για το κεφάλαιο», λες και οι άλλες χώρες έχουν περάσει στην αταξική κοινωνία. «Δεν» καταλαβαίνει ότι αυτή η στάση οδηγεί, αργά η γρήγορα σε αλλαγή συνόρων, δηλ. σε πόλεμο, χιλιάδες νεκρούς, ανάπηρους και πρόσφυγες, ειδικά σήμερα που όλα φλέγονται γύρω μας. «Δεν» καταλαβαίνει ότι μια αλλαγή συνόρων θα φέρει οποιαδήποτε ριζοσπαστική προσπάθεια πίσω για πολλές δεκαετίες κι ότι η κατάσταση των εργαζομένων και όλων των αδύναμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας θα χειροτερεύσει, οικονομικά και πολιτικά σε ασύλληπτο βαθμό. Η φράση του Τσίπρα «δεν βλέπω σύνορα στη θάλασσα» που, φανερά ή κρυφά, την ενστερνίζεται η αριστερά, καλύπτει και δικαιολογεί τέτοιου είδους απόψεις.

Τις συνέπειες αυτών των αριστερών πολιτικών τις ζούμε με την αυξανόμενη φτώχεια και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, την παρουσία της FRONTEX και του στόλου του ΝΑΤΟ, την συμφωνία των Πρεσπών, τις κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Θράκη, που καταλύουν κάθε υπόλειμμα λαϊκής κυριαρχίας. Η παλιότερη δήλωση του Γερμανού Στάιενμάγιερ «η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να αναχαιτίζει τα τουρκικά αεροπλάνα» καθιστά περιττή κάθε περαιτέρω αναφορά στο ζήτημα. Φυσικά η κυβέρνηση, ολόκληρη η αντιπολίτευση αλλά και όλη «δεν» ακούν και «δεν» βλέπουν τίποτα.

Η αριστερά, μαζί με τους εταίρους και συνεταίρους της έχει «ξεχάσει» ότι τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας τα χάραξε ο ελληνικός λαός με το αίμα του και όχι τα μεταξωτά κουστούμια και οι λευκοί γιακάδες.

Μ’ αυτές τις αντιλήψεις η αριστερά συνηγορεί και ενθαρρύνει τον εθνικισμό των γειτόνων και τις επεκτατικές τους βλέψεις. Η αριστερά «δεν» αναρωτήθηκε ποτέ, αν ο ελληνικός χώρος συρρικνωθεί, σε ποιόν χώρο και με ποια εργατική τάξη θα γίνει η επανάσταση; Σε ποιόν χώρο και με ποιόν τρόπο η εργατική τάξη θα γίνει «κυρίαρχη τάξη του έθνους» πράγμα που αποτελεί βασική προϋπόθεση για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, σύμφωνα με την ρήση των κλασσικών του Μαρξισμού; Ποιός λαός και ποιό έθνος της εργατικής τάξης θα αγωνιστεί για την αυτοδιάθεσή του από τον εφιάλτη του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου;

Η αριστερά δεν εξετάζει το θέμα των μεταναστών σε διαλεκτική βάση. Βλέπει το ζήτημα σαν κάτι «έξω» και «αδιάφορο» προς τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και το αντιμετωπίζει με έναν ηθικό, μεταφυσικό τρόπο. «Δεν» βλέπει ότι στον καπιταλισμό υπήρχε πάντα το φαινόμενο της μετανάστευσης, σε βαθμό που ολόκληρα κράτη όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία δημιουργήθηκαν εξ’ ολοκλήρου από μετανάστες. Κυρίως «έχει ξεχάσει» ότι οι οικονομικοί μετανάστες είναι κομμάτι της παγκόσμιας εργατικής τάξης και πρέπει, μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους, να στραφούν ενάντια στον κοινό εχθρό: τo κεφάλαιο. Η αριστερά δεν έχει παρουσιάσει ποτέ μια ανάλυση τέτοιου είδους και, πολύ περισσότερο ένα ανάλογο σχέδιο. Αντίθετα, όταν δεν σύρεται πίσω από τις ΜΚΟ των ΗΠΑ, της Γερμανίας και του Σόρος, παραδίδει τους μετανάστες στην φιλανθρωπία των ΜΜΕ και του κράτους.

Οι διανοούμενοι της Αριστεράς, μέσα σε συνθήκες πλήρους ηγεμονίας των ιδεών της άρχουσας τάξης είτε λόγω αδυναμίας τους να διερμηνεύσουν την πραγματικότητα των τελευταίων πολλών δεκαετιών είτε από την ανάγκη της φυσικής τους επιβίωσης και της ένταξής τους σε διάφορα payrolls, έχουν ταχθεί με το μέρος της αστικής τάξης και, μάλιστα με το πιο ισχυρό και αντιδραστικό τμήμα της, το τμήμα της παγκοσμιοποίησης.

Η αριστερά «έχει ξεχάσει» ότι, σύμφωνα με την διαλεκτική ανάλυση, το έθνος είναι μια μορφή συλλογικής ταυτότητας που έχει προκύψει μέσα από μια ιστορική πορεία αγώνων και αίματος και περικλείει τις προσδοκίες ενός λαού για το μέλλον. Έχει ξεχάσει ότι η ταξική πάλη παίρνει σάρκα και οστά στα πλαίσια του έθνους, στην αρχή. Παραβλέπει ότι παράγοντες όπως η οικονομία, το νόμισμα, η ιστορία και οι παραδόσεις, το πολιτισμικό επίπεδο, η εδαφική έκταση, ο αριθμός του πληθυσμού και η σύνθεσή του, το πολίτευμα, ο δημόσιος πλούτος και πολλά άλλα στοιχεία που συγκροτούν την γεωπολιτική ισχύ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, σε κάποια άλλη κατάσταση, προς όφελος των εργαζομένων. Όταν η αριστερά μιλάει για έθνος λαμβάνει υπ’ όψη της μόνο την αστική άποψη για το «όμαιμον», το γένος και τη φυλή. Η πολεμική που κάνει σ’ αυτή την άποψη δεν είναι από την πλευρά των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος, αλλά από την πλευρά του αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού. Τα τελευταία χρόνια, και σε αυτό το σημείο, έχει συρθεί πίσω από τις θέσεις του αμερικάνικου μεταμοντερνισμού και θετικισμού, δηλ. της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.

Είναι ευνόητο ότι μέσα από τις αναλύσεις και επιταγές του κοσμοπολιτισμού επιδιώκεται η υποταγή των πιο αδύναμων χωρών στις βουλές των ισχυροτέρων. Το μερίδιο της δυστυχίας πέφτει πάλι στους λαούς. Είναι ευνόητο, αλλά για τους διανοούμενους και το πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς είναι δυσνόητο.

Όταν η αριστερά μιλάει για αντιρατσιστικές πολιτικές εννοεί την υποκριτική, χριστιανικού τύπου, «αγάπη», «συμπόνια» και «αλληλεγγύη» για τους αλλοδαπούς μετανάστες και πρόσφυγες, χωρίς να αγωνίζεται ενάντια στις αιτίες του κακού. «Αγάπη», «συμπόνια» και «αλληλεγγύη» που εξαντλούνται σε κάποιο συσσίτιο ντροπής, ή στην ανεύρεση κάποιας αμφίβολης και ποντικοκατεχόμενης στέγης, και σε κραυγές υποκριτικής αγανάκτησης για τους δουλεμπόρους και τα πνιγμένα παιδιά. Αυτά τα κάνει κι ο παπάς από τον άμβωνα της εκκλησίας.

Ταυτόχρονα, δείχνει πλήρη αδιαφορία και απραξία που ξεπερνάει τα όρια της περιφρόνησης για τους Έλληνες ανέργους και αστέγους. Η αριστερά έχει διαχωρίσει, στην ΠΡΑΞΗ τους δυστυχισμένους που ζουν στη χώρα μας σε «καλούς» αλλοδαπούς και «ανάξιους» Έλληνες. Οι δεύτεροι ή είναι ανύπαρκτοι για τις Αριστερές πολιτικές ή είναι άξιοι της μοίρας τους. Αυτή η στάση αποτελεί αντίστροφο ρατσισμό, αλλά πάντα ρατσισμό. Είναι ένα ξεκάθαρο απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει η αριστερά και οι συνεταίροι της, όχι στην βάση του χρώματος του δέρματος, αλλά στην βάση της εθνικότητας. Αυτή η στάση έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο ακόμα και τα ξεχωριστά άτομα και εκδηλώνεται με καθημερινές πρακτικές κάθε είδους. Και σ’ αυτό το σημείο η Ακροδεξιά χορεύει, έξαλλη από χαρά.

Αυτές οι πολιτικές μοιάζουν σχιζοφρενικές, αλλά δεν είναι. Είναι απόρροια της πλήρους υποταγής της Αριστεράς στις επιταγές και τις πολιτικές των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Η αριστερά έχει ενστερνιστεί αυτές τις πολιτικές ίδια κι απαράλλαχτα με το Κέντρο, την Δεξιά και την Ακροδεξιά. Μ’ αυτούς τους τρόπους πριμοδοτεί έμμεσα, αλλά με σαφήνεια και ενισχύει την δράση και ανάπτυξη της ακροδεξιάς, η οποία χρησιμοποιεί τις Αριστερές πολιτικές προς όφελός της.

Σήμερα, ύστερα από εννέα χρόνια αποικίας χρέους, κυβερνήσεων και την ύπαρξη της σημερινής, 100% μνημονιακής βουλής, τα δικαιώματα του ελληνικού λαού και η εθνική του κυριαρχία έχουν τραυματιστεί βαριά και έχουν τυλιχθεί μέσα σε ένα οικονομικό και νομικό ατσάλινο πλέγμα. Τώρα πια, οι κόμποι είναι τόσοι πολλοί και αξεδιάλυτοι, που μόνο μια εξέγερση μπορεί να τους κόψει. Μόνο αν ενώσουν τις φωνές τους και την δράση τους όλοι οι πληττόμενοι από τα μνημόνια, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, μόνο αν βρίσκονται ενωμένοι στους δρόμους με κάθε αφορμή, με κάθε ευκαιρία, θα υπάρξει ελπίδα. Αν όχι… Η Ιστορία δεν αστειεύεται. Είναι αμείλικτη και μισεί θανάσιμα τους λαούς που δεν αγωνίζονται.

Πηγή: edromos.gr

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Στο «καλό» και μην μας γράφεις…

Προκόπης Μπίχτας

Κανένας ποτέ δεν πρόδωσε ένα Δημοψήφισμα.

Κανένας ποτέ δεν κορόιδεψε τόσο πολύ και με τέτοιο θράσος έναν λαό.

Κανένας ποτέ δεν έκαμψε τόσο απόλυτα το φρόνημα ενός λαού.

Κανένας ποτέ δεν βύθισε έναν ολόκληρο λαό στην απελπισία και την κατάθλιψη.

Κανένας ποτέ δεν οδηγούσε τρεις ανθρώπους κάθε μέρα στην αυτοκτονία.

Κανένας ποτέ δεν διέγραψε απόλυτα τους αγώνες και τις κατακτήσεις γενεών.

Κανένας ποτέ δεν διέγραψε απόλυτα το ΜΈΛΛΟΝ γενεών.

Κανένας ποτέ δεν άνοιξε τόσο διάπλατα τον δρόμο στον φασισμό.

Κανένας ποτέ δεν άνοιξε τόσο διάπλατα τον δρόμο στους επόμενους, για να κάνουν τα ίδια.

Κανένας ποτέ δεν γελούσε επάνω στα πτώματα των θυμάτων του.

Αυτά δεν τα είχαν καταφέρει ούτε η χούντα ούτε η γερμανοϊταλική κατοχή.

Αυτά τα κατάφεραν μόνο ο Τσίπρας και η τσογλανοπαρέα του.

ΦΌΛΑ ΚΑΙ ΨΌΦΟ ΣΤΑ ΛΥΣΣΑΣΜΈΝΑ ΚΟΠΡΌΣΚΥΛΑ! ΚΛΩΤΣΙΆ ΜΈΣΑ ΣΤΑ ΜΟΎΤΡΑ ΤΟΥΣ!

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Φόβος, άγχος, πείνα: Μέσα καθυπόταξης των λαών.

Προκόπης Μπίχτας

Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχοπαθολογίας ο φόβος είναι ένα αίσθημα με εντοπισμένη αιτία. «Φοβάμαι το αεροπλάνο», «φοβάμαι το κενό», «φοβάμαι το λιοντάρι» κ.λ.π. Μόλις παρουσιαστεί το αίτιο του φόβου, ο οργανισμός τίθεται σε ετοιμότητα: εκκρίνεται αδρεναλίνη, οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, οι αισθήσεις οξύνονται, η κούραση εξαφανίζεται. Για μια στιγμή ή για περισσότερη ώρα το άτομο καταπλήσσεται, δηλ. ακινητοποιείται στη θέση του, «παγώνει». Αυτό είναι μια αντίδραση που έρχεται από τα πανάρχαια χρόνια, όταν ο άνθρωπος «πάγωνε» στη θέση του, στη θέα ενός επικίνδυνου θηρίου ώστε να μη γίνει αντιληπτός. Μόλις περνούσε η στιγμή της καταπληξίας, ο άνθρωπος το έβαζε στα πόδια ή αμυνόταν όταν ήταν αποκλεισμένη κάθε οδός διαφυγής. Η άμυνά του ήταν σπασμωδική, χωρίς σχέδιο και είχε σαν σκοπό περισσότερο να βρει τρόπο να ξεφύγει και λιγότερο να τρέψει το θηρίο σε φυγή, ή να το σκοτώσει.

Όταν η έκκριση της αδρεναλίνης ξεπερνάει ορισμένο όριο η καρδιά δεν αντέχει και επέρχεται ο θάνατος («πέθανε από φόβο»).

Η πρόκληση φόβου στους λαούς έχει πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των εκμεταλλευτικών καθεστώτων. Ο φόβος της αστυνομίας, του στρατού, της σύλληψης, του χτυπήματος έχει σαν σκοπό τον εκφοβισμό και την αδρανοποίηση των καταπιεσμένων. Οι σειρήνες στην διαδήλωση, οι καπνοί, οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, τα χημικά, τα χτυπήματα από τους αστυνομικούς, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις αποσκοπούν στο να διαλύσουν τους συμμετέχοντες λόγω του φόβου που προκαλούν και να τους αποθαρρύνουν από το να συμμετέχουν στην επόμενη διαδήλωση. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν τον ρόλο να σπείρουν τον φόβο στους τηλεβλεψίες και να καταστείλουν τυχόν πρόθεσή τους να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους δράσεις δείχνοντας συνεχώς, για μέρες και νύχτες εικόνες βίας και καταστροφής.

Το άγχος συγγενεύει με τον φόβο και δημιουργεί τις ίδιες αντιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά έχει κάποιες πολύ σημαντικές διαφορές: η αιτίες που προκαλούν το άγχος είναι απροσδιόριστες. Είναι μια επικρέμουσα απειλή κάποιου κακού, χωρίς το υποκείμενο να ξέρει τι είδους είναι, πότε θα έρθει το κακό και με ποιο τρόπο. Το άγχος, σε διάκριση από τον φόβο μπορεί να διαρκέσει για πολύ χρόνο. Μετά από κάποιο χρονικό όριο προκαλεί ψυχική και σωματική κούραση, κατάθλιψη και ένα μόνιμο αίσθημα αδυναμίας για την αντιμετώπιση της απειλής. Το άτομο πονάει συναισθηματικά και οργανικά «έχει ένα πλάκωμα στο στήθος». Το «πλάκωμα» είναι κυριολεκτικό. Υπάρχει η αίσθηση ενός βάρους που εμποδίζει την κίνηση και την αναπνοή. Το άτομο κυριολεκτικά καταρρέει οργανικά και συναισθηματικά, εμφανίζει κενά μνήμης, χάνει την αίσθηση του χρόνου και του προσανατολισμού και γίνεται αδιάφορο για την τύχη του και την τύχη των αγαπημένων του προσώπων. Γίνεται ανίκανο να προβεί σε κάθε ενέργεια, ακόμα κι αν αυτή θα είναι στιγμιαία και προς το άμεσο συμφέρον του. Το παρατεταμένο άγχος οδηγεί σε παραίτηση από όλα, συχνά οδηγεί σε αυτοκτονικό ιδεασμό και, κάποτε, στην αυτοκτονία.

Εδώ και 9 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται σε κατάσταση άγχους. Η συνεχής υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου, ο αποκλεισμός από τα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης και, συχνά, από κάθε τρόπο επιβίωσης (ακόμα και γιαγιάδες και παππούδες συλλαμβάνονται επειδή προσπαθούν να επιζήσουν), η ανησυχία για το μέλλον, ο συνεχής, ατελείωτος βομβαρδισμός από νέα μέτρα που τον καταστρέφουν, η αέναη προδοσία από πολιτικές δυνάμεις στις οποίες είχε εναποθέσει ελπίδες, ο φραγμός οποιασδήποτε διεξόδου κ.λ.π. τον έχουν οδηγήσει σε κατάσταση απεισίας, κατάθλιψης και αδράνειας.

Οι διανοούμενοι των εκάστοτε κυβερνώντων ξέρουν καλά ότι με το παρατεταμένο άγχος, όχι μόνο αδρανοποιείτε ένας λαός, αλλά δυσπιστεί ακόμα και σε ειλικρινείς δυνάμεις που προτείνουν τρόπους διεξόδου.

Την διατήρηση και αύξηση του άγχους δημιουργούν ΚΑΙ τα ΜΜΕ, βομβαρδίζοντας τον λαό με κάθε είδους νέες απειλές, κοινωνικές και φυσικές καταστροφές, δυστυχήματα (προτιμούνται τα πολύνεκρα), επιδημίες κ.λ.π.. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και χρόνια, η τηλεόραση δεν έχει αναφερθεί ούτε σε ένα αισιόδοξο νέο.

Η πείνα είναι το ακραίο μέσο καθυπόταξης. Η πείνα δεν είναι, απλώς, ένα αίσθημα που ταλαιπωρεί το στομάχι. Μετά από μερικές μέρες νηστείας ή ελλιπούς διατροφής το αίσθημα της πείνας του στομαχιού υποχωρεί και αρχίζει η πραγματική πείνα. Πεινάει το κάθε ένα, ξεχωριστό κύτταρο του οργανισμού, που απαιτεί τα απαραίτητα συστατικά για την ζωή και αναπαραγωγή του. Αν αυτό διαρκέσει αρκετά, επέρχονται αλλοιώσεις των κυττάρων, αρχίζοντας από τα κύτταρα του εγκεφάλου. Αλλοιώνονται δευτερεύοντα κέντρα στα οποία έχει αποθηκευτεί κάθε έννοια ανθρώπινης συμπεριφοράς, που έρχεται σαν αποτέλεσμα του ανθρώπινου πολιτισμού. Χιλιάδες χρόνια πολιτισμού σβήνονται ακαριαία. Ο πεινασμένος δεν μπορεί να σκεφτεί και να αισθανθεί οτιδήποτε, παρά μόνο την πείνα των κυττάρων του. Είναι ανίκανος ακόμα και να κλάψει για την κατάστασή του. Είναι κυριευμένος από την πείνα των ζόμπι που θέλουν, επιθυμούν να τραφούν, στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου και δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο.

Υπάρχουν μαρτυρίες από την περίοδο 1941-1942 της γερμανοϊταλικής κατοχής για ανθρώπους που έφαγαν εμετούς Γερμανών φαντάρων και για μάνες που έκρυψαν μια φλούδα πατάτας από τα παιδιά τους για να την φάνε αυτές.

Οι Γερμανοί, εκείνα τα χρόνια, εφάρμοσαν την τακτική της πείνας στις χώρες που πίστευαν ότι θα βρουν αντίσταση. Την εφάρμοσαν κατά κόρον στην Ελλάδα και την κατεχόμενη Γαλλία.

Σήμερα, η δολοφονική Ε.Ε. η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και ολόκληρη η μνημονιακή βουλή εφαρμόζουν τις τακτικές του φόβου, του άγχους και της πείνας. Οι χιλιάδες πεινασμένοι στους δρόμους, οι άστεγοι, οι φοβισμένοι, οι καταθλιπτικοί και οι αυτόχειρες δεν είναι συνέπειες μόνο της οικονομικής κρίσης. Αποτελούν σχεδιασμένες, συνειδητές τακτικές για να κάμψουν κάθε ελεύθερο φρόνημα και να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα αντίδρασης του ελληνικού λαού.

Στην περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής την λύση έδωσε η εμφάνιση της Εθνικής Αντίστασης. Σήμερα θα την δώσει η ένωση των πληττομένων σε κοινό μέτωπο για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, αν οι διάφορες ιδεολογικές αγκυλώσεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες επιτρέψουν αυτή την ένωση.

ΣΗΜ.: Για τους επιστημονικούς ορισμούς χρησιμοποιήθηκε το βιβλίο «Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους» των ψυχιάτρων Φώτη Σκούρα, Απόστολου Χατζηδήμου, Ανδρέα Καλούτση, Γιώργου Παπαδημητρίου. – Εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

«Είμαι πουτάνα – και λοιπόν;»

Προκόπης Μπίχτας

Αυτή η φράση της, κάποτε, εθνικής μας πορνοστάρ, που την είχαν αναπαράγει όλα τα ΜΜΕ της εποχής, δεν είναι τυχαία. Εκφράζει όλη την χυδαία, ισοπεδωτική νοοτροπία του συρμού, ή οποία με ένα «και λοιπόν;» ή “και τι έγινε;” αξιώνει ό,τι αξίζει να απαξιωθεί και απαξιώνει ό,τι είναι αξιωμένο.

«Επειδή το είπε ο Μαρξ, δηλαδή;» «Το είπε ο Βολταίρος – και λοιπόν;» «Και ποιός είναι ο Όμηρος, δηλαδή;”» «Και τι έγινε που το τραγούδησε ο Ρήγας Φεραίος, δηλαδή...» «Και που το έγραψε ο Σολωμός, τι έγινε δηλαδή; Σιγά...» είναι φράσεις που ακούγονται καθημερινά σε πραγματικούς ή διαδικτυακούς καφενέδες, με αποκορύφωμα το «Γιατί, είναι πιο ξύπνιος από μένα αυτός;» όπου «αυτός» μπορεί να είναι ο Αϊνστάιν.

Μέσα στην μεταμοντέρνα υποκουλτούρα που έχει κατακλύσει μυαλά και νοοτροπίες, ο,τιδήποτε μπορεί να συμπυκνωθεί σε κλισεδάκια που δεν απαιτούν καμμια γνώση, καμμια κριτική σκέψη και καμμια νοητική λειτουργία. «Επειδή το είπε ο τάδε, δηλαδή;»

Είναι ο γρήγορος και άκοπος τρόπος να περάσει την δική του «θέση» ο κάθε απολίτικος μπουχέσας, αλλά και όποιος νομίζει ότι έχει «πολιτική άποψη».

Είναι ο τρόπος να περάσει την άποψή του κάποιος, όχι επειδή αυτή έχει αξία, αλλά επειδή την λέει ΑΥΤΟΣ!!! Είναι ένας καθημερινός, «κρυμμένος» φασισμός, που βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον Σπαλιάρα με τον γιατρό Παπανικολάου, που διαγράφει ο,τιδήποτε δεν «συμφέρει», εκφράζεται με κλισεδάκια παντός καιρού και, σε τελευταία ανάλυση, αναπαράγει και στηρίζει τον ανοιχτό φασισμό.

Έτσι φτάνουμε στο να μην μιλάει κανένας, παρά μόνο ο Πορτοσάλτε, η Στεφανίδου, ο παρατρεχάμενος «παράγων» και η Λίτσα Στριγγλίτσα.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Η 8η ΜΑΡΤΙΟΥ

Προκόπης Μπίχτας

Στις 8 Μαρτίου 1857 οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης πραγματοποιούν συγκέντρωση ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, σε χώρους που να μην είναι αποπνιχτικά κλειστοί, μείωση του ωραρίου εργασίας στις 10 ώρες και μεροκάματα ίσα με των ανδρών. Η συγκέντρωση πνίγεται στο αίμα και δεκάδες εργάτριες συλλαμβάνονται. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.

Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ευημερία και τα τριαντάφυλλα τα αγαθά του πολιτισμού.(2)

Η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Από το 1910 η 8η Μαρτίου γιορτάζεται ως Διεθνής Ημέρα της Εργάτριας Γυναίκας (International Working Women’s Day) ύστερα από πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρα Τσέτκιν (Clara Zetkin) στα πλαίσια της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής Συνόδου Γυναικών.

Ο όρος “σουφραζέτες” επινοήθηκε από την εφημερίδα Daily Mail σαν υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τα μέλη του κινήματος υπέρ του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, το οποίο δραστηριοποιήθηκε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ιδιαίτερα για συγκεκριμένα μέλη της Women's Social and Political Union (Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών). Ωστόσο, μετά την επανοικειοποίηση της λέξης από νυν μέλη του κινήματος, ο όρος έχασε τις αρχικές αρνητικές συμπαραδηλώσεις του.

Ο όρος «σουφραζέτα» προέρχεται από τη λέξη «suffragist», που δηλώνει τον υποστηρικτή του «suffrage», δηλαδή του δικαιώματος ψήφου. Οι σουφραζέτες διεκδικούσαν τη συμμετοχή στα κοινά και ίση μεταχείριση με τους άντρες. Ο όρος «suffragist», όμως, είναι γενικότερος και αναφέρεται σε μέλη κινημάτων που υποστηρίζουν το δικαίωμα ψήφου, ασχέτως αν πρόκειται για ριζοσπαστικά ή συντηρητικά κινήματα ή αν το δικαίωμα ψήφου αφορά άντρες ή γυναίκες. Στη Βρετανία, ο όρος «suffragist» χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τα μέλη της National Union of Women’s Suffrage Societies (Εθνική Ένωση των Εταιρειών για το Δικαίωμα Ψήφου).

Ο αγώνας για κοινωνική αλλαγή, σε συνδυασμό με το έργο υπέρμαχων των δικαιωμάτων των γυναικών όπως ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, προετοίμασαν την εμφάνιση ενός κινήματος, στο οποίο συσπειρώθηκαν μαζικά γυναίκες που διεκδικούσαν το δικαίωμα ψήφου. Ο Μιλ εισήγαγε πρώτη φορά την ιδέα του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες σε σχετική προκήρυξη που παρουσίασε στο βρετανικό εκλογικό σώμα το 1865. Η Νέα Ζηλανδία ήταν η πρώτη αυτοδιοικούμενη χώρα που εκχώρησε ψήφο στις γυναίκες, όταν το 1893 επιτράπηκε σε όλες τις γυναίκες άνω των 21 να ψηφίσουν στις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι κάποιες από τις ενέργειες των σουφραζετών ήταν επιζήμιες για τους σκοπούς τους. Όσοι τάσσονταν κατά του κινήματος υποστήριζαν πως δεν έπρεπε να δοθεί δικαίωμα ψήφου στις σουφραζέτες, επειδή ήταν υπερβολικά συναισθηματικές και ανίκανες για ορθολογική σκέψη, σε αντίθεση με τους άντρες. Στήριζαν μάλιστα το επιχείρημά τους στις βίαιες και επιθετικές δράσεις των γυναικών του κινήματος.

Το πρώτο εθνικό συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών οργανώθηκε στη Νέα Υόρκη το 1848. Το 1864 που ξεκίνησε επισήμως το κίνημα του Ερυθρού Σταυρού, οι γυναίκες, αν και παραγκωνίστηκαν σταθερά σε ηγετικό επίπεδο, έδωσαν επίμονους αγώνες για να ιδρυθούν και να στελεχωθούν εθνικές επιτροπές στη χώρα τους.

Το σίγουρο είναι πάντως πως ο Ερυθρός Σταυρός και άλλες διεθνείς οργανώσεις, που είχαν πολλαπλασιαστεί εκείνη την εποχή, έδωσαν ώθηση και αυτοπεποίθηση στις ηγετικές μορφές του γυναικείου κινήματος για να περάσουν στη διεθνοποίηση του δικού τους κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα. Το πρώτο διεθνές συνέδριο για τις γυναίκες έγινε στο Παρίσι το 1878 και ήταν συνδεδεμένο με την 3η Παγκόσμια Έκθεση, τη μεγαλύτερη ως τότε στον κόσμο, με 13.000.000 επισκέπτες.

Ο άνεμος της διεθνούς συνεργασίας διευκόλυνε τότε πολλές εθνικές επιτροπές και οργανώσεις να διασυνδεθούν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το 1888 έγινε το δεύτερο βήμα: οι γυναίκες που προχώρησαν τότε στην ίδρυση της πρώτης διεθνούς γυναικείας οργάνωσης, του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών (International Council of Women (ICW), προσκάλεσαν στην Ουάσινγκτον 53 γυναικείες οργανώσεις των πιο προχωρημένων χωρών σε αυτόν τον τομέα. Μέχρι τις παραμονές του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η διεθνής αυτή οργάνωση είχε καταφέρει να ιδρύσει 23 νέες εθνικές επιτροπές. Το πρόβλημα με την ICW ήταν ότι ήταν μάλλον συντηρητική και απέφευγε να θίξει τα πιο επίμαχα ζητήματα για να κερδίσει σε μαζικότητα. Το πιο προβληματικό απ’ όλα ήταν ότι δεν προέβαλλε αρκετά το ουσιαστικότερο γυναικείο αίτημα της εποχής: το δικαίωμα στην ψήφο, δηλαδή το δικαίωμα στη συμμετοχή του γυναικείου πληθυσμού στην πολιτική ζωή.

Αποτέλεσμα ήταν να γεννηθούν δυσαρέσκειες και αντιθέσεις πάνω στην ήδη προϋπάρχουσα αντίθεση μεταξύ του ριζοσπαστικού ακτιβισμού των σουφραζέτων σαν την Έμιλιν Πάνκχερτστ και τη μετριοπάθεια των σουφραζέτων σαν τη Μίλλισεντ Γκάρετ.

Την Εθνική Ένωση των Εταιρειών για το Δικαίωμα Ψήφου των Γυναικών, η οποία ιδρύθηκε το 1897, διηύθυνε η Μίλισεντ Φόσετ, που ηγήθηκε της σχετικής εκστρατείας με την έκδοση φυλλαδίων, την οργάνωση συναντήσεων και την παρουσίαση αιτημάτων. Ωστόσο, η εκστρατεία δεν απέδωσε καρπούς. Το 1903 η Έμιλιν Πάνκχερστ ίδρυσε μια νέα οργάνωση, την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών (Women’s Social and Political Union). Η Πάνκχερστ πίστευε πως η οργάνωση, για να δει αποτελέσματα, έπρεπε να γίνει πιο ριζοσπαστική και αγωνιστική.

Το 1912 ήταν μια κομβική χρονιά για τις σουφραζέτες στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς υιοθέτησαν πιο επιθετικές τακτικές. Μεταξύ άλλων, αλυσοδένονταν σε κιγκλιδώματα, έβαζαν φωτιά σε γραμματοκιβώτια, έσπαγαν παράθυρα και σε ορισμένες περιπτώσεις τοποθετούσαν εκρηκτικούς μηχανισμούς. Ο τότε πρωθυπουργός, Χ. Χ. Άσκουιθ, ήταν έτοιμος να υπογράψει ένα νομοσχέδιο που εκχωρούσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες άνω των 30, με τον όρο να είναι παντρεμένες με σύζυγο που είχε περιουσιακά στοιχεία ή να έχουν οι ίδιες περιουσιακά στοιχεία. Ωστόσο, υπαναχώρησε την τελευταία στιγμή, ανησυχώντας πως οι γυναίκες θα τον καταψήφιζαν στις επόμενες γενικές εκλογές και θα εμπόδιζαν το κόμμα του (Φιλελεύθεροι) να μπει στη Βουλή.

Μια σουφραζέτα, η Έμιλι Ντέιβισον, σκοτώθηκε στην προσπάθειά της να πετάξει ένα πανό πάνω στο άλογο του βασιλιά, στις Ιπποδρομίες του Έπσομ, στις 5 Ιουνίου 1913. Πολλές από τις συντρόφισσές της συνελήφθησαν και έκαναν απεργία πείνας, σε μια προσπάθεια να ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αντέδρασε με τη λεγόμενη Νομοθετική Πράξη «της Γάτας και του Ποντικιού». Βάσει αυτής, επιτρεπόταν στις κρατούμενες να προχωρούν σε απεργία πείνας, χωρίς να τους παρέχεται τροφή διά της βίας, αλλά αφήνονταν ελεύθερες όταν η κατάσταση της υγείας τους κρινόταν πλέον επικίνδυνη. Ωστόσο, λίγο μετά την αποφυλάκισή τους, συχνά συλλαμβάνονταν εκ νέου για ασήμαντους λόγους. Η διαδικασία αυτή της σύλληψης, αποφυλάκισης και επανασύλληψης επαναλαμβανόταν πολλές φορές, λίγο πολύ όπως η γάτα παίζει με το ποντίκι.

Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονταν τόσο στη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ. Η Άλις Πολ και η Λούσι Μπερνς ηγήθηκαν μιας σειράς διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης Γουίλσον στη Ουάσινγκτον. Οι γυναίκες του κινήματος στις ΗΠΑ αναφέρονταν στον πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον ως «Κάιζερ Γουίλσον» και συνέκριναν το δράμα του γερμανικού λαού με αυτό των γυναικών της Αμερικής.

Στις αρχές του εικοστου αιώνα ως και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, περίπου χίλιες σουφραζέτες ήταν φυλακισμένες στη Βρετανία. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου σημειώθηκε έλλειψη ικανών και αρτιμελών αντρών, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να αναλάβουν πολλούς παραδοσιακά αντρικούς ρόλους. Η εν λόγω εξέλιξη κατέδειξε τις νέες δυνατότητες των γυναικών. Λόγω του πολέμου σημειώθηκε επίσης μια ρήξη εντός του κινήματος των σουφραζετών της Βρετανίας, με την κύρια πτέρυγα, που εκπροσωπούσαν η Έμιλιν Πάνκχερστ και η κόρη της, Κρίσταμπελ, να καλεί σε παύση της εκστρατείας καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, ενώ πιο ριζοσπαστικές σουφραζέτες, όπως η άλλη κόρη της Έμιλιν, Σίλβια Πάνκχερστ, που εκπροσωπούσε την Ομοσπονδία του Δικαιώματος Ψήφου των Γυναικών, συνέχισαν τον αγώνα.

Η Εθνική Ένωση των Εταιρειών του Δικαιώματος Ψήφου στις Γυναίκες συνέχισε την εκστρατεία κατά την περίοδο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ενώ προχώρησε και σε συμφωνίες με την κυβέρνηση συνασπισμού. Στις 6 Φεβρουαρίου 1918, πέρασε η Νομοθετική Πράξη της Εκπροσώπησης των Πολιτών, η οποία εκχωρούσε δικαίωμα ψήφου σε γυναίκες άνω των 30 που πληρούσαν τα ελάχιστα κριτήρια περιουσίας. Περί τις 8,4 εκατ. γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου. Το Νοέμβριο του 1918, πέρασε η Νομοθετική Πράξη της Εκλεξιμότητας των Γυναικών, εκχωρώντας στις γυναίκες το δικαίωμα της εκλογής στη Βουλή. Η Νομοθετική Πράξη Εκπροσώπησης του 1928 επέκτεινε το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες άνω των 21, εξισώνοντας έτσι οριστικά το δικαίωμα ψήφου μεταξύ αντρών και γυναικών.

Στην περίοδο του Μεσοπολέμου, νέες διεργασίες αναζήτησαν έκφραση στο πολιτιστικό πεδίο, με κυρίαρχη ανάμεσά τους το δραστήριο φεμινιστικό κίνημα. O Σύνδεσμος για τα δικαιώματα της γυναίκας, συνδέθηκε την ίδια εποχή με τη Διεθνή Ένωση για τη γυναικεία ψήφο και έγινε ο κύριος φορέας για την επέκταση του δικαιώματος της ψήφου και στις γυναίκες.
Ακριβώς λόγω της απροθυμίας της πρώτης διεθνούς οργάνωσης να εγείρει τα ακανθώδη πολιτικά ζητήματα, προέκυψε το 1904 στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου από τις Γερμανίδες φεμινίστριες μια άλλη διεθνής οργάνωση με στόχευση τα πολιτικά δικαιώματα, η Διεθνής Συμμαχία Γυναικών Σουφραζετών (International Woman Suffrage Alliance).

Οι γυναίκες της Αριστεράς, από την άλλη μεριά, προτίμησαν να δραστηριοποιηθούν μέσω των δικών τους οργανώσεων, γιατί δεν μπορούσαν να δεχτούν την υποβάθμιση της ταξικής προσέγγισης των αστών γυναικών.

ΕΛΛΑΔΑ

Την εποχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους οι Ελληνίδες ήταν αθέατες στον δημόσιο χώρο – ούτε καν στον δρόμο δεν ήταν πρέπον να κυκλοφορούν. Ειδικά μακριά από τα χωριά, όπου παραδοσιακά οι γυναίκες συμμετείχαν ενεργά στις αγροτικές εργασίες, ο ανδρικός και ο γυναικείος κόσμος παρέμεναν απολύτως χωριστοί.

Η εκβιομηχάνιση, που θα μπορούσενα βγάλει έξω από το σπίτι τις γυναίκες των κατώτερων οικονομικά τάξεων, ήταν πενιχρή. Έτσι ακόμα και σαράντα χρόνια μετά, το 1879, υπήρχαν στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού μόνο 5.735 εργάτριες, 769 μαίες, 10.800 σερβιτόρες και δασκάλες. Αντιθέτως, στον τομέα της μη μισθοδοτούμενης εργασίας οι γυναίκες ήταν στην κορυφή της λίστας.

Ο δρόμος που ανακάλυψαν οι γυναίκες για να συμμετάσχουν στον ανδρικό κόσμο, δηλαδή στη δημόσια σφαίρα, παρακάμπτοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις, ήταν ο δρόμος που άνοιξε η ρητορική του πατριωτισμού που σφράγισε όλο τον 19ο αιώνα. Στο πλαίσιο αυτό εντόπισαν έναν ρόλο που μπορούσαν να διεκδικήσουν χωρίς να στιγματιστούν κοινωνικά.

Φυσικά ο ρόλος αυτός, κυρίως στην Ελλάδα και στα συντηρητικά Βαλκάνια, όφειλε να είναι “αυστηρά συμβατός” με τη «γυναικεία τους φύση» για να μην είναι «κοινωνικά απειλητικός». Οι ριζοσπαστικές σουφραζέτες σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου δεν θα είχαν απολύτως καμία τύχη. Εν ολίγοις οι γυναίκες, για να βγουν έξω από το σπίτι, προθυμοποιήθηκαν να αναλάβουν την πρόνοια και την περίθαλψη των αγωνιστών της “εθνικής ολοκλήρωσης”, αλλά και την “εθνικώς ορθή” ανατροφή των μελλοντικών Ελλήνων.

Έτσι, κυρίως στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, οι κυρίες που αρχικά «κατασκεύαζαν επιδέσμους και συνέλεγον διάφορα πλεκτά» προχώρησαν σταδιακά ως το 1878 με ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή στον αγώνα ως «μητέρες του έθνους».

Η μόρφωση των γυναικών γίνεται σημαία για τις γυναίκες που ενδιαφέρονται για την εξέλιξη των ομοφύλων τους. Χωρίς η μόρφωση των κοριτσιών να είναι απαγορευμένη, μένουν αναλφάβητα γιατί θεωρείται αυτονόητο ότι δεν τους χρειάζεται.

Η Ναυπλιώτισσα Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, η Ευανθία Καΐρη, η Μαρία Υψηλάντη πιστεύουν ότι μόνο η μόρφωση θα ανοίξει άλλους δρόμους για τις γυναίκες και ιδρύουν οικοτροφεία και διδασκαλεία για κορίτσια. Το 1890 η Καλλιόπη Παρρέν συστήνει τη «Σχολή της Κυριακής απόρων γυναικών και κορασίδων του λαού» ανοίγοντας το δρόμο για τη μόρφωση των νέων και άπορων κοριτσιών. Η Παρρέν πιστεύει ότι δεν αρκεί η προσωπική – ατομική συμβολή κάποιων γυναικών για την αλλαγή της θέσης της γυναίκας, αλλά απαιτείται μαζική δραστηριοποίηση και διεκδίκηση. Πιστεύει στην εργασία των γυναικών, στο ενδιαφέρον τους για την πολιτική, όμως είναι πολύ νωρίς ακόμα για τέτοιες διεκδικήσεις.

Το «Καποδιστριακό» Πανεπιστήμιο άνοιξε το 1837 μόνο όμως για τον ανδρικό πληθυσμό. Το 1890 γίνεται δεκτή η πρώτη φοιτήτρια, Ιωάννα Στεφανόπολι, στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ το 1896 αποφοιτούν με «άριστα» από την Ιατρική Σχολή οι αδελφές Αγγελική και Αλεξάνδρα Παναγιωτάτου.

Το γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα είναι μια πραγματικότητα, αλλά οι συνθήκες της εποχής δεν επέτρεπαν μεγαλύτερη μαζικότητα.

1900 – 1920

Ο 20ος αιώνας βρίσκει τις πρωτοπόρες Ελληνίδες να αγωνίζονται για την κατοχύρωση βασικών δικαιωμάτων των γυναικών. Η εργασία των γυναικών δε ρυθμίζεται από κανένα νόμο. Τα δικαιώματα στην εργασία δεν αναγνωρίζονται, οι ανισότητες παραμένουν. Οι εργαζόμενες γυναίκες αποφασίζουν να τα διεκδικήσουν και οργανώνουν το 1913 το σύλλογο «Γυναικεία Ζωή». Οι δασκάλες το ίδιο διάστημα αγωνίζονται για την κατοχύρωση ίσης αμοιβής με αυτή των ανδρών συναδέλφων τους.

Το 1919 ιδρύεται ο «Σοσιαλιστικός Όμιλος Γυναικών». Οι γυναίκες διεκδικούν ισότητα στην οικογένεια, νόμιμες αμβλώσεις ,δικαίωμα στην εργασία, κατάργηση της διπλής ηθικής κ.ά. Η Αύρα Θεοδωροπούλου πρωτοστατεί σε όλες αυτές τις διεκδικήσεις.

1920 – 1940

Η δεκαετία ’20-‘30 είναι η πιο δυναμική εποχή του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Οργανώνονται σωματεία γυναικών σε διάφορες πόλεις. Οι γυναίκες του προσφυγικού πληθυσμού δημιουργούν τους δικούς τους συλλόγους. Αυτό που επιτακτικά ζητά το φεμινιστικό κίνημα είναι η αναγνώριση του ρόλου των γυναικών στην κοινωνία, η δυνατότητα να ζουν, να δουλεύουν, να πολιτεύονται, να τις αντιμετωπίζουν ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Βασική διεκδίκηση, στην οποία ρίχνουν το βάρος των ενεργειών τους, είναι η κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων.

Παράλληλα συναντούν αντιδράσεις που προέρχονται από τα πολιτικά κόμματα, τους περισσότερους πολιτικούς άνδρες, τον Τύπο, την Εκκλησία, αλλά κι από ένα μέρος του γυναικείου πληθυσμού. Oι καινοτομίες στην εμφάνιση, ιδιαίτερα του αστικού γυναικείου πληθυσμού, και η εισαγωγή νέων μορφών ψυχαγωγίας και θεάματος, προκάλεσαν σφοδρές, ακόμα και βίαιες αντιδράσεις. Aπό την άλλη πλευρά, η είσοδος μεγάλου ποσοστού του γυναικείου πληθυσμού στο χώρο της μισθωτής εργασίας, κατέστησε αναγκαία τη διαμόρφωση ενός νέου θεσμικού πλαισίου που να καλύπτει και τα γυναικεία αιτήματα. Στην αρθρογραφία της εποχής μέσα από εφημερίδες και περιοδικά διαφαίνεται έντονη η ανησυχία για τα στοιχεία που κλόνιζαν το "πατροπαράδοτο νοικοκυριό", γεγονός το οποίο συχνά βιώθηκε ως "έξωθεν" απειλή που σκόπευε στη στρέβλωση των ηθών της ελληνικής κοινωνίας. Οι διεκδικήσεις τους «τρομάζουν» το συντηρητισμό της κοινωνίας, π.χ. η αναγνώριση της μητρότητας χωρίς γάμο. Τα κοινωνικά ταμπού αναδύονται και εκφράζονται δυναμικά, αρνούμενα την αλλαγή.

Στις εκλογές του 1920 ένα από τα συνθήματα του είναι: «Σφυρί, δρεπάνι και ψήφος στο φουστάνι». Έπειτα από όλο αυτόν τον αγώνα έρχεται, κατά κάποιο τρόπο, η δικαίωση. Στο Σύνταγμα της Α’ Ελληνικής Δημοκρατίας το 1927 αναγνωρίζεται η ισότητα των φύλων ενώπιον του νόμου και ανοίγει ο δρόμος για την αναγνώριση δια νόμου των πολιτικών δικαιωμάτων στο γυναικείο πληθυσμό. Η νομοθετική ρύθμιση που θα ακολουθήσει - το 1930 - θα απογοητεύσει τις φεμινίστριες με τους όρους που θέτει:

• Να είναι πάνω από 30 χρόνων.
• Να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση.
• Περιορίζεται μόνο στο δικαίωμα του εκλέγειν, όχι και του εκλέγεσθαι.

Η Στατιστική Υπηρεσία κατέγραψε το 65% των γυναικών ως αναλφάβητες.

Η δικτατορία του Μεταξά καταλύει τη δημοκρατία. Η πολιτική του δικτατορικού καθεστώτος για τη θέση των γυναικών ορίζεται από τη θεωρία του Χίτλερ: «Κουζίνα, παιδιά, εκκλησία». Οι γυναικείες οργανώσεις διαλύονται, κατάσχονται και καταστρέφονται τα αρχεία τους.

1940 – 1974

Το 1940 ο πόλεμος αρχίζει και για την Ελλάδα. Οργανώνεται η αντίσταση κατά των Γερμανών. Άνδρες και γυναίκες συμμετέχουν στην ένοπλη και μη δράση. Αυτή την περίοδο η ισότητα κατοχυρώνεται τόσο στην καθημερινή συνύπαρξη, όσο και νομοθετικά. Η ΠΕΕΑ – Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης – κατοχυρώνει με πράξεις (νόμους) την ισότητα ανδρών και γυναικών. Αναγνωρίζονται τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα, η ισότητα στην εργασία, η συμμετοχή στη δημόσια ζωή κ.ά. Παράλληλα οι αντάρτισσες εκδίδουν τα δικά τους περιοδικά και απευθύνονται στο γυναικείο πληθυσμό για τα θέματα που τις αφορούν. Δημιουργούν 160 συλλόγους και προσπαθούν να «ανεβάσουν» το επίπεδο των αγροτισσών. Συμμετέχουν στις πολιτικές διαδικασίες και για πρώτη φορά ψηφίζουν και ψηφίζονται για το Εθνικό Συμβούλιο που συνέρχεται στους Κορυσχάδες Ευρυτανίας. Εκλέγονται πέντε γυναίκες: η Χρύσα Χατζηβασιλείου, η Μαρία Σβώλου, η Καίτη Ζεύγου, η Φωτεινή Φιλιππίδου και η Μάχη Μαυροειδή. Η κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς τελειώνει και η ελεύθερη πλέον Ελλάδα ανασυγκροτείται. Το γυναικείο κίνημα οργανώνεται.

Ξεσπά ο Εμφύλιος. Σταματάει κάθε δράση. Και πάλι συλλαμβάνονται γυναίκες και οδηγούνται στα στρατόπεδα και στις φυλακές. Επιτρέπεται η λειτουργία μόνο των «ακίνδυνων» γυναικείων οργανώσεων.

Το 1949 τυπικά τελειώνει ο Εμφύλιος. Η κυβέρνηση, προσπαθώντας να δώσει μια εικόνα δημοκρατικής λειτουργίας, κατοχυρώνει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι (μόνο ως δημοτικοί σύμβουλοι) στο γυναικείο πληθυσμό άνω του 21ου έτους μόνο στις δημοτικές εκλογές. Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να ψηφιστεί το 1952 ο Ν.2151, που κατοχύρωνε τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα των Ελληνίδων

Παράλληλα «ανοίγουν» μια σειρά επαγγέλματα για τις γυναίκες, συνδεδεμένα με την ιδιότητα της πολίτισσας, π,χ. συμβολαιογράφοι, δικαστίνες κ.ά.

Το Οικογενειακό Δίκαιο, που είχε συνταχθεί την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, τίθεται σε εφαρμογή. Άκρως συντηρητικό, στηρίζεται στην αρχή « Ο ανήρ είναι η κεφαλή της οικογένειας και αποφασίζει περί παντός. Η γυνή ασχολείται με τα του οίκου». Και οι τράπεζες προσλαμβάνουν μόνο άνδρες.

Το 1956 στις εθνικές βουλευτικές εκλογές εκλέγονται η Λίνα Τσαλδάρη από την ΕΡΕ και η Βάσω Θανασέκου από την ΕΔΑ. Η Λίνα Τσαλδάρη είναι η πρώτη γυναίκα υπουργός. Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ εκλέγει τρεις γυναίκες, τις Μαρία Σβώλου, Ελένη Μπενά, Βάσω Θανασέκου. Είναι αυτές που φέρνουν τα γυναικεία ζητήματα στη Βουλή και διεκδικούν τη λήψη μέτρων ισότητας. Δεν πετυχαίνουν το στόχο τους τις περισσότερες φορές. Αργά και δύσκολα ομαλοποιείται η πολιτική κατάσταση. Οι γυναίκες, όλο και περισσότερες, διεκδικούν μια θέση στην αγορά εργασίας, αλλά και στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Τα ταμπού των ανδρικών επαγγελμάτων υφίστανται «ρωγμές».

Η στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967 σταματάει κάθε δράση των γυναικείων οργανώσεων. Για άλλη μια φορά κατάσχονται και καταστρέφονται τα αρχεία τους και πάλι μόνο οι φιλανθρωπικές οργανώσεις λειτουργούν. Στα εφτά χρόνια της δικτατορίας πολλές γυναίκες φυλακίστηκαν, αλλά και πολλές συμμετείχαν σε αντιδικτατορικές οργανώσεις μέσα και έξω από την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή στη δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ γεννιέται ένα νέο κίνημα γυναικών, το νεοφεμινιστικό. Ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό διεκδικεί μαχητικά, τολμάει και μιλάει για θέματα ταμπού, π.χ. σεξουαλικότητα, οικογένεια, αυτονομία, αλλά περιγελά την σύνδεσή του με τους εργατικούς αγώνες.

Όλη αυτή η ειρηνική αλλά και κεφάτη επανάσταση φτάνει στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα κακόπιστα γελοιοποιημένη και διαστρεβλωμένη. Ποτέ δεν ξεπεράστηκε η αρνητική αντιμετώπιση του όρου «φεμινισμός» και «φεμινίστρια».

1974 – 2003

Με τη Μεταπολίτευση του 1974 αποκαταστάθηκε το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Πολύ γρήγορα δραστηριοποιήθηκε ένα γυναικείο δυναμικό στην προσπάθεια να οργανωθεί. Όμως ο νεοφεμινισμός έθιγε θέματα ταμπού και σόκαρε, δεν ήταν εύκολα αποδεκτός. Αυτό που δεν μπόρεσαν να υιοθετήσουν οι γυναικείες οργανώσεις το αγκάλιασαν οι νέες γυναίκες, κυρίως φοιτήτριες. Έστησαν τις ομάδες τους, τα στέκια τους και άρχισαν να συζητούν χωρίς προκαταλήψεις και ταμπού για τα προσωπικά αλλά και τα πολιτικά τους ερωτηματικά. Οι πρωτοβουλίες τους είναι καινοτόμες και σφραγίζονται από κέφι και ενθουσιασμό. Πιέζουν για την αντικατάσταση της νομοθεσίας της ανισότητας από μια σύγχρονη νομοθεσία που θα στηρίζεται στην ισότητα των φύλων. Τα πολιτικά κόμματα στο σύνολό τους παραμένουν ανδροκρατούμενα. Αρνούνται να αποδεχτούν τις γυναίκες ως ισότιμα άτομα αλλά και οι εκλεγμένες γυναίκες «φοβούνται» να διεκδικήσουν το δικό τους λόγο, παρόλο που υπερψηφίζονται από το γυναικείο εκλογικό σώμα.

Τα τελευταία χρόνια το φεμινιστικό κίνημα δεν είναι πια μαζικό. Ένας μεγάλος αριθμός γυναικών «πείστηκε» ότι δεν χρειάζεται πια και ένας άλλος ότι δεν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα. Στις μέρες μας η οικονομική κρίση -ανεργία, χαμηλοί μισθοί, έλλειψη κράτους πρόνοιας κ.ά.- ξανάφερε στο προσκήνιο συντηρητικές και αναχρονιστικές απόψεις για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Πολλοί θεσμικοί φορείς, όπως η Εκκλησία, η εκπαίδευση, η τηλεόραση κ.ά., πεισματικά προτάσσουν ξεπερασμένες και αρνητικές συμπεριφορές στο γυναικείο πληθυσμό, επιστρέφοντας σε άλλες εποχές.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σήμερα καμμιά από τις ιδέες της Κλάρα Τσέτκιν δεν προωθείται. Η γυναίκα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες εργασίας 19ου αιώνα, ενώ η γιορτή της γυναίκας αποτελεί πλέον απλά μια αφορμή για κοσμικά πάρτι, νυχτερινές εξόδους και ξεπουλήματος του στοκ από του Αγίου Βαλεντίνου.

Η γυναίκα βγήκε από τη κουζίνα-φυλακή της για να περάσει στα ράφια της αγοράς ως προϊόν. Οι προδιαγραφές και οι οδηγίες για μια "πετυχημένη" ζωή υπάρχουν ευκρινώς διατυπωμένες σε περιοδικά και προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς δέκτες καθημερινά, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το προτιμώμενο πρότυπο. Το πέρασμα σε μια εποχή βαθύτερης και πιο ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης της φύσης της και της δυναμικής της έγινε σχεδόν βελούδινα, τόσο ώστε να κουνά την τιμολογιακή της αξία ως σημαία χειραφέτησης.

Παρ’ όλα αυτά και σε πείσμα των αναχρονιστικών αντιλήψεων και αντιδραστικών προτύπων που αναβιώνουν, η γυναίκα έχει ενταχθεί πλήρως στην παραγωγική διδαδικασία. Σήμερα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες γυναίκες είναι κοινά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι άντρες και οφείλονται στον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος της μισθωτής εργασίας. Η απελευθέρωση της εργαζόμενης γυναίκας, μαζί και ταυτόχρονα με την απελευθέρωση του εργαζόμενου άντρα, μπορεί να γεννηθεί μόνο με τον κοινό τους αγώνα ενάντια σε αυτό το σύστημα.

Σημειώσεις:

(1) Η φράση “Ψωμί και τριαντάφυλλα” αναφέρεται στα “Ανέκδοτα χειρόγραφα” του Καρλ Μαρξ, όπου το “ψωμί” συμβολίζει τους υλικούς όρους ύπαρξης και τα “τριαντάφυλλα” τους νόμους της ομορφιάς.
(2) Η Κλάρα Τσέτκιν πέθανε εξόριστη από τους Ναζί στη Μόσχα στις 20 Ιουνίου του 1933, αφού πρώτα πρόλαβε να συμμετάσχει σε μια εργατική εξέγερση (1918) στο πλάι της Ρόζα Λούξεμπουργκ, να πάρει μέρος στην πρώτη μεγάλη διεθνή εκστρατεία κατά του ρατσισμού στις Η.Π.Α., να καταγγείλει το ρόλο του Ναζιστικού κόμματος και να καλέσει τον κόσμο σε ξεσηκωμό το 1932, (ένα χρόνο πριν γίνει καγκελάριος ο Χίτλερ) ανοίγοντας την πρώτη κοινοβουλευτική συνεδρίαση, ως η γηραιότερη βουλευτής (75 ετών), καθώς και να δει την 8η Μάρτη να γιορτάζεται σε πολλές χώρες.

---

Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »