Πληθωρισμός 7,5% στις ΗΠΑ και η απάντηση

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Ο πληθωρισμός είναι εισαγόμενος και οφείλεται στην αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου, δήλωσε πρόσφατα στη Βουλή ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν είναι έτσι, γιατί ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ, που δεν επηρεάζονται από το ρωσικό φυσικό αέριο, έφθασε στο 7,5% - το υψηλότερο ποσοστό από το 1982; Γιατί έχουμε τεράστιο πληθωρισμό στην Αλγερία, στην Τυνησία, στο Λίβανο (+154%), στην Ιαπωνία και την Αργεντινή,(+50,9%);

Η ραγδαία άνοδος των τιμών, σύμφωνα με αναλυτές, προκλήθηκε από ένα μείγμα ισχυρής ζήτησης, κρατικών δαπανών, καθυστερήσεων στην αλυσίδα εφοδιασμού και αυξήσεων μισθών λόγω έλλειψης εργατικού δυναμικού. Αλλά γιατί έχουμε καθυστερήσεις στην αλυσίδα εφοδιασμού, συνωστισμό των πλοίων στα λιμάνια και έλλειψη εργατών; Είναι πασιφανές, εξαιτίας των απολύσεων κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Η Amazon, η Netflix και η Procter & Gamble είναι μεταξύ των πολλών εταιρειών που έχουν αυξήσει τις τιμές τους τους τελευταίους μήνες, επικαλούμενες υψηλότερο κόστος. Μιλούν, δηλαδή, για αύξηση του εργατικού κόστους εταιρείες όπως η Amazon, της οποίας τα κέρδη κατά τη διάρκεια της πανδημίας ήταν τεράστια. Για να αποδειχθεί ότι και στην παρούσα κρίση, η αιτία είναι το κυνήγι του κέρδους και η χωρίς όρια απληστία των διαφόρων «Τζεφ Μπέζος».

Βέβαια, τα ελεγχόμενα συστημικά μίντια θα προσπαθούν πάντα να αποπροσανατολίζουν τον πληθυσμό για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος. Φταίει λένε «η ιλιγγιώδης αύξηση της ζήτησης» μετά την πανδημία, και ο συνωστισμός των εμπορικών πλοίων στα λιμάνια, έτσι τα ράφια στα μαγαζιά μένουν αδειανά, οπότε λειτουργεί ο γνωστός νόμος της αγοράς «μικρή η προσφορά, μεγάλη η ζήτηση, αυξάνονται οι τιμές»! Φταίνε -λένε- οι εργάτες που πήγαν στα σπίτια τους για να προστατευθούν από τον Covid-19! Αυτό ισχυρίζονται οι άθλιοι («Η Καθημερινή» 3.11.2021). Η Washington Post, μάλιστα, η εφημερίδα του Τζεφ Μπέζος της Amazon έγραφε ότι «4,3 εκατομμύρια Αμερικανοί εργαζόμενοι εγκατέλειψαν (σ.σ. ναι, "εγκατέλειψαν") τις δουλειές τους τον Αύγουστο και 10,3 εκατομμύρια κενές θέσεις ρεκόρ σημειώθηκαν τον Σεπτέμβριο στις Ηνωμένες Πολιτείες…».

Η ευθύνη επιρρίπτεται στου εργαζόμενους, λοιπόν, που "εγκατέλειψαν τις θέσεις τους". Άρα εμείς φταίμε για την ακρίβεια! Ιδού και πάλι η ατομική ευθύνη. Κι ας είναι γνωστό ότι εργαζόμενοι απολύθηκαν με πρόσχημα την πανδημία, ότι εργάζονταν χωρίς να πληρώνονται, πάλι με πρόσχημα την πανδημία, με το επιχείρημα «να μη κλείσει η επιχείρηση», «να μη χαθούν οι θέσεις εργασίας»!

Τα επιχειρήματα των κερδοσκόπων:

«Ο πληθωρισμός είναι υψηλός σήμερα επειδή ήταν πολύ χαμηλός πέρυσι»!, δηλαδή «τα προϊόντα είναι ακριβά γιατί πέρυσι ήταν φθηνά»! Κι όμως το λένε.

Άλλοι μιλούν για έναν «σπάνιο συνδυασμό της σωρευμένης λόγω πανδημίας ζήτησης, των οξύτατων ελλείψεων σε προμήθειες, του υψηλού κόστους ενέργειας, καθώς και ορισμένων εφήμερων παραγόντων».

Τα αίτια πίσω από την έκρηξη των τιμών της ενέργειας είναι σύνθετα, λένε κάποιοι άλλοι, και περιλαμβάνουν «τις υποεπενδύσεις στον τομέα του φυσικού αερίου, τη μείωση της παραγωγής φυσικού αερίου στη Δυτική Ευρώπη και τις περίπλοκες αλληλεπιδράσεις της αγοράς μεταξύ των τιμών του φυσικού αερίου, της ηλεκτρικής ενέργειας και του άνθρακα. Όλα αυτά επιδεινώνονται από τις εντάσεις με τη Ρωσία, η οποία προμηθεύει το 40% του φυσικού αερίου της Ευρώπης, και μια ραγδαία αναβίωση της ζήτησης μετά την κατάρρευση της οικονομικής παραγωγής νωρίτερα κατά την πανδημία. Περικοκλάδες για να αποκρυβεί η βασική αιτία, η κερδοσκοπία.

«Φταίει η πανδημία», διατείνεται το CNΝ, φταίει η άνοδος των τιμών της ενέργειας, ότι οι κεντρικές τράπεζες έχουν χορηγήσει δισεκατομμύρια για να στηρίξουν τις εταιρείες, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα τον πληθωρισμό, τα σημεία συμφόρησης στις αλυσίδες εφοδιασμού, η αύξηση της ζήτησης, ενώ η προσφορά δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Και οι τιμές ανεβαίνουν.

Είναι ένας φαύλος κύκλος που αντιμετωπίζουν σήμερα οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αναλύει το Politico.

Στη Γαλλία, το ζήτημα της αγοραστικής δύναμης είναι ένα από τα σπάνια θέματα που έχει επιβληθεί στην προεκλογική εκστρατεία. Κάθε υποψήφιος έχει τη δική του λύση.

Το Politico γράφει: «Αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα και ένα μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά την κοινωνική ισότητα, αν δεν αυξηθούν οι μισθοί».

Στο Βέλγιο, σχεδιάζεται η αναπροσαρμογή των μισθών στον πληθωρισμό. Το ίδιο έκανε και ο αριστερός συνασπισμός στην Ισπανία. Όμως, οι περισσότερες κυβερνήσεις αρκούνται σε έκτακτα μέτρα, στην Ιταλία , την Πολωνία , τη Ρουμανία και την Τσεχία, ο πρώτος στόχος είναι η μείωση του λογαριασμού ενέργειας.

Αυτό συμβαίνει επίσης στη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση έχει βγάλει το βιβλιάριο επιταγών για να περιορίσει τις επιπτώσεις της αύξησης των τιμών της ενέργειας. Την ίδια πολιτική ακολουθεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η ρίζα του προβλήματος είναι ότι ο πληθωρισμός ενισχύει τις ανισότητες, γράφει η El País America. Στην Αργεντινή: «Η αύξηση των τιμών, [σήμερα] σχεδόν 1% την εβδομάδα κατά μέσο όρο, είναι ένας από τους κύριους παράγοντες αύξησης της φτώχειας τα τελευταία χρόνια».

Μακροπρόθεσμα, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Fed και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Πρέπει να αυξηθούν τα επιτόκια με κίνδυνο τον εκτροχιασμό της οικονομίας; ρωτά η ελβετική εφημερίδα Le Temps. Ή θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον πληθωρισμό; «Προς το παρόν δεν υπάρχει προφανής απάντηση.», σημειώνουν τα συστημικά μίντια.

Μέχρι να ξεσηκωθεί ο λαός.

Γιατί και πάλι ο λαός θα δώσει την απάντηση.

Πηγή:artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Το τραγούδι των παιδιών στο Ίλιο: «Τα ρούχα δεν έχουν φύλο»

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Καθηγητής του Μουσικού Σχολείου Ιλίου έβγαλε τρανς άτομο από την τάξη αφού πρώτα του επιτέθηκε με απίστευτη λεκτική χυδαιότητα. Προχθές, σε ένδειξη αλληλεγγύης οι συμμαθητές του παιδιού φόρεσαν φούστες και οι συμμαθήτριες γραβάτες και φώναξαν το σύνθημα «Τα ρούχα δεν έχουν φύλο!». Η επίθεση του καθηγητή έγινε λίγο μετά το σκοταδιστικό «πρόγραμμα προγεννητικής αγωγής» του υπουργείου Παιδείας, που μετά το σάλο αποσύρθηκε.

Τα γεγονότα αυτά δεν είναι τυχαία. Το σώμα («Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…» όλα είναι σώμα) είναι σήμερα η έδρα της μεταμόρφωσης της νέας εποχής: Από τη γενετική δημιουργία (όπως το εκπαιδευτικό έκτρωμα που προαναφέραμε) έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις.

Γιατί η επικέντρωση στο «σώμα»; Γιατί η αυστηρά καθορισμένη χρήση του σώματος μέσω των ηθών είναι μία πολιτιστική διαδικασία που βασίζεται στην εσωτερίκευση των συγκινήσεων και στον αυτοέλεγχο της βίας(Νόρμπερτ Ελίας: Ο πολιτισμός των ηθών). «Η στάση του σώματος, οι χειρονομίες, οι ενδυμασίες, η έκφραση του προσώπου, ολόκληρη η εξωτερική συμπεριφορά…»*, το πώς τρως, αφοδεύεις, συνουσιάζεσαι, πλένεσαι κ.ά., όλα συνιστούν την «έκφραση του ανθρώπου στο σύνολό του», όλα είναι πολιτισμικές, δηλαδή κοινωνικές και ιστορικές λειτουργίες. Συνεπώς και η πολιτιστική διαδικασία, που είναι η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και κανόνων από ένα άτομο, έχει μία ιστορία. Το όνειδος και η αιδώς(που συγκρατεί τη γυναίκα μέσα στο σπίτι ή την κάνει να ντύνεται μ’ έναν ορισμένο τρόπο) υπάγονται σ’ ένα σύστημα απαγορεύσεων και έχουν μία ιστορία. Έτσι, τα επινοημένα προϊόντα του πολιτισμού επιβάλλονται και εσωτερικεύονται με τέτοιο τρόπο που να τα αισθανόμαστε ως φυσικά! Και αφού τα αισθανόμαστε ως φυσικά, η επιβολή τους πάνω μας δεν εισπράττεται ως βία.

Για τον Μ. Φουκό το σώμα «είναι άμεσα βυθισμένο σε ένα πολιτικό πεδίο», οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω του μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια», ελέγχουν αυστηρά τις επιθυμίες του.

Δεν είναι τυχαίο ότι το προπατορικό αμάρτημα ενώ αρχικά ήταν μία παράβαση αλαζονείας και της περιέργειας(γνώσης) στη συνέχεια έγινε ένα «σεξουαλικό έγκλημα» με στόχο τον έλεγχο της σεξουαλικότητας και του σώματος(όπου το μεγάλο θύμα είναι η γυναίκα, η μεγάλη «βουβή της ιστορίας»). Αυτός ο έλεγχος επιχειρείται να αναπαράγεται και σήμερα. Γι’ αυτό η φωνή των γυναικών και η αντίσταση των παιδιών έχει μεγάλη σημασία…

*Ζακ Λε Γκοφ, Νικολά Τρουόνγκ: Μια ιστορία του σώματος στο Μεσαίωνα(Κέδρος, 2009)

Πηγή:artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ή με το κέρδος ή με τη ζωή

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Φωτιές, πλημμύρες, χιονιάς, πανδημία,

οι «ηλίθιοι» που μας κυβερνούν, αν τους είχαν μείνει δύο γραμμάρια τσίπας, θα έπρεπε να παραδεχτούν όταν μιλούσαν για την διάλυση της δημόσιας Υγείας, ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα για το τι η εποχή απαιτεί, όταν διακήρυτταν την ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίηση των οργανισμών κοινής ωφέλειας.

«Δουλέψτε-νοσήστε-ψοφήστε»,

αυτή είναι η πολιτική -ανο(η)σίας της αγέλης για τον Covid19-, που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέναντι στους εργαζόμενους, απέναντι στους «αναλώσιμους», οι οποίοι συνεχίζουν να παστώνονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να εργάζονται σε συνθήκες συνωστισμού, να τρομοκρατούνται από την εργοδοσία, να ζουν σε διαμερίσματα-κλουβιά, να μην έχουν πρόσβαση σε φάρμακα, τεστ και θεραπείες για τον covid19, να πεθαίνουν μέσα ή έξω από τα ασφυκτικά γεμάτα και υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία.

Η δουλειά φτήνυνε, η ζωή ακρίβυνε.

Μετά την πανδημία έρχεται η ακρίβεια και η φτώχεια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάργησε μία σειρά από δικαιώματα των εργαζομένων και ενίσχυσε θεσμικά την «ουμπεροποιημένη» εργασία(e-food, Wolt κ.ά.). Εκμεταλλεύεται την πανδημία και την καταστροφή, παίζει με τον φόβο, στρατιωτικοποιεί την κοινωνία, εντείνει τον έλεγχο και την επιτήρηση, για να δημιουργήσει έναν νέο δυστοπικό σύστημα, που θα υπηρετεί το κέρδος χωρίς όρια, την υπερσυσσώρευση χωρίς φρένο. Ακολουθεί, με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο mainstream. Αυτό που εκτινάσσει στα ύψη τα κέρδη των υπερπλούσιων, ενώ φτωχοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι 10 πιο πλούσιοι του κόσμου αύξησαν κατά 5 τρισεκατομμύρια δολάρια την περιουσία τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σύμφωνα με την Oxfam, επιδεινώνοντας την οικονομική ανισότητα καθώς η πανδημία έσπρωξε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο στη φτώχεια. Ο συνολικός πλούτος των υπερπλούσιων εκτινάχθηκε από 8,6 τρισεκατομμύρια δολάρια τον Μάρτιο του 2020 σε 13,8 τρισεκατομμύρια δολάρια τον Νοέμβριο του 2021, τη μεγαλύτερη αύξηση από ό,τι τα προηγούμενα 14 χρόνια μαζί.

Το ίδιο ισχύει τηρουμένων των αναλογιών και σε τοπικό επίπεδο. Πάνω απ’ όλα το κέρδος. Υπεράνω όλων το χρήμα. Και θα καίγονται τα δάση, θα πλημμυρίζουν τα μπαζωμένα ποτάμια, θα ξεπαγιάζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα οι άνθρωποι, θα πεθαίνουν σα σκυλιά έξω από τις ΜΕΘ, ή από το μονοξείδιο του άνθρακα στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν...

Ο Τζιάκομο Λεοπάρντι έλεγε πως πάνω απ' όλα είναι η ζωή. Σήμερα, κάποιοι θεωρούν πως πάνω απ' όλα είναι το κέρδος, το χρήμα, η συσσώρευση.

Ποιος θα μας σώσει από τον παραλογισμό τους;

Ακόμα και στην μητρίδα του καπιταλισμού οι εργαζόμενοι αφυπνίζονται, οργανώνονται, αγωνίζονται... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος

"για να νικήσει η ζωή"

Πηγή:artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι συμβαίνει στην Λευκορωσία;

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Τι συμβαίνει στην Λευκορωσία; Τα δυτικά μίντια μεταξύ αυτών και τα ελληνικά έχουν στρέψει τους προβολείς τους στις διαδηλώσεις του Μινσκ εναντίον του αυταρχικού προέδρου Αλεξάντερ Λουκασένκο. Αίφνης, οι Γερμανοί και η ΕΕ συζητούν εκτάκτως για την Λευκορωσία, την ώρα που θεωρούν την αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας ήσσονος σημασίας! Τα γεγονότα θυμίζουν το ανάλογο της Ουκρανίας. Τότε ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, Τζον Μακ Κέιν δήλωνε τη στήριξη της χώρας του στη νεοναζιστική, παραστρατιωτική οργάνωση «Σβόμποντα», προκειμένου να ανατραπεί ο αυταρχικός πλην εκλεγμένος πρόεδρος τη Ουκρανίας, Γιανουκόβιτς.

Οι δημοκρατικές ευαισθησίες υποτάσσονται πάντα στα γεωστρατηγικά συμφέροντα και στην ανάγκη περικύκλωσης της Ρωσίας σύμφωνα με το δόγμα Μπρεζίνσκι. Είναι εξάλλου γνωστό ότι η οργάνωση των «εξεγέρσεων» στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τυνησία, τη Συρία, τη Γεωργία, την Κιργιζία και την Ουκρανία, ενορχηστρώνονταν από «Το Πρόγραμμα των Δημοκρατιών σε Μετάβαση» και βασιζόταν στην USAID (Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης) και το Freedom House, που διοχετεύουν πακτωλό δολαρίων στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, πρωτίστως στα... «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης!

Έτσι, οι άνθρωποι, ακόμη κι αυτοί που δίνουν τη ζωή τους για την ανατροπή ενός αυταρχικού καθεστώτος, δεν θα «γράφουν» την αληθινή αλλά την επιφαινόμενη ιστορία, καθώς ο προηγούμενος φιλορωσικός αυταρχισμός αντικαθίσταται από έναν ανάλογο δυτικό (ενδεχομένως πιο ραφιναρισμένο) αυταρχισμό, από την άποψη της εξυπηρέτησης των γεωστρατηγικών συμφερόντων της Δύσης. Έκτοτε, οι ΗΠΑ αντί του δόγματος της δήθεν «εισαγωγής της δημοκρατίας» με βομβαρδισμούς (Αφγανιστάν, Ιράκ), χρησιμοποιούν το δόγμα «εισαγωγής της δημοκρατίας» μέσω του «Δρόμου», εκμεταλλευόμενες δηλαδή τη λαϊκή δυσαρέσκεια και εξουδετερώνοντας το συμφιλιωτικό ισοζύγιο των αντίρροπων δυνάμεων στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, οδηγώντας έτσι σε εξεγέρσεις ή ακόμη και σε εμφύλιο πόλεμο, όπως στη Συρία, τη Βραζιλία, τη Βολιβία.

Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο

Ο Λευκορώσος πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκατσένκο "επανεκλέγεται" από το 1994 και διατήρησε τη θέση του στις πρόσφατες εκλογές, με την αντιπολίτευση να τον κατηγορεί για μαζική νοθεία. Ο Λουκασένκο κατηγόρησε τη Μόσχα ότι παρενέβη για να τον αποσταθεροποιήσει. Οι σχέσεις με τον «Ρώσο μεγάλο αδελφό» δεν ήταν οι ίδιες μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. «Με την επίδειξη της ικανότητας της Μόσχας να επιβληθεί με τη βία, τα ουκρανικά γεγονότα κατέστρεψαν τον σοβιετικό μύθο των αδελφών της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας», αναφέρει ο Alexandre Alesin, δημοσιογράφος που ειδικεύεται σε αμυντικά θέματα. Έκτοτε, ο Πρόεδρος της Λευκορωσίας Λουκασένκο προσπάθησε να απομακρυνθεί από το Κρεμλίνο χωρίς να δώσει την εντύπωση ότι αμφισβητεί τα συμφέροντά του.

Ο Λουκασένκο δεν θέλησε να κατεδαφίσει τις βάσεις μιας στρατηγικής συμμαχίας που δημιουργήθηκε μετά την εκλογή του στην προεδρία αυτής της πρώην Σοβιετικής δημοκρατίας τον Ιούλιο του 1994. Ως ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος της Λευκορωσίας (26,1 δισεκατομμύρια δολάρια το 2016, σε σύγκριση με 6,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 1996), η Ρωσία έχει χορηγήσει σημαντικές έμμεσες επιδοτήσεις στην οικονομία της, με τη μορφή πιστώσεων σταθεροποίησης ή προτιμησιακών δασμών για τους υδρογονάνθρακες. Το ποσό αυτών των επιδοτήσεων ανήλθε σε περισσότερα από 80 δισεκατομμύρια δολάρια για τα έτη 2002-2015. Το Μινσκ και η Μόσχα έχουν επίσης δημιουργήσει στρατηγικές εταιρικές σχέσεις στον στρατιωτικό τομέα, με τη δημιουργία ενός κοινού περιφερειακού ομίλου το 1999 ή ακόμη και ενός κοινού συστήματος αεράμυνας το 2011.

Η κρίση της Ουκρανίας, ωστόσο, ώθησε το Μινσκ να είναι πιο επιφυλακτικό προς τον «μεγάλο αδερφό» του. Το νέο στρατιωτικό δόγμα του, που ισχύει από τον Ιούλιο του 2016, ταξινομεί - χωρίς να τις ονομάζει- τόσο τη Ρωσία όσο και τις δυτικές δυνάμεις, που κατηγορούνται από τον Λουκασένκο για υποκίνηση μιας «πολύχρωμης επανάστασης», που θυμίζει την περίπτωση της Ουκρανίας. Ένοπλες ομάδες που χρηματοδοτούνται από τρίτες χώρες, κάνουν επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης που στοχεύουν να βυθίσουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο, διατείνεται ο Λουκασένκο. Το σενάριο των ασκήσεων ειδικών δυνάμεων που πραγματοποιήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2016 κοντά στο Lepel, στην περιοχή του Vitebsk, θυμίζει τα γεγονότα της άνοιξης του 2014 στο Donbass της Ουκρανίας, ιδίως την επίθεση από ένοπλους κομάντο, υπό τη διοίκηση του Ρώσου Igor Strelkov, σε δημόσια κτίρια στο Sloviansk και στο Kramatorsk. Αυτές οι ειδικές δυνάμεις, οι οποίες λέγονται ότι αριθμούν περίπου οκτώ χιλιάδες μέλη, είναι υπό τη διοίκηση του μεγαλύτερου γιου του προέδρου, Viktor Lukashenko, συμβούλου εθνικής ασφάλειας.

Το κράτος της Λευκορωσίας επιτάχυνε επίσης τη διαδικασία οριοθέτησης των 1.084 χιλιομέτρων συνόρων του με την Ουκρανία, προκειμένου να αποφευχθούν οι κίνδυνοι εξάπλωσης της βίας και της κυκλοφορίας μαχητών και όπλων. Μέχρι σήμερα, σχεδόν 350 χιλιόμετρα έχουν ήδη οριοθετηθεί, έχουν δημιουργηθεί συνοριακοί σταθμοί και πολλές κινητές ομάδες συνοριοφυλάκων.

Η κυβέρνηση ανησυχεί επίσης για την κυριαρχία των ρωσικών μέσων ενημέρωσης στη χώρα. Τον Μάιο του 2016, ο αναπληρωτής της κυβέρνησης, Igor Bouzovski, περιέγραψε τα ρωσικά κανάλια, τα οποία αντιπροσωπεύουν το 65 % του περιεχομένου που εκπέμφθηκε στις τηλεοπτικές οθόνες της χώρας, ως ανησυχητικό για την εθνική κουλτούρα και την ασφάλεια των πληροφοριών…

Το τέλος του ευρωπαϊκού αποκλεισμού

Στην προσπάθειά του για αυτονομία, το Μινσκ επιδιώκει να εξομαλύνει τις σχέσεις του με τις Βρυξέλλες. Τα γεγονότα της Ουκρανίας άλλαξαν επίσης την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι του καθεστώτος Λουκασένκο. Οι δεσμεύσεις διαφάνειας που έγιναν από το καθεστώς της Λευκορωσίας, οδήγησαν την Ένωση να άρει, στις 15 Φεβρουαρίου 2016, τις κυρώσεις που αφορούσαν 170 προσωπικότητες και τρεις δημόσιες ή ιδιωτικές εταιρείες. Ο διεθνής αποκλεισμός της χώρας χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και βασίστηκε στην άρνηση του Λουκασένκο να συμμορφωθεί με αιτήματα για ελεύθερες εκλογές και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έκτοτε, οι Βρυξέλλες και το Μινσκ διεξήγαγαν έναν διάλογο που περιορίζεται στα οικονομικά (βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος), στο εμπόριο (μείωση των εμποδίων στην εισαγωγή αγαθών της Λευκορωσίας στην Ένωση), χρηματοοικονομική βοήθεια…

Αυτός ο διάλογος επιχειρούσε να κρατήσει την Λευκορωσία μακριά από την επιρροή της Ρωσίας. Το Μινσκ και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψαν στις 13 Οκτωβρίου 2016 μια «εταιρική σχέση κινητικότητας» με στόχο τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας των ανθρώπων, αποθαρρύνοντας παράλληλα την παράνομη μετανάστευση. Μόλις τεθούν σε ισχύ αυτές οι συμφωνίες θα διευκολύνουν τη διέλευση των συνόρων και θα μειώσουν την τιμή των θεωρήσεων Σένγκεν, τις οποίες οι Λευκορώσοι πληρώνουν τώρα 60 ευρώ, έναντι 35 ευρώ για Ρώσους υπηκόους. Ένα σημαντικό μέτρο για αυτήν τη χώρα που καταγράφει τον υψηλότερο αριθμό θεωρήσεων Σένγκεν που εκδόθηκαν ανά κάτοικο (συνολικά, 752 782 για το έτος 2015).

Παρόλα αυτά, η χώρα είναι η μόνη στην ήπειρο που παραμένει έξω από το Συμβούλιο της Ευρώπης, είναι επίσης η μόνη που εξακολουθεί να εφαρμόζει τη θανατική ποινή. Ο πρόεδρος Λουκασένκο αρνείται να άρει τους περιορισμούς στην άσκηση των πολιτικών ελευθεριών που ισχύουν από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Η ΕΕ, όμως, εξακολουθεί να μην είναι πρόθυμη να καταδικάσει το αυταρχικό καθεστώς, επειδή φοβάται ότι θα το στρέψει αποκλειστικά προς τη Ρωσία.

Τον Μάιο του 2016, το αμερικανικό αμυντικό σύστημα στο Deveselu (Ρουμανία) τέθηκε σε λειτουργία και οι πολωνικές και τσεχικές τοποθεσίες μελετώνται προκειμένου να φιλοξενήσουν άλλα στοιχεία της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας. Οποιαδήποτε φιλοδοξία του Λουκασένκο για ουδετερότητα της χώρας του στην αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, καθώς και το περιθώριο ελιγμών του όσον αφορά τη Μόσχα, θα χαθεί μετά την ανάπτυξη μιας ρωσικής αεροπορικής βάσης στο έδαφος της Λευκορωσίας. Ακόμα χειρότερα, λόγω της θέσης του να αποτελέσει η Λευκορωσία μία «ενδιάμεση ζώνη» μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, η χώρα θα μπορούσε μια μέρα να γίνει το έδαφος για μια πιο άμεση αντιπαράθεση. Αυτό φοβούνται κυρίως οι Λευκορώσοι, οι οποίοι θυμούνται ότι έχασαν σχεδόν το 25 % των δικών τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Τέλος, οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες από την κρίση στην Ουκρανία ενίσχυσαν τα εθνικιστικά αντανακλαστικά. Ένταση δημιουργήθηκε για το φυσικό αέριο με τη Ρωσία. Αντιμέτωποι με την άρνηση της Gazprom να κάνει έκπτωση στην τιμή του φυσικού αερίου, το Μινσκ αποφάσισε μονομερώς να του πληρώσει μόνο 73 δολάρια, αντί για 132, για 1.000 κυβικά μέτρα. Η Μόσχα ανταποκρίθηκε με σημαντική μείωση των παραδόσεων ακατέργαστου αργού πετρελαίου (18 εκατομμύρια τόνοι αντί των προγραμματισμένων 24 εκατομμυρίων), προκαλώντας ένα σοβαρό πλήγμα στις πετροχημικές βιομηχανίες της Λευκορωσίας, των οποίων η παραγωγή αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο των συνολικών εξαγωγών της χώρας.

Ένα άλλο σημείο τριβής: η εισαγωγή στη Ρωσία, μέσω του εδάφους της Λευκορωσίας, τροφίμων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά το ρωσικό εμπάργκο στις 6 Αυγούστου 2014. Σύμφωνα με το εισαγγελέα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η Λευκορωσία εξήγαγε πέντε φορές περισσότερα μήλα και μανιτάρια το 2015 από ό, τι παρήγαγε. Τον Οκτώβριο του 2016, η ρωσική υπηρεσία υγειονομικών προτύπων την κατηγόρησε ότι εισήγαγε σχεδόν εκατό χιλιάδες λίτρα πολωνικού γάλακτος για να τα επανεξαγάγει μετά την επανασυσκευασία του, παρακάμπτοντας έτσι το εμπάργκο. Η Ρωσία επιδιώκει να αυστηροποιήσει μονομερώς τους κανόνες εισαγωγής για τα προϊόντα της Λευκορωσίας (γάλα, τυρί, κρέας), επιβάλλοντας προσωρινό εμπάργκο.

Ωστόσο, αυτές οι εντάσεις δεν συνιστούν σοβαρή αμφισβήτηση των σχέσεων, καθώς οι αμοιβαίες εξαρτήσεις από στρατηγικά και οικονομικά σχέδια είναι ισχυρές.

Τι συμβαίνει σήμερα;

Ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο κάλεσε σήμερα τους υποστηρικτές του να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της χώρας, κατηγορώντας το ΝΑΤΟ ότι συγκεντρώνει δυνάμεις στα δυτικά σύνορά της.

«Η ηγεσία του ΝΑΤΟ μας ζητά να διεξάγουμε νέες εκλογές. Αν υποκύψουμε στις επιθυμίες τους, θα πεθάνουμε ως κράτος», είπε ο Λουκασένκο και συνέχισε, υποστηρίζοντας ότι νατοϊκά άρματα και αεροσκάφη έχουν αναπτυχθεί σε απόσταση 15 λεπτών από τα σύνορα. Είπε επίσης ότι οι γειτονικές χώρες, όπως η Λιθουανία, η Λετονία, η Πολωνία και η Ουκρανία «μας διατάζουν να κάνουμε νέες εκλογές». «Δεν έχουμε φίλους, όλοι θέλουν να μας γονατίσουν. Η Λευκορωσία δεν θα διαιρεθεί όπως το 1939. Δεν θα ξεχάσουμε», συνέχισε.

Ο Λουκασένκο είπε επίσης ότι είναι έτοιμος να ξεκινήσει μεταρρυθμίσεις «αν αυτό θέλει ο λαός» και κατηγόρησε την αντιπολίτευση για τα βίαια επεισόδια στις διαδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας.

Όπως είναι γνωστό, από την περασμένη Κυριακή, χιλιάδες διαδηλωτές αμφισβητούν την επανεκλογή του Λουκασένκο στην προεδρία, καταγγέλλοντας μαζική νοθεία. Από την πλευρά του ο Λουκασένκο οργάνωσε αντισυγκέντρωση χιλιάδων υποστηρικτών του. Μέχρι που είναι διατεθειμένοι οι δυτικοί να υποστηρίξουν την αντιπολίτευση; Τελικά, στη Λευκορωσία και στις πλάτες των Λευκορώσων θα αντιπαρατεθούν το ΝΑΤΟ και η Ρωσία;

*Πληροφορίες από Le Monde Diplomatique (Γιούλια Σουκάν), news247.gr, artinews.gr

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

ο 112 δεν είναι η αιτία

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Ποιος ευθύνεται για τη Μάντρα, το Μάτι, την Εύβοια; Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, ή το κράτος του περίφημου 112; Αυτοί που κείνται μακράν της μικροπολιτικής γνωρίζουν ότι πρώτα ευθύνονται τα ακραία φαινόμενα που οφείλονται στην κλιματική αλλαγή. Ναι, ευθύνονται τα 300 χιλιοστά βροχής που έπεσαν στην κεντρική Εύβοια σε 6 ώρες. Κι αυτό είναι ένα ακραίο φαινόμενο, που όμως όταν επαναλαμβάνεται(Μάντρα), παύει να είναι ακραίο, αλλά σύνηθες στην ακρότητά του. Με λίγα λόγια, θα έχουμε πολλά τέτοια φαινόμενα προσεχώς. Αλλά το φαινόμενο δεν είναι φυσικό, όπως διατυμπανίζουν τα εξωνημένα μίντια, αλλά έχει ανθρωπογενή αιτία. Είναι δηλαδή μία αντίδραση της φύσης στην πίεση που υφίσταται από τον άνθρωπο.

Αφού, λοιπόν, είναι ανθρωπογενής η αιτία, ποιοι είναι οι υπαίτιοι για τα 300 χιλιοστά βροχής σε έξι ώρες που έπεσαν στην Εύβοια; Υπαίτιοι είναι όσοι με έργα και λόγια δημιουργούν την λεγόμενη κλιματική αλλαγή, την τεράστια εκπομπή βιομηχανικών ρύπων και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η αβελτηρία του κρατικού μηχανισμού έπεται και αφορά στην αδυναμία αντιμετώπισης των συνεπειών του πρωταρχικού αιτίου, αφορά στην μη έγκαιρη προειδοποίηση για εγκατάλειψη των απειλούμενων περιοχών. Εκείνοι που παρουσιάζουν ως πρωταρχική αιτία την ανεπάρκεια του… 112, ουσιαστικά προβάλλουν ως βασικό πρόβλημα την ανικανότητα του κράτους και των κυβερνήσεων της ΝΔ τώρα ή του ΣΥΡΙΖΑ πριν. Όχι ότι δεν έχουν σχέση η κυβερνητική ανικανότητα και οι διαχρονικές, διακομματικές «μικρές μαφίες» του κρατικού μηχανισμού, αλλά δεν είναι αυτή η βασική αιτία. Εκείνοι που την προβάλλουν ως κυρίαρχη -από την πλευρά της αριστεράς λόγω πολιτικής ένδειας- κρύβουν την βασική αιτία που είναι συνυφασμένη βαθιά με την νεοφιλελεύθερη πολιτική και ιδεολογική αντίληψη σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη και την αντιμετώπιση του περιβάλλοντος. Η ουσιαστική δηλαδή πολιτική αντιπαράθεση είναι αν θέλουμε μια οικονομία που σκοτώνει τη φύση και τον άνθρωπο, ή μια οικονομία όπου ο άνθρωπος και η φύση θα συνυπάρχουν ισορροπημένα και αρμονικά.

Η κλιματική αλλαγή, η περιβαλλοντική καταστροφή, η επίθεση στο κοινωνικό κράτος, το κέρδος και η ανάπτυξη συνδέονται άμεσα.

Η ανάπτυξη έχει τελειώσει γιατί ο άνθρωπος έχει παραβιάσει τα όρια της φύσης(πλουτοπαραγωγικές πηγές) επισημαίνουν οι οπαδοί της «αποανάπτυξης». Απαιτείται, δηλαδή, μία μείωση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης ώστε να δοθεί ο χρόνος στη φύση να αναπαραχθεί. Πρόκειται γι’ αυτό που ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν αποκαλούσε πρόβλημα του «φυσικού ορίου του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται».

Όμως το κεφάλαιο έχει ξεχάσει να σταματά. Δεν έχει φρένο, έχει μόνο γκάζι, και αναπτύσσει μία ξέφρενη συνεχή επιτάχυνση που έχει ως στόχο όλο και μεγαλύτερο κέρδος, όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση. Έτσι, η φύση, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου καίγεται για να επεκταθούν τα χωράφια σόγιας των πολυεθνικών, τα δάση στην Ελλάδα καίγονται για να αντικατασταθούν τα δέντρα από τις ανεμογεννήτριες(παλιότερα από τη βιομηχανία αυθαιρέτων), οι γεωτρήσεις σχιστολιθικού πετρελαίου δημιουργούν τεκτονικές καταστροφές και μολύνουν υδροφόρους ορίζοντες και θάλασσες, οι συμφωνίες για τη μείωση των εκπομπών αερίων από τις βιομηχανίες δεν τηρούνται, η βιοπικοιλότητα απειλείται καθώς χιλιάδες είδη ζωής εξαφανίζονται δια παντός, και μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται και η πανδημία να διαμηνύσει ότι η παρέμβαση του ανθρώπου δεν απειλεί μόνο τη φύση αλλά και τον ίδιο.

Η οικολογική υποκρισία των χρυσοκάνθαρων

Ο καπιταλισμός γνωρίζει, βέβαια, να προσαρμόζεται. Τώρα οικειοποιείται την «πράσινη ανάπτυξη». Έτσι, έχουμε τον «παλιό» καπιταλισμό στη νεοφιλελεύθερη, κανιβαλική του εκδοχή -του Τραμπ, του Μπολσονάρου, του Πινιέρα στη Χιλή, του Όρμπαν κ.ά.- και τον «νέο», τον «πράσινο», της αιολικής ενέργειας, που η εμπειρία μας στην Ελλάδα δείχνει ότι είναι το ίδιο καταστροφικός. Αλλά -για να βλέπουμε και τις αποχρώσεις- είναι και αυτοί που πατάνε και στις δύο βάρκες, στον «παλιό» και στον «νέο» καπιταλισμό.

Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Τζεφ Μπέζος, ανακοίνωσε τον Φεβρουάριο του 2020, τη δημιουργία του "Bezos Earth Fund", που θα έχει ένα κεφάλαιο 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να καταπολεμήσει την κλιματική αλλαγή! Χαμός στα μίντια με πρώτη την εφημερίδα Washington Post, που είναι δική του: Μέγας ευεργέτης, μεγάλος φιλάνθρωπος, ευαίσθητος οικολόγος, που δίνει ένα απίστευτο ποσό για τη «σωτηρία του πλανήτη». Ποιος; Αυτός που επικρίνεται (ακόμα και από τους αυτόχθονες του Αμαζονίου) για τις τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις του γίγαντα του ηλεκτρονικού εμπορίου, της Amazon, της οποίας είναι ιδιοκτήτης. Αυτός που απείλησε με απόλυση εργαζόμενους στην Amazon, επειδή μίλησαν για τον καταστροφικό ρόλο της στην κλιματική αλλαγή.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Κάποιοι μιλούν για μια προσπάθεια «πράσινου ξεπλύματος», άλλοι για μια ειλικρινή προσπάθεια. Ούτε το ένα ούτε το άλλο συμβαίνει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία τεράστια επένδυση με στόχο το κέρδος, με επικοινωνιακό προπέτασμα την «οικολογική ευαισθησία».

Ο Τζεφ Μπέζος, βέβαια, έρχεται δεύτερος. Είχε προηγηθεί ο Μπιλ Γκέιτς. Ο Γκέιτς και η γυναίκα του Μελίντα πριν αρκετά χρόνια «είδαν» την φιλανθρωπία (όπως τώρα την κλιματική αλλαγή) με όρους επιχειρηματικούς, δίκην δηλαδή βιομηχανίας φιλανθρωπιών(charity must be considered as an industry). Για να γίνει εύκολα αντιληπτό τι συμβαίνει, αρκεί να πούμε ότι στη Νιγηρία το ίδρυμα Γκέιτς επένδυσε σε μία μεγάλη καμπάνια εναντίον της μόλυνσης του περιβάλλοντος αλλά και τη φαρμακευτική περίθαλψη των μικρών παιδιών. Θεάρεστο έργο θα έλεγε κανείς. Τα παιδιά, όμως, που αντιμετώπισαν τα σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα και χρειάστηκαν την φαρμακευτική φροντίδα των Γκέιτς ήταν αυτά που κατοικούσαν σ’ ένα χωριό δίπλα στις εγκαταστάσεις της πετρελαϊκής εταιρείας ENI, στην οποία ο Μπιλ και η Μελίντα είναι μέτοχοι! Δηλαδή «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι»!

Το ζεύγος των… φιλανθρώπων υπολογίζεται ότι είχε επενδύσει το 2009, 128 εκατομμύρια δολάρια για την προστασία του περιβάλλοντος και 2 δις δολάρια στη «φιλανθρωπία». Συγχρόνως δαπάνησαν 428 εκατομμύρια για να αγοράσουν μετοχές στις πετρελαϊκές εταιρείες Shell, Exxon Mobil, Chevron, Total, που δημιούργησαν το περιβαλλοντικό πρόβλημα. Στη συνέχεια δαπάνησαν 12 δις δολάρια σε προγράμματα δημόσιας υγείας και σε φαρμακευτικές βιομηχανίες(GSK, MERCK).

Όμως η αιχμή του δόρατος είναι η «συμμετοχική» εταιρεία GAVI που ίδρυσε η οικογένεια Γκέητς το 2000, επιχειρώντας να κινητοποιήσει νέες πηγές και να δημιουργήσει ένα δίκτυο από κυβερνήσεις, φαρμακευτικές εταιρείες, ινστιτούτα έρευνας, την Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά. Όταν ιδρύθηκε η GAVI, οι τιμές των φαρμάκων ήταν σε χαμηλά επίπεδα στις φτωχές χώρες και συνεπώς προσιτά. Σήμερα, τα φάρμακα έχουν αυξηθεί όσο ποτέ άλλοτε στην Αφρική, το ίδιο και η παιδική θνησιμότητα.

Πίσω από τις δήθεν φιλανθρωπίες των Γκέιτς και του Μπέζος είναι τα έξι εκατομμύρια των νεκρών στο ανατολικό Κονγκό, στην περιοχή Κίβου, όπου βαριά οπλισμένες φασιστικές, παραστρατιωτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν μικρά παιδιά για την εξόρυξη κολτανίου, ορυκτού που είναι απαραίτητο για τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετς, τις φωτογραφικές μηχανές και άλλα προϊόντα των πολυεθνικών εταιρειών Nokia, Samsung, LG, Bayer κ.ά. Κανείς δεν θα μιλήσει γι’ αυτά τα παιδιά. Γιατί το δίκτυο των καπιταλιστών… φιλανθρώπων, η Παγκόσμια Επιτροπή Προσαρμογής, ελέγχει την παγκόσμια ενημέρωση. Είναι πρόδηλο ότι αυτοί που κερδίζουν «προσαρμοζόμενοι» στις συνθήκες της κλιματικής αλλαγής είναι οι ίδιοι που την προκαλούν, είναι ο Μπιλ Γκέητς, η σύζυγός του, ο Τζεφ Μπέζος και όλοι οι άλλοι, που παρουσιάζονται ως οι ευεργέτες της ανθρωπότητας! Στην πραγματικότητα είναι οι χρυσοκάνθαροι του πλανήτη…

Κλιματική βαρβαρότητα και φυλετικός καπιταλισμός

Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της On Fire, συνδέει τη δουλεία, τον αποικισμό και την καταστροφική στάση απέναντι στο περιβάλλον.

«Είχα κατά νου -γράφει η Κλάιν- την έννοια του «φυλετικού καπιταλισμού» του Cedric Robinson. Θεωρώ ότι βοηθά στην κατανόηση της στιγμής που βρισκόμαστε, και όπου βλέπουμε ταυτόχρονα τις φλόγες της αλλαγής του κλίματος και τις φλόγες των ακροδεξιών κινημάτων. Γενικά, ο σύγχρονος καπιταλισμός βασίστηκε στην κλοπή ανθρώπινων όντων και της γης. Χρειάστηκε όμως μια θεωρία για να γίνει όλο αυτό αποδεκτό. Έτσι έχουμε μία ιεράρχηση των φυλών, η οποία κατέστησε δυνατή την άποψη ότι ορισμένα άτομα είναι λιγότερο ανθρώπινα από άλλα. Οι ιδεολογίες της φυλετικής ανωτερότητας δεν είναι καινούργιες.

«Σήμερα βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο όπου είναι επιτρεπτό άνθρωποι να πνίγονται κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο ή να πεθαίνουν στην έρημο της Αριζόνας ή να κλείνονται σε στρατόπεδα κράτησης όπου αντιμετωπίζονται σαν ζώα. Υπάρχουν θεωρίες αλλά και πολιτικές που τα δικαιολογούν όλα αυτά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε ότι το ίδιο είδος θεωριών σχετικά με τις φυλετικές διακρίσεις(σ.σ. θυμίζουμε την αντιμετώπιση των αυτοχθόνων της Αμαζονίας) επανέρχονται για να δικαιολογήσουν αυτή την εποχή της «κλιματικής βαρβαρότητας».

Αντίσταση, λοιπόν, σ’ αυτούς που καταστρέφουν τον πλανήτη και τους πολιτικούς ομοϊδεάτες τους, όχι στην παραπλάνηση(το πρόβλημα δεν είναι πρωτίστως τοπικό, ούτε το 112 κυρίως!), αντίσταση και στους δημιουργούς της κλιματικής βαρβαρότητας που έρχονται με το φωτοστέφανο του… φιλάνθρωπου και του σωτήρα!

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν είναι ο Τραμπ τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Είναι «ένας αμόρφωτος ηλίθιος», είναι ένας «τρελός», κάποιοι τον παρομοιάζουν και με τον Χίτλερ. Είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Όμως δεν είναι ο Ντ. Τραμπ «ηλίθιος», εμάς μάλλον περνούν για ηλίθιους! Γιατί μέσω της «τρελοποίησης» του προέδρου των ΗΠΑ επιχειρούν να ξεπλύνουν μια συγκεκριμένη πολιτική, αυτή που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός, και ασκείται σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Το ίδιο έλεγαν και για τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ, όταν θέλησε να επιβάλλει τη «δημοκρατία» στο Ιράκ με το περίφημο δόγμα «σοκ και δέος», σκοτώνοντας περίπου 300.000 ιρακινούς.

Όμως, ούτε ο Μπους ούτε ο Τραμπ είναι τρελοί. Η Τζ. Κ. Όουτς στο έξοχο πολιτικό μυθιστόρημά της «Πίσω από τους καταρράκτες» σημειώνει πως  ο «κάτω κόσμος» βιώνει ένα ολοκαύτωμα, όχι από παράφρονες, αλλά από ορθολογικούς υπολογιστές: «Δεν μπορούσες να ισχυριστείς ότι οι Ναζί ήταν παράφρονες, γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν απόλυτα, υπολογιστικά λογικοί. Στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά πάντως λογικοί». Αυτό είναι και ο Τραμπ, στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά λογικός. Αυτό συμπυκνώνεται και στον περίφημο «ορθολογικό ανορθολογισμό» του Μπρεζίνσκι, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική γιατί η κατηγορία της «τρέλας» συνιστά άλλοθι για συγκεκριμένες πολιτικές που είναι ορθολογικά επεξεργασμένες και με μέθοδο εφαρμοσμένες.

Η θέσπιση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τις επιχειρήσεις από την κυβέρνηση Τραμπ δεν ήταν καθόλου «τρελή» (μισό τρισεκατομμύριο δολάρια κέρδισαν οι Αμερικανοί υπερπλούσιοι όπως ο Μπέζος, ο Ζούκεμπεργκ κ.ά., εν μέσω υγειονομικής κρίσης), η απομείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση των ανισοτήτων καθώς και η ενίσχυση του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, δεν ήταν αποτέλεσμα της «τρέλας» του Τραμπ, αλλά μιας πολιτικής που εφαρμόζεται σε αδρές γραμμές, εκτός από τις ΗΠΑ, και στην Βραζιλία, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελλάδα.

Στην Χιλή και σε άλλες χώρες κατά την προ του κορονοϊού περίοδο οι κοινωνίες είχαν εκραγεί. Οι ακραίες ανισότητες, όπου κάποιοι υπερπλούτιζαν και οι πολλοί εξαθλιώνονταν, η ουμπεροποίηση της οικονομίας και η εξαέρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και η γιγάντωση της κρατικής βίας, δημιούργησαν τις συνθήκες βρασμού και το καπάκι, λόγω της εξάλειψης τρόπων αποσυμπίεσης, τινάχτηκε στον αέρα. Στις ΗΠΑ αυτό συνέβη εν μέσω κορονοϊού, γιατί ακριβώς η υγειονομική κρίση αποκάλυψε με δραματικό τρόπο τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η αφορμή. Ο covid-19 χτύπησε κυρίως τους «από κάτω», τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους, τους ασιάτες. Κι αυτούς όχι όλους. Δεν είναι όλοι οι Αφροαμερικανοί δυσανεκτούντες. Δεν ανήκει στους «από κάτω» ο Μπ. και η Μ. Ομπάμα. Ανήκουν στο 10% της «θετικής διάκρισης» που «λευκαίνει» και ενσωματώνει στους «πάνω» τα καλύτερα μυαλά των «κάτω», αφαιρώντας έτσι την αιχμή του δόρατος και τη δυνατότητα απόκτησης πολιτικής συνείδησης από τους τελευταίους.

 Δεν είναι ο Τραμπ λοιπόν τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη. Κι αυτή η απανθρωπιά κατοικεί σε όλες τις πολιτικές που θέτουν το κέρδος(όχι την οικονομία, αλλά το κέρδος) πάνω από τον άνθρωπο. Την εφαρμοσμένη πολιτική επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Για τον Τραμπ και όλους τους οπαδούς της καπιταλιστικής συνθήκης, όλα στη ζωή είναι η επιδίωξη απόκτησης Δύναμης μέσω του Χρήματος: «Ο μόνος φιλαράκος είναι η κονόμα. Τα φράγκα! Τα χοντρά φράγκα! Χρήμα ίσον δύναμη. Δύναμη ίσον να τη σκαπουλάρεις με το φόνο. Φόνος ίσον ζωή. Όθεν, μη γαμάς τα μυαλά σου», γράφει ο Χένρι Μίλερ από τα μέσα του περασμένου αιώνα! Αυτή είναι η ζωή στην Αμερική και παντού. Εδώ, όλα έχουν ένα κοινό κέντρο αναφοράς, την αγορά, όπου όλα πωλούνται και ξεπωλιούνται, ακόμα και ο εαυτός.

Για «…το καινούργιο πωλητήριο που θα με πουλάει στον ίδιο μου τον εαυτό…», μιλούσε και ο Μαρκ Τουαίν. Εδώ ο Μπέλοου θα πει: «Η φύση ξέρει μόνο ένα πράγμα κι αυτό είναι το παρόν... σαν ένα γιγάντιο κύμα... γεμάτο θάνατο και ζωή...». Η Αμερική είναι το παρόν. Όλα συμπυκνώνονται στον πραγματισμό του παρόντος, σε μία στιγμή, σε ένα κύμα, μία μόδα. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, που μ’ ένα τρόπο μπορούν να θέσουν κάποια όρια. Γι’ αυτό σκότωσε, εδώ και τώρα, πριν σε σκοτώσουν, όπως στη φύση, όπως στη σύγχρονη χομπσιανή ζούγκλα, όπου ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος! Εδώ ο ψυχωτικός μπάτσος θα βρει το χώρο δράσης του. Μόνο που η ψύχωση γίνεται κανονικότητα, αφού σχεδόν όλοι οι μπάτσοι είναι ψυχωτικοί! Δείτε πως σπρώχνουν τον 75χρονο. Δείτε πως πυροβολούν τον άνθρωπο πάνω στο αναπηρικό καρότσι. Πως πυροβολούν στο πρόσωπο έναν 20χρονο φοιτητή από το πανεπιστήμιο του Τέξας. Συνεχίζουν να πατούν στο λαιμό ανθρώπους. Συνεχίζουν να σκοτώνουν.

Η κουλτούρα της αγοράς είναι εδώ και είναι ολοκληρωτική. Ακόμα και όταν κάποιοι αντιστέκονται στο τέλος κι αυτοί ενσωματώνονται. Γιατί το σύστημα έχει ανάγκη από τους άντρες και τις γυναίκες που το περιφρονούν καθώς μέσα από την αντίστασή τους αναζωογονείται και διαιωνίζεται. Αλλά να, ένας 46χρονος Μαύρος άνδρας, ο Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους»(Ντελίλο, Κοσμόπολις). Και τότε το σύστημα ρηγματώνεται… Τότε έρχονται αυτά τα παιδιά που απαιτούν «δικαιοσύνη», που δεν θέλουν να είναι μια παύλα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, που μιλούν για ανθρωπιά.

«Έκλυτος καλύτερα παρά ενάρετος από συμμόρφωση ή φόβο», θα πει ο Ν. Χώθορν, αντιδρώντας στον σκοτωμένο Ινδιάνο, τον κρεμασμένο Μαύρο ή στο θέαμα της "μάγισσας" που την καίνε μπροστά στο παιδί της. Αυτός ο φόβος είναι που έχει καταλυθεί σήμερα, ξεγυμνώνοντας το καθεστώς από την πανοπλία του...

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Το πρόβλημα είναι αυτοί που «ψηφίζουν» Μπέο

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

«...έχουν κι έναν μαλάκα εκεί που λέγεται Αλκίνοος Ιωαννίδης. Επάγγελμα τραγουδιστής λέει. τι τραγουδάει δεν ξέρουμε, αλλά είναι αρνητική νότα» .

Το υβρεολόγιο που παραπέμπει σε θαμώνα χαμαιτυπείου είναι του δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου από συνέντευξη Τύπου (Δευτέρα 18/5/20).

Ο αγράμματος «χτύπησε» τον αντίπαλό του με ό,τι θεωρεί συγκριτικό του πλεονέκτημα: τη μαγκιά, την πορνογραφία και το φασισμό. Και δεν είναι αυτός το πρόβλημα, αλλά εκείνοι που τον ψήφισαν, αυτοί που θεώρησαν χωρίς ντροπή ότι μπορεί να τους εκ-προσωπεί, να είναι πρόσωπό τους το ύβρισμα της πόλης τους, αυτό το βωμολόχευμα του πολιτισμού και του Ανθρώπου. Είναι οι νοικοκυραίοι νεόπλουτοι, που, όπως γράφει ο Δ. Χαριτόπουλος, "κάνουν ό,τι μπορούν για να τους προσέξουμε, να μας εντυπωσιάσουν και να τους θαυμάσουμε... Είναι πρόσωπα ελλειμματικά, βυθισμένα στην αυτοϋποτίμηση. Αυτός είναι ο λόγος που προτάσσουν μονίμως τα υλικά τους αποκτήματα· θεωρούν τα «πράγματα» πιο σημαντικά από τους ίδιους. Η μεγάλη φτώχεια είναι εδώ...".

Αλλά δεν είναι μόνο οι δεξιοί και φασίζοντες νοικοκυραίοι, είναι, όπως λέει κι ο Θωμάς Κοροβίνης, και οι «φερόμενοι αριστεροί» που επέλεξαν τον Μπέο. Κι αυτό εκθέτει τον «ανθρωπότυπο» που εκ-προσωπεί η Αριστερά. Αυτό κονιορτοποιεί την Αριστερά και το περιεχόμενό της, την πολιτιστική και την αξιακή της διάσταση. Πρόκειται για την "Αριστερά" που έχει λησμονήσει τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, τον αντικαταναλωτισμό και τη χαρά της λιτοφροσύνης, πρόκειται για εκείνη την "Αριστερά" που χάθηκε στα σύμβολα της εξουσίας και πάνω απ’ όλα στη συσσώρευση χρήματος. Ναι, όταν δέχεσαι τα εκατομμύρια της καπιταλιστικής υπεραξίας, δέχεσαι και τον κυρίαρχο Τρόπο της. Και στη συνέχεια, με την ίδια ευκολία, μπορείς να ψηφίζεις τους Μπέο, Μπερλουσκόνι, Τραμπ και Μαρινάκη.

Η ριζική χυδαιότητα γίνεται πια δεκτή σαν φυσικό φαινόμενο και ενίοτε ως προσόν. Ο συμβολικός φόνος και ο λεκτικός φασισμός μεταφράζονται σε μαγκιά και αποτελεσματικότητα. Γι’ αυτό το πρόβλημα δεν είναι οι παραπάνω, ούτε οι «χαμένοι στη μετάφραση» πολίτες –δεξιοί νοικοκυραίοι και "αριστεροί"-, αλλά η αδυναμία των άλλων θεσμών (κομμάτων, ΜΜΕ και εξωνημένων δημοσιογράφων και συνδικάτων) να εκφράσουν και να οργανώσουν πολιτικά την απελπισία σε μία δημοκρατική κατεύθυνση.

Για μένα πιο επικίνδυνοι από τον λούμπεν Μπέο είναι αυτοί που κάνουν παρέα με τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους χρηματοδότες του Μπέου (και των ίδιων), είναι αυτοί που νομιμοποιούν την εξουσία του χρήματος, είναι αυτοί που δεν βασίζονται στη «δύναμη του λαού» αλλά στη δύναμη των «από πάνω». Είναι αυτοί που υπονομεύουν τη δύναμη των "από κάτω", των "πολλών", στο όνομα της "Αριστεράς"… Αυτοί είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση…

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Κίνα, ο νέος δαίμονας των ΗΠΑ

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Οι δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ δείχνουν πως και οι φασίστες οπαδοί του Ντόναλντ Τραμπ που θέλουν άρση των περιοριστικών μέτρων λόγω του Covid-19 και οι δημοκρατικοί οπαδοί της καραντίνας που θέλουν “ασφάλεια” συγκλίνουν, σ’ ένα ποσοστό 66%, στο να θεωρούν το Πεκίνο εχθρό. Αυτό ίσχυε και πριν τον covid-19. Αλλά με τον Covid-19, τα 2/3 όσων ρωτήθηκαν θυμώνει με την Kίνα… Πώς συνέβη αυτή η κοινή στάση των Αμερικανών; Την απάντηση δίνει η ιστορία.

Οι ΗΠΑ έχουν σχηματισθεί ως έθνος με βασικό πολιτιστικό στοιχείο τον προτεσταντισμό αλλά και κατ’ ετεροκαθορισμού. Με βάση δηλαδή τις κοινές εσωτερικές και εξωτερικές απειλές, πραγματικές ή φανταστικές. Δεν είναι τυχαία συνεπώς η ανάγκη εφεύρεσης εχθρών. Χωρίς τους τελευταίους υπάρχει πάντα ο κίνδυνος διάρρηξης του κοινωνικού και πολιτικού ιστού. Οι επινοήσεις των εχθρών στηρίχθηκαν αρχικά στη θρησκεία, ενώ στη συνέχεια εμπλουτίστηκαν με μία σειρά δήθεν επιστημονικών ανακαλύψεων που νομιμοποιούσαν το ρατσισμό, όπως ο «κοινωνικός δαρβινισμός». Έτσι, οι εχθροί απέκτησαν εθνο-φυλετικά χαρακτηριστικά(ρατσισμός). Τέλος, ο συνταγματικός Πατριωτισμός θα γίνει η ιδιότυπη πολιτική «θρησκεία» των ΗΠΑ, οπότε οι εχθροί θα λάβουν στο εσωτερικό τα χαρακτηριστικά του αντι-πατριώτη (προδότη) και στο εξωτερικό του αντι-αμερικανού.

Τα κινήματα των «νατιβιστών» και των ξενοφοβικών γενικά εκτιμάται ότι συνεισέφεραν στην ανάπτυξη της ιδέας (ή της περίφημης «ψυχής») του αμερικανικού έθνους. Γι’ αυτό πρόκειται για μια φοβική ιδέα που αντιστοιχεί σε μια ξενοφοβική ψυχή. Εκτιμούν δηλαδή ότι οι δημιουργία «εχθρών» συνεισέφερε στη συνοχή της ετερόκλητης αμερικανικής κοινωνίας και το αίσθημα του ανήκειν των Αμερικανών. Έτσι, οι ΗΠΑ από μία πολιτική κατασκευή των ιδρυτών-πατέρων θα γίνει ένα οργανικό έθνος, εθνικοποιημένο μέσω ενός προγράμματος διαδοχικών αποκλεισμών (εχθρών) αλλά και επιλεκτικών συμπεριλήψεων μεταναστών.

Όπως γράφει ο Τσαρλς Α. Κάπτσαν («Το τέλος της αμερικάνικης εποχής»), οι ΗΠΑ εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο από την αμυντική βιομηχανία και τους τραπεζίτες, όπως απέδειξε το πόρισμα της κοινοβουλευτικής επιτροπής, που συστήθηκε για να εξετάσει την ανάμειξη σ’ αυτόν. Έτσι, αποδεικνύεται ότι τα οικονομικά συμφέροντα καθορίζουν πρωταρχικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ η ιδεολογία έπεται για να τη νομιμοποιήσει. Είναι γνωστή η περίφημη επιτροπή προπαγάνδας που σύστησε ο Ουίλσον για να πείσει τους απρόθυμους Αμερικανούς να συμμετάσχουν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Για πρώτη φορά τότε είχαμε την «δαιμονοποίηση» ενός λαού αλλά και τον περίφημο «άξονα του κακού».  Αλλά και κατά τον δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο η προπαγάνδα της Ουάσινγκτον στρατολογεί ακόμη και τον Χίτσκοκ, που χρηματοδοτείται για μία ταινία της οποίας το σενάριο έχει ως άξονα την απειλή ενός ξένου εισβολέα.

Το Βιετνάμ

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ (ή στο Ιράκ) θα αποτελέσει το sinthome, το λακανικό «σύμπτωμα», τη φυγή, την εξιλέωση που θα είναι ένας τρόπος αποφυγής της διαλυτικής «ανισορροπίας» και της προσπάθειας αναδημιουργίας της απωλεσθείσας συνοχής της αμερικανικής κοινωνίας μέσω του κοινού εχθρού, της αποκατάστασης δηλαδή της συμβολικής επικοινωνίας των «πάνω» και των «κάτω», που είχε διακοπεί, όπως ακριβώς σήμερα.

Ο Νόρμαν Μέηλερ, επιχειρώντας την ακτινογραφία των κοινωνικών τάξεων των ΗΠΑ την εποχή της δεκαετίας του ’60 και του πολέμου στο Βιετνάμ, διακρίνει το μεγάλο χάσμα που χωρίζει τις δύο Αμερικές: «Οι μισοί Αμερικανοί δεν αντέχουν τους άλλους μισούς». Τότε είχε «καταλήξει στην άποψη ότι η τρέλα είχε κυριεύσει την καρδιά της Αμερικής. Η χώρα ζούσε με μια ελεγχόμενη, σκληρά ελεγχόμενη, σχιζοφρένεια που βάθαινε με την πάροδο των χρόνων... η καρδιά του χριστιανισμού ήταν ένα μυστήριο, ένας γιος του Θεού, και η καρδιά της επιχείρησης ήταν η απόρριψη του μυστηρίου, η λατρεία της τεχνολογίας (...) οι φρικτές βαρβαρότητες του πολέμου στο Βιετνάμ αποτελούσαν τη μοναδική προσωρινή θεραπεία της κατάστασης αυτής... οι καλοί Αμερικανοί χριστιανοί χρειάζονταν τον πόλεμο, γιατί διαφορετικά θα έχαναν τον Χριστό τους».

Την άποψη αυτή, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται υπερβολική, θα δικαιολογήσει ο μοναδικός ίσως Αμερικανός συγγραφέας που ήταν υπέρ του πολέμου στο Βιετνάμ, ο Τζων Απντάικ[1], ο οποίος θεωρούσε το Βιετνάμ λιγότερο θλιβερό και φρικαλέο από «το να είσαι ένας ζωντανός Αμερικανός που έχει για μοναδική πατρίδα και Θεό του τις ανέσεις που υπόσχονται οι ξύπνιοι διαφημιστές της Μάντισον Άβενιου». Ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν για τους φονταμενταλιστές προτεστάντες μια εξιλέωση, μια αυτοκάθαρση από τον καταναλωτισμό και τον ηδονισμό, μια επιστροφή στην καθαρότητα κι ένας σκοπός, αιματηρός, αλλά χριστιανικός, μία ίαση της νοσούσης πνευματικής υγείας του έθνους!

Η αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ, που σημάδεψε τη δεκαετία του 1960, θα χαρακτηριστεί ως «κρίση του χριστιανισμού», ως κρίση της πίστης, κρίση της θρησκευτικής «υπερ-απόλαυσης», που δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος αποφυγής της «τρέλας», αλλά και το στοιχείο συνοχής και ταυτότητας της αμερικανικής κοινωνίας. Για την «άλλη Αμερική», την δημοκρατική, το Βιετνάμ ήταν η «Αμαρτία», το προπατορικό αμάρτημα. Η Βίβλος και πάλι θα ερμηνευτεί από τους αντιμαχόμενος διαφορετικά, όπως στον αμερικανικό εμφύλιο. Γιατί, τελικά, όπως ο Αμερικανός του Ουίτμαν, έτσι και η Αμερική θα «περικλείει» τους πάντες και τα πάντα μέσω της Βίβλου. Ή αλλιώς, η Βίβλος περιέχει τόσο τους δούλους όσο και τους δουλοκτήτες, τόσο τους "πάνω" όσο και τους "κάτω", ακόμα και το διάβολο.

Τα νέα γεωπολιτικά ρήγματα

Αλλά ποια είναι τα σημερινά γεωπολιτικά ρήγματα; Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος; Ο Κάπτσαν (από την εποχή του Κλίντον) έγραφε ότι είναι νωρίς να το διακρίνει κανείς αλλά ήδη βλέπει την Κίνα! Σχηματικά, ο Αμερικανός διεθνολόγος και μέλος του εθνικού συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Κλίντον προτείνει μια νέα «διαχείριση των σχέσεων ανάμεσα στα αντίπαλα κέντρα ισχύος», την ισότιμη συνεργασία με την Ευρώπη (που θα εκτείνεται ως τα Ουράλια), τη διευθέτηση των κρίσεων στη νοτιοανατολική Ευρώπη (αλλαγή ακόμη και συνόρων στα Βαλκάνια και επίλυση των διαφορών Ελλάδας-Τουρκίας μέσω της ένταξης της τελευταίας στην ΕΕ), την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, τη στροφή των μουσουλμάνων και των Αράβων εναντίον των εγχώριων πολιτικών καθεστώτων τους και τη δημιουργία «περιφερειακών ζωνών ευημερίας», που θα είναι τα αναχώματα των εκατομμυρίων μετακινούμενων μεταναστών από τις φτωχές προς τις πλούσιες χώρες!

Όλα αυτά έγιναν επί Ομπάμα, αλλά ανατράπηκαν επί Τραμπ. Από τότε ο Κάπτσαν ανησυχούσε για τον τρόπο μετάβασης στη νέα κατάσταση. Αν θα είναι ειρηνικός, όπως συνέβη με τη μετάβαση από τη βρετανική στην αμερικανική ηγεμονία (αυτοκρατορία) ή θα είναι συγκρουσιακός. Ήδη ο Νόαμ Τσόμσκι φοβάται έναν πυρηνικό πόλεμο. Ο κίνδυνος μεγεθύνεται από την κάκιστη διαχείριση της κρίσης του Covid-19 από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Η προπαγάνδα εναντίον της Κίνας όσο κι αν φαίνεται για τους μη Αμερικανούς πρωτόγονη και στηριζόμενη σε ψέματα, στους Αμερικανούς "πιάνει", καθώς έχει ιστορικό υπόβαθρο. Ο "αμερικανισμός", δηλαδή ο αμερικανικός εθνικισμός, θα ταυτιστεί πλέον με την εχθρική στάση απέναντι στην Κίνα. Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, ο κοινός εχθρός ήταν οι «κόκκινοι», τώρα θα είναι οι «κίτρινοι»!

[1] Τζων Απντάικ: Αναζητώντας τον εαυτό μου

*Από το βιβλίο μου Homo americanus, 2008

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Το ΜΕΤΑ είναι ΤΩΡΑ

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Όχι δεν υπάρχει Μετά. Το Μετά είναι Τώρα. Τώρα που μας εξοντώνει ο κορωνοϊός και βρίσκουν την ευκαιρία να μας κατασπαράξουν οι μεγα-γύπες, έτσι «πτώματα», τσακισμένοι και περιδεείς καθώς είμαστε. Τώρα πρέπει να αντιδράσουμε. Αύριο θα είναι αργά.

Ο πόλεμος είναι τώρα, είναι ενάντια σε αυτούς που διέλυσαν τα οικοσυστήματα, αλλά και τα συστήματα υγείας, την εργασία, την ίδια την κοινωνία. Είναι αυτοί και οι «παπαγάλοι» τους, που ενθυλακώνουν 11 εκατομμύρια ευρώ για να μας πουν το απίστευτο ψέμα ότι «Είμαστε όλοι μαζί». Ότι είμαστε μαζί με αυτούς που έχουν πρόσβαση στην ιδιωτική νοσηλεία, ότι είμαστε μαζί με τους μεγα-πλούσιους που αναζητούν για την απομόνωσή τους λόγω του κορωνοϊού ιδιωτικά νησιά και υπερπολυτελή εναλλακτικά καταλύματα, όπως στο νησί Γκλάντεν της Καραϊβικής (κόστος 2.000 δολάρια τη βραδιά, Η Καθημερινή, 28.3.2020). «Είμαστε μαζί», λέει, με αυτούς που κερδίζουν από το θάνατό μας, από τα κοράκια που πωλούν στα νοσοκομεία 21 ευρώ τη μάσκα, και με τα κυβερνητικά σαπρόφυτα που αντί να επιτάξουν τις ιδιωτικές ΜΕΘ, αυξάνουν κατά 100% την αποζημίωση των κλινικαρχών.

Όχι, οι εργάτες στο Μπέργκαμο, που συνεχίζουν να πηγαίνουν στα εργοστάσια, χωρίς καμία προστασία, δεν είναι μαζί με τον εργοστασιάρχη, που είναι ασφαλής στη βίλα-μπούνγκερ του.

Όχι, οι άστεγοι του Συντάγματος, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες της Μόριας δεν είναι μαζί με τον Μηταράκη και τους φασίστες που συνεχίζουν να τους κυνηγούν.

Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, που χειροκρότησε ένα βράδυ από το μπαλκόνι της και η Μαρέβα Μητσοτάκη, αυτοί οι πραγματικοί ήρωες, οι οποίοι ζητούν «όπλα» -μέσα προστασίας και προσλήψεις προσωπικού στα νοσοκομεία-, έγιναν τώρα «ιδεοληπτικοί της αριστεράς»! Για να επιβεβαιωθεί έτσι ότι είναι μέγα ψεύδος πως τάχα «είμαστε όλοι μαζί».

Μόνο «Ο λαός θα σώσει το λαό». Τώρα.

Τώρα που γίνονται χιλιάδες απολύσεις με την κάλυψη της κυβέρνησης. Τώρα που υπονομεύονται τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τώρα που μειώνονται κατά 50% οι μισθοί. Τώρα που προαναγγέλλονται μειώσεις των μισθών στο Δημόσιο. Τώρα που επιβάλλουν δήθεν «προσωρινά» αντεργατικά μέτρα, τα οποία όμως θα παραμείνουν. Τώρα που στρατιωτικοποιούν την κρίση, τη ρητορική τους και την κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τον μεγάλο φόβο. Τώρα που σχεδιάζεται η νέα αναδιανομή του πλούτου, με πρώτη ευνοημένη την ιδιωτική υγεία. Τώρα που δημιουργείται σε πολιτισμικό επίπεδο ο «κορωνο-άνθρωπος». Ο έμφοβος άνθρωπος, η μαριονέτα των «από πάνω».

Το Μετά είναι Τώρα. Ο αγώνας είναι τώρα.

Είναι στα νοσοκομεία. Εκεί που γιατροί και νοσηλευτές, «άοπλοι», αλλά με αυταπάρνηση, δίνουν τη μάχη της ζωής. Είμαστε μαζί τους. Μ’ αυτούς/ές είμαστε όλοι μαζί. Ναι, γιατί «Ο λαός θα σώσει το λαό».

Ο αγώνας είναι τώρα. Είναι στους δρόμους της Αλληλεγγύης. Εκεί που το πρόσωπο της δυστυχίας ουρλιάζει σ’ όλους τους καιρούς. Εκεί όπου νεαρά παιδιά, νέοι και νέες, από τα Εξάρχεια και από παντού, σπάνε την απαγόρευση και μοιράζουν φαγητό και αντισηπτικό στους «ξεχασμένους» του… «Είμαστε όλοι μαζί». Είναι οι εθελοντές που συνεχίζουν να αγωνίζονται στα στρατόπεδα της ντροπής, στη Μόρια, στην Κω, στη Χίο. Αυτοί είναι οι πρωτοπόροι.

Είναι και εκείνοι που παλεύουν στα κοινωνικά δίκτυα για να μην περάσει το ψέμα, για να μη μας κάνουν κουρκούτι τον εγκέφαλο. Ναι, το κλείσιμο τον σούπερ μάρκετ την Κυριακή, είναι επιτυχία του κινήματος στο διαδίκτυο.

Αγωνιζόμαστε λοιπόν. Γιατί το Μετά είναι Τώρα.

Ψηλά το κεφάλι αδέρφια. Ο λαός θα σώσει το λαό.

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Τζεφ Μπέζος και οι άλλοι... φιλάνθρωποι της κλιματικής βαρβαρότητας

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Τζεφ Μπέζος, ανακοίνωσε τη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου στο λογαριασμό του στο Instagram, τη δημιουργία του "Bezos Earth Fund", που θα έχει ένα κεφάλαιο 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να καταπολεμήσει την κλιματική αλλαγή! Χαμός στα μίντια με πρώτη την Washington Post της εφημερίδας του: Μέγας ευεργέτης, μεγάλος φιλάνθρωπος, ευαίσθητος οικολόγος που δίνει ένα απίστευτο ποσό για τη «σωτηρία του πλανήτη». Ποιος; Αυτός που επικρίνεται (ακόμα και από τους αυτόχθονες του Αμαζονίου) για τις τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις του γίγαντα του ηλεκτρονικού εμπορίου, της Amazon, της οποίας είναι ιδιοκτήτης. Αυτός που ένα μήνα πριν απείλησε με απόλυση εργαζόμενους στην Amazon, επειδή μίλησαν για τον καταστροφικό ρόλο της στην κλιματική αλλαγή.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Κάποιοι μιλούν για μια προσπάθεια «πράσινου ξεπλύματος», άλλοι για μια ειλικρινή προσπάθεια. Ούτε το ένα ούτε το άλλο συμβαίνει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία τεράστια επένδυση με στόχο το κέρδος, με επικοινωνιακό προπέτασμα την «οικολογική ευαισθησία».

Ο Τζεφ Μπέζος, βέβαια, έρχεται δεύτερος. Είχε προηγηθεί ο Μπιλ Γκέιτς. Ο Γκέιτς και η γυναίκα του Μελίντα πριν αρκετά χρόνια «είδαν» την φιλανθρωπία (όπως τώρα την κλιματική αλλαγή) με όρους επιχειρηματικούς, δίκην δηλαδή βιομηχανίας φιλανθρωπιών(charity must be considered as an industry). Για να γίνει εύκολα αντιληπτό τι συμβαίνει, αρκεί να πούμε ότι στη Νιγηρία το ίδρυμα Γκέιτς επένδυσε σε μία μεγάλη καμπάνια εναντίον της μόλυνσης του περιβάλλοντος αλλά και τη φαρμακευτική περίθαλψη των μικρών παιδιών. Θεάρεστο έργο θα έλεγε κανείς. Τα παιδιά, όμως, που αντιμετώπισαν τα σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα και χρειάστηκαν την φαρμακευτική φροντίδα των Γκέιτς  ήταν αυτά που κατοικούσαν σ’ ένα χωριό δίπλα στις εγκαταστάσεις της πετρελαϊκής εταιρείας ENI, στην οποία ο Μπιλ και η Μελίντα είναι μέτοχοι! Δηλαδή «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι»!

Το ζεύγος των… φιλανθρώπων υπολογίζεται ότι είχε επενδύσει το 2009, 128 εκατομμύρια δολάρια για την προστασία του περιβάλλοντος και 2 δις δολάρια στη «φιλανθρωπία». Συγχρόνως δαπάνησαν 428 εκατομμύρια για να αγοράσουν μετοχές στις πετρελαϊκές εταιρείες Shell, Exxon Mobil, Chevron, Total, που δημιούργησαν το περιβαλλοντικό πρόβλημα. Στη συνέχεια δαπάνησαν 12 δις δολάρια σε προγράμματα δημόσιας υγείας και σε φαρμακευτικές βιομηχανίες(GSK, MERCK).

Όμως η αιχμή του δόρατος είναι η «συμμετοχική» εταιρεία GAVI που ίδρυσε η οικογένεια Γκέητς το 2000, επιχειρώντας να κινητοποιήσει νέες πηγές και να δημιουργήσει ένα δίκτυο από κυβερνήσεις, φαρμακευτικές εταιρείες, ινστιτούτα έρευνας, την Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά. Όταν ιδρύθηκε η GAVI, οι τιμές των φαρμάκων ήταν σε χαμηλά επίπεδα στις φτωχές χώρες και συνεπώς προσιτά. Σήμερα, τα φάρμακα έχουν αυξηθεί όσο ποτέ άλλοτε στην Αφρική, το ίδιο και η παιδική θνησιμότητα.

Πίσω από τις δήθεν φιλανθρωπίες των Γκέιτς και του Μπέζος είναι τα έξι εκατομμύρια των νεκρών στο ανατολικό Κονγκό, στην περιοχή Κίβου, όπου βαριά οπλισμένες φασιστικές, παραστρατιωτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν μικρά παιδιά για την εξόρυξη κολτανίου, ορυκτού που είναι απαραίτητο για τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετς, τις φωτογραφικές μηχανές και άλλα προϊόντα των πολυεθνικών εταιρειών Nokia, Samsung, LG, Bayer κ.ά. Κανείς δεν θα μιλήσει γι’ αυτά τα παιδιά. Γιατί το δίκτυο των καπιταλιστών… φιλανθρώπων, η Παγκόσμια Επιτροπή Προσαρμογής, ελέγχει την παγκόσμια ενημέρωση. Είναι πρόδηλο ότι αυτοί που κερδίζουν «προσαρμοζόμενοι» στις συνθήκες της κλιματικής αλλαγής είναι οι ίδιοι που την προκαλούν, είναι ο Μπιλ Γκέητς, η σύζυγός του, ο Τζεφ Μπέζος  και όλοι οι άλλοι, που παρουσιάζονται ως οι ευεργέτες της ανθρωπότητας! Στην πραγματικότητα είναι οι χρυσοκάνθαροι του πλανήτη…

Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της, το On Fire, συνδέει τη δουλεία, τον αποικισμό και την καταστροφική στάση απέναντι στο περιβάλλον.

«Είχα κατά νου -γράφει η Κλάιν- την έννοια του «φυλετικού καπιταλισμού» του Cedric Robinson. Θεωρώ ότι βοηθά στην κατανόηση της στιγμής που βρισκόμαστε, και όπου βλέπουμε ταυτόχρονα τις φλόγες της αλλαγής του κλίματος και τις φλόγες των ακροδεξιών κινημάτων. (Θυμίζω ότι πρόσφατα ο ΟΗΕ αναγνώρισε ως πρόσφυγες εκείνους που μετακινούνται λόγω της κλιματικής αλλαγής). Γενικά, ο σύγχρονος καπιταλισμός βασίστηκε στην κλοπή ανθρώπινων όντων και της γης. Χρειάστηκε όμως μια θεωρία για να γίνει όλο αυτό αποδεκτό. Έτσι έχουμε μία ιεράρχηση των φυλών, η οποία κατέστησε δυνατή την άποψη ότι ορισμένα άτομα είναι λιγότερο ανθρώπινα από άλλα. Οι ιδεολογίες της φυλετικής ανωτερότητας δεν είναι καινούργιες.

«Σήμερα βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο όπου είναι επιτρεπτό άνθρωποι να πνίγονται κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο ή να πεθαίνουν στην έρημο της Αριζόνας ή να κλείνονται σε στρατόπεδα κράτησης όπου αντιμετωπίζονται σαν ζώα. Υπάρχουν θεωρίες αλλά και πολιτικές που τα δικαιολογούν όλα αυτά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε ότι το ίδιο είδος θεωριών σχετικά με τις φυλετικές διακρίσεις(σ.σ. θυμίζουμε την αντιμετώπιση των αυτοχθόνων της Αμαζονίας) επανέρχονται για να δικαιολογήσουν αυτή την εποχή της «κλιματικής βαρβαρότητας».

Έρχονται τώρα οι δημιουργοί της κλιματικής βαρβαρότητας με το φωτοστέφανο του… φιλάνθρωπου και του σωτήρα!

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

«Κουφοί, ακίνητοι οι Αγίοι...»

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Με αφορμή έναν διάλογο με φίλο, θυμήθηκα τον σολωμικό στίχο: «Κουφοί, ακίνητοι οι Αγίοι καθώς και οι τάφοι»! Και σκέφτηκα ότι όλοι μας επιλέγουμε πάντα τη θέση του... αγίου. Απέναντι είναι πάντα οι «λάθος», οι δαίμονες!

Οι άγιοι και οι δαίμονες, όμως, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, δηλαδή ενός ηθικού μανιχαϊσμού, που έχει εξορίσει την αμφιβολία. Τελικά, κανείς δεν αναγνωρίζει την αλήθεια του άλλου και συνεπώς τη σχετικότητα της δικής του αλήθειας. Κανείς μες στην απολυτότητά του δεν αισθάνεται το ενδεχόμενο του λάθους, κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποδώσει μια κάποια δικαιοσύνη στον αντίπαλο, αναγκαία προϋπόθεση για μία μελλοντική συμφιλίωση. Ο καθένας είναι ενσαρκωτής του απόλυτου καλού, ενώ ο άλλος είναι το απόλυτο κακό. Ο Κρέων είναι φασίστας, η Αντιγόνη μια ηρωίδα της ελευθερίας. Μ’ αυτή την πίστη τρέφεται, όμως, ο αυταρχισμός της αλλόδοξης ηρωίδας, όταν τύχει και βρεθεί στην εξουσία, οποιαδήποτε εξουσία. Ο «αδιάφθορος» θα δει μες στην αυθεντία της πίστης του όλους όσους δεν ταυτίζονται μαζί του ως εν δυνάμει διεφθαρμένους. Οι μεγεθυντικοί φακοί της πίστης στην απόλυτη αλήθεια θα καταστήσουν τον εγκατεστημένο και στο πιο μικρό οφίκιο ένα μικρό Βοναπάρτη και η κοινωνία θα χωρισθεί σε τρομοκράτες και τρομοκρατούμενους.

Οι αντινομικοί

Συνήθως, οι άνθρωποι αφήνονται στο ρεύμα των κατεστημένων απόψεων, αληθειών και πίστεων. Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που σαν την πέστροφα πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στο πνεύμα της εποχής, αυτοί που ανεβαίνουν προς τις πηγές για να γονιμοποιήσουν εκ νέου τη ζωή με νέα νοήματα. Πρόκειται για εκείνους τους αντινομικούς διανοητές που η σκέψη τους αγνοήθηκε ή παρερμηνεύτηκε, διότι τόλμησαν να εναντιωθούν στην καθεστηκυία πνευματική ορθοδοξία της εποχής τους.

Που είναι σήμερα οι αντινομικοί; Γιατί, σήμερα, κανείς δεν ρισκάρει; γιατί κανείς δεν διακινδυνεύει την ασφάλειά του και δεν γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον εξοβελισμό; Γιατί απλούστατα, σήμερα, όλα είναι χρήμα. Είμαστε χρήμα. Δηλαδή πράγματα. Αντικείμενα και όχι Υποκείμενα. Έτσι, η δημιουργία-εμπόρευμα χάνει το πέταγμά της, τη φαντασία και την ουτοπία της, συρρικνώνεται σε φθηνή διασκέδαση (σκεδάνυμι-σκόρπισμα), σε σαπάκια, που μολύνουν όλους τους υδροφόρους ορίζοντες του πολιτισμού και μας καθιστούν ζόμπι. Η λογοτεχνία φερ’ ειπείν, δεν ασχολείται, σήμερα, με τα μεγάλα θέματα της ανθρωπότητας, δεν ακτινογραφεί τις εξουσιαστικές ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις, την απασχολεί μόνο η αισθητική, το στυλ! Δεν ενδιαφέρει τι λέει ο λογοτέχνης, αλλά πως το λέει. Έτσι, η λογοτεχνία από κριτική της εξουσίας έγινε τεχνολογία (μία μεταγλώσσα) της εξουσίας. Και όπως έλεγε ο Ζακ Ντεριντά (συνέντευξη Le Monde 18/08/2004), κάποτε το «βιβλίο ήταν μια παιδαγωγική διαδικασία που προορίζεται να διαμορφώσει τον αναγνώστη. Οι μαζικές παραγωγές (όμως σήμερα) δεν διαμορφώνουν τους αναγνώστες, τους υποθέτουν με τον φαντασματικό τρόπο ενός ήδη προγραμματισμένου αναγνώστη».

Όλα είναι χαμένα;

Χαμένοι στην απολυτότητα, χωρίς αντινομικούς διανοούμενους, με αναπτυγμένες νέες τεχνολογίες της εξουσίας, τι την κάναμε άραγε την Δημοκρατία; "Την καταψύξαμε" θα έλεγε ο Νόρμαν Μέηλερ. Χρειάστηκε η τηλεόραση γι' αυτό. Μαζί και οι τηλεκήρυκες του φόβου. Έτσι, Από τη «δημοκρατία του standing», από τη δημοκρατία της αέναης ανάπτυξης, της ευφορικότητας και της θέσης ότι δια της ποσότητας θα επέλθει η ευημερία για όλους, βρισκόμαστε ενώπιον της «δημοκρατίας του φόβου», μπροστά στη δημοκρατία της καθήλωσης, όπου τα δικαιώματα στην υγεία, στην ασφάλιση, στις διακοπές, στη γνώση, ακόμα και στον φυσικό αέρα δεν υφίστανται ως αξίες χρήσης, ως φυσικά δικαιώματα, αλλά ως ανταλλακτικές αξίες, ως εμπορεύματα.

Μπορεί, άραγε, να υπάρξει μία άλλη προοπτική από αυτή της ολιγαρχικής δημοκρατίας; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο συστηματοποιημένος σωρός των ιδεολογιών –καπιταλισμός, σοσιαλισμός, δημοκρατία- πρέπει να αποδομηθεί, έτσι ώστε να μπορέσουμε να πειραματιστούμε με τα υλικά, να προσθέσουμε καινούργια στοιχεία και να δημιουργήσουμε νέες συνθέσεις. Είναι αλήθεια ότι χρειαζόμαστε απεγνωσμένα νέες, ευρηματικές προσεγγίσεις στα προβλήματα του καιρού μας. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται μετριοπάθεια, γιατί τίποτα δεν είναι απόλυτο, καμία πραγματικότητα και καμία αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, κανείς δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τον άλλο.

Πάντως, ένα είναι βέβαιο, δεν υπάρχουν «μονόδρομοι», δεν μπορεί να υπάρξει μία και μοναδική αλήθεια στην οποία να υποτάσσονται τα πάντα. Εν τέλει θα το ξαναπούμε, αν ο Μάης του 1968 ήταν μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τότε είχαμε την αναγνώριση του ατόμου μέσα από την ηθική της συλλογικής Πράξης για έναν καλύτερο κόσμο. Σήμερα, έχουμε την αμυντική δράση απέναντι στην προσπάθεια εξαφάνισης της συλλογικότητας και του ατόμου (ως Πρόσωπο, ως αξιοπρέπεια) καθώς και της προοπτικής ενός καλύτερου κόσμου, δηλαδή της Ουτοπίας. Αλλά να, η ουμπεροποιημένη κοινωνία, η πραγμοποιημένη κοινωνία συνταράσσεται. Η Χιλή δείχνει το δρόμο! Το αίτημα είναι μια άλλη κοινωνία, ένας άλλος άνθρωπος.

Τελικά, η ουτοπία δεν είναι ένα απλό θεώρημα, μία βουλησιαρχική προβολή στο μέλλον. Αντίθετα, λειτουργεί και κινεί και σήμερα είτε ως σκοπός είτε ως πίστη, δηλαδή ως εκκοσμικευμένη πολιτική "θρησκεία". Κοιτάξτε το χαμόγελο εκείνων που εκτελούνταν τότε. Δες τε πως στέκονταν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα με το χαμόγελο των πρωτοχριστιανών μαρτύρων. Δες τε και την Ντανιέλα στη Χιλή, σήμερα. Η Ουτοπία, όπως και η θρησκεία, άλλοτε με το φαντασιακό και άλλοτε με το συμβολικό, δημιουργεί μέσω των τελετουργιών(με τους χορούς και τα τραγούδια των γυναικών, το θέατρο και τις φοβερές διαδηλώσεις στη Χιλή και αλλού...) εκείνη τη μείζονα και μεγαλειώδη εξωτερικότητα, την επική ηρωικότητα στην οποία μπορεί να ξαναβρεθεί η εσωτερικότητα των ατόμων και των λαών. Λαοί και άτομα είχαν και έχουν πάντα ως στοιχείο συνοχής, ως συνδετικό ιστό, είτε τη θρησκεία είτε την ουτοπία. Δηλαδή μια πίστη, μια ιδεολογία, είτε αυτή είναι η πατρίδα είτε είναι η θρησκεία είτε μία κοινωνία ισότητας και αδελφοσύνης. Σήμερα, δεν υπάρχει η Ουτοπία ως πίστη σε μία κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας και ανθρωπιάς, που να συνέχει, να ομαδοποιεί και να δημιουργεί μια μοναδική ζώσα εμπειρία(για να είμαι ακριβής υπάρχει μ' έναν τρόπο -άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς- μόνο στο ΚΚΕ). Και αυτό αποριζοσπαστικοποιεί την αριστερά. Γι’ αυτό η Δεξιά δια των θεσμών της (Σχολείο-Εκκλησία-τηλεόραση) δεν έχει πολιτικό και κοινωνικό αντίπαλο.

Γιατί πέρα από την απουσία της αριστερής ιδεολογίας(Ουτοπίας), η ιδεολογική λειτουργία της εκπαίδευσης και η φαντασιακή λειτουργία της θρησκείας δια της Εκκλησίας και των οργανώσεών της, κυριαρχούν πλήρως. Έτσι, όπως περιγράφει θαυμάσια ο Λέων Τολστόι: «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες μόνο επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…»(Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα).

Να λοιπόν που χρειάζεται η πίστη σ’ έναν καλύτερο κόσμο (Ουτοπία), μπολιασμένη με μία αντικαταναλωτική κουλτούρα, μία κουλτούρα της κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας, μια κουλτούρα φροντίδας για τη ζωή και το περιβάλλον, μία κουλτούρα αδελφοσύνης και αλληλεγγύης, αγάπης, μετριοπάθειας και κατανόησης, που θα είναι ικανή να λειτουργήσει χειραφετικά και απελευθερωτικά, εδώ και τώρα. Όχι αύριο, όχι στο μέλλον, αλλά ως ζώσα στάση και συγκλονιστική εμπειρία, εδώ και τώρα. Γιατί ο καινούργιος, καλύτερος κόσμος θα γεννηθεί και θα υπάρξει μέσα σε τούτο τον κόσμο. Υπάρχει ήδη εκεί που εκδηλώνεται η αγάπη και η αλληλεγγύη στους αναγκεμένους και τους ξεριζωμένους. Μόνο έτσι θα υπάρχει ένας γοητευτικός -δηλαδή ερωτικός- αντίπαλος χώρος, ένας "χώρος" που θα εκτρέπει από το κυρίαρχο δόγμα, τον καπιταλισμό, ο οποίος παράγει εγωτικούς κανίβαλους, ένας χώρος που θα δημιουργεί μια υψηλή συγκίνηση μέσα από την "παραγωγή" ανθρωπιάς. Αλλιώς η δεξιά με την πίστη στη μοναδική αλήθεια του καπιταλισμού, της θρησκείας, της πατρίδας και της οικογένειας, και την φαντασιακή πλήρωση των μεταφυσικών ερωτημάτων των «κάτω» μέσω της εκπαιδευτικής και θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης, θα κυριαρχεί στον αιώνα τον άπαντα.

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Βία και πολιτισμός, οι αντίρροπες τάσεις του ανθρώπου

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Η βία διαθέτει ένα προνομιούχο εργαλείο φοβερής αποτελεσματικότητας: την Εξουσία. Ένα σύστημα δηλαδή οργάνωσης και άσκησης της πολιτικής κυριαρχίας και της θρησκευτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής ή άλλης αυθεντίας. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών φιλοσοφιών από τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα, τον Άγιο Αυγουστίνο, τον Θωμά Ακινάτη, τον Χομπς, τον Μακιαβέλι, τον Χέγκελ, τον Τοκβίλ, τον Μαρξ, ως τον Αρόν αλλά και πολλούς άλλους επιφυλάσσουν πάντοτε διακεκριμένη θέση στο θέμα της βίας και της σχέσης της με την Εξουσία. Η πιο χαρακτηριστική μορφή πολιτικής βίας ενυπάρχει στο φαινόμενο του Ολοκληρωτισμού αλλά και του Πολέμου.

Ο Ολοκληρωτισμός χαρακτηρίζεται από δύο αντιφατικές όψεις: αναζητεί, με εμμονή και με τίμημα ακόμη και την εξαφάνιση του Άλλου, την Ενότητα, η οποία αποκαλείται «μονολιθική» και μεταφράζεται στον ένα Αρχηγό, το ένα και μοναδικό κόμμα, το μοναδικό λαό, φυλή ή δόγμα κλπ. Απαιτεί μια ομοιογενή, χωρίς ρωγμές και διαφορές, ενότητα και εκφράζεται με το παραλήρημα του «γιγαντιαίου» και του «μαζικού», του Μοναδικού που επιβάλλεται στο πολλαπλό και το διαφορετικό. Όσο απεχθές κι αν είναι ένα ολοκληρωτικό σύστημα γίνεται τελικά ανεκτό γιατί παρέχει στον πληθυσμό έναν αριθμό ανταμοιβών, αποκλείει τους «εσωτερικούς εχθρούς» και, κυρίως, κατευθύνει ένα μεγάλο μέρος της συλλογικής βίας προς τα έξω, διεξάγοντας μια ακραία φιλοπόλεμη πολιτική. Η τελευταία εξαίρει τον «πατριωτισμό», τα αισθήματα «εθνικής υπερηφάνειας και δόξας». Και γι’ αυτό δεν ανέχεται κανένα διάλειμμα. Το ολοκληρωτικό καθεστώς, παρασυρόμενο από τη φρενίτιδα της βίας εντείνει τον τρόμο και τη βία με μια συνεχώς επιταχυνόμενη κίνηση που μοιάζει ότι τείνει προς την αποκάλυψη ή το χάος.

Σε ό,τι αφορά τις πολιτικές φιλοσοφίες: Για τον Χομπς «η φυσική κατάσταση» του ανθρώπου» είναι η βία. Ο Λεβιάθαν και ο Μπεεμόθ, αυτά τα τέρατα της χαοτικής βίας του Χομπς, δεν αναπαριστούν το κράτος ειμή μόνο στο βαθμό που υπερβαίνουν την αρχέγονη, «φυσική» βία και την «αντιστρέφουν», για να επιτρέψουν στον άνθρωπο να επινοήσει την ανθρωπότητα.

Όπως στον Χομπς έτσι και στον Μακιαβέλι οι άνθρωποι ωθούνται από μια φρενήρη επιθυμία εξουσίας, την ακόρεστη libido dominandi. Το έργο του «Ηγεμόνα» είναι να διαχειρίζεται αυτή τη «φύση» των ανθρώπων περισσότερο με τη δύναμη και το φόβο παρά με την καλοσύνη. Η «δύναμη» είναι η «πρωταρχική αρετή» που πρέπει να επιβεβαιώνεται στις πολιτικές και τις πολεμικές συγκρούσεις.

Κάποιοι, όπως ο Roger Dadum, διατείνονται ότι η ζωώδης ροπή του ανθρώπου στη βία μπορεί να εξομαλυνθεί μέσω της κουλτούρας. Αλλά ποιας κουλτούρας; Μήπως δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν άνθρωποι, λέει ο Τζόρτζ Στάινερ, για τους οποίους η κουλτούρα είναι ένα επιφανειακό, στείρο περίβλημα, αφού ενώ διαβάζουν Ουγκώ, Ντίκινσον, Γουίτμαν, Γκαίτε και Ρίλκε, και απολαμβάνουν την ακρόαση ενός κομματιού του Μπαχ ή του Σούμπερτ και ταυτοχρόνως οδηγούν ανθρώπους στο θάνατο; Ναι, λέει ο Στάινερ, αλλά πέρα από την επιφανειακή, την εικονική υπάρχει και η βιωμένη, η κυτταρική, η βαθιά κουλτούρα, αυτή που αντιστέκεται στις φαντασιώσεις καταστροφής, στις φαντασιώσεις εξουδετέρωσης και της επιστροφής στη βαρβαρότητα.

Αλλά η κουλτούρα αυτή «είναι απαιτητική, ζητάει σκληρή δουλειά. Δεν είναι καθόλου αστείο πράγμα να μάθει κανείς μια ξένη γλώσσα, να μάθει κανείς να λύνει μια ελλειπτική συνάρτηση. Τα πράγματα αυτά μαθαίνονται με τον ιδρώτα της ψυχής». Αυτή, ακριβώς, η βαθιά κουλτούρα είναι εκείνη η αντίρροπη δύναμη που αντιπαρατίθεται στον πόλεμο. Διότι, σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης, «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «εχθρότητας» μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα κατά του πολέμου και του φασισμού έχει θεμελιώδη σημασία.

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Όλα τα παίγνια είναι στημένα

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα αφού στήριξαν παντοιοτρόπως την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ζητούν τώρα την απολαβή τους. Έτσι γινόμαστε μάρτυρες του «πολέμου των νικητών» για τα λάφυρα. Μάλιστα, στο κύριο άρθρο της, σήμερα, η συντηρητική εφημερίδα «Η Καθημερινή» καλεί την κυβέρνηση να επιτελέσει το ρόλο της, δηλαδή να «διαιτητεύσει» ώστε η μοιρασιά να γίνει με κριτήρια «δημοσίου συμφέροντος». Πώς εννοούν όμως το δημόσιο συμφέρον; Το αντιλαμβάνονται ως το συμφέρον όλων, ή ως το συμφέρον των λίγων; Θα δείξουμε ότι ισχύει το δεύτερο.

Αλλά ας διαβάσουμε το άρθρο:

«Ο πολιτικός κόσμος αντιδρά σαν να ήταν η πολιτεία ανίσχυρη. Σαν να μην είχε η δημοκρατικά νομιμοποιημένη εξουσία θεσμική υπεροπλία απέναντι στα συμφέροντα, που διεκδικούν ρόλο κράτους εν κράτει. Οι πολιτικές δυνάμεις –όλες οι πολιτικές δυνάμεις- πρέπει να ξεπεράσουν τη φοβία του πολιτικού κόστους και να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν όχι μόνον την εντολή, αλλά και την ισχύ να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον. Με αυτό το πνεύμα, πρέπει να στηρίζουν τους επόπτες της αγοράς και του ποδοσφαίρου, της Δικαιοσύνης και τις φορολογικές αρχές, προκειμένου να επιτελούν το έργο τους έναντι όλων, όση επιρροή και αν νομίζουν ότι διαθέτουν. Η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται».

Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα διαπιστώνει ότι τα «συμφέροντα διεκδικούν ρόλο κράτους εν κράτει». Δεν τα ονομάζει. Γράφει ότι «Η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται», άρα κάποιος ή κάποιοι εκβιάζουν την κυβέρνηση. Ποιοι είναι αυτοί; Γιατί δεν τους κατονομάζει; Η εφημερίδα που καλεί τους πολιτικούς να ξεπεράσουν τη φοβία τους, δεν τολμά να μιλήσει με ονόματα. Ούτε την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό ονομάζει. Απλώς απευθύνεται στον… «πολιτικό κόσμο» και τον καλεί «να ξεπεράσει τη φοβία του πολιτικού κόστους»! Μόνο που δεν κυβερνά την Ελλάδα ο «πολιτικός κόσμος», αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η εφημερίδα «κρύπτεσθαι φιλεί». Και κρύβει την κριτική μέσα στη γενικές έννοιες «πολιτικός κόσμος» και "πολιτικό σύστημα", επιρρίπτοντας την ευθύνη σε όλους, γενικώς και ανεξαιρέτως. Είναι βέβαιο, όμως, ότι τα λέει στη «νύφη» για να τα ακούσει ο πρωθυπουργός. Του επισημαίνει ότι έχει και «την εντολή, αλλά και την ισχύ να υπηρετήσουν (-ει) το δημόσιο συμφέρον», ότι έχει «θεσμική υπεροπλία». Με άλλα λόγια, καλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αφήσει τους θεσμούς: τη Δικαιοσύνη, τις φορολογικές αρχές, τις εποπτικές αρχές του ποδοσφαίρου να κάνουν τη δουλειά τους και να τους προστατεύσει «έναντι όλων» των ισχυρών, κυρίως έναντι των... ακατονόμαστων εκβιαστών.

Με άλλα λόγια η συντηρητική εφημερίδα καλεί τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση να διασφαλίσει και να προστατεύσει τους κρατικούς θεσμούς (και λειτουργούς) ώστε να διαδραματίζουν το ρόλο του «διαιτητή» όχι μεταξύ των μεγάλων συμφερόντων και των εργαζομένων, όχι μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω», προστατεύοντας τους αδύναμους, αλλά μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων που συγκρούονται μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας όλη τη θεσμική, κοινωνική και πολιτική επιρροή τους.

Είναι γνωστό ότι το κράτος λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Όταν όμως υπάρχει κοινωνική και πολιτική ένταση, όπως στις περιπτώσεις μεγάλων κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων των «κάτω», τότε το κράτος διαδραματίζει το ρόλο του διαιτητή. Όμως δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας σήμερα. Η κλήση για επιδιαιτησία αφορά τους «πάνω» και τα μεταξύ τους αντίπαλα συμφέροντα. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την μοιρασιά της πίτας μεταξύ των ισχυρών. Η κρίση, συνεπώς, οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που δεν αποδέχονται την αντικειμενικότητα και το αδιάφθορο της ελληνικής επιδιαιτησίας.

Γι’ αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέφυγε στην αλλοδαπή(στην ΟΥΕΦΑ και τη FIFA). Αυτό είναι μία αναγνώριση του γεγονότος ότι «όλα τα παίγνια είναι στημένα», ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι... διαιτητές είναι πληρωμένοι! Ότι ο ανταγωνισμός δεν είναι ούτε ισότιμος ούτε δημοκρατικός, αλλά ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Οι ίδιοι οι δημόσιοι θεσμοί δεν είναι πεδία δημοκρατικής σύγκρουσης των κοινωνικών τάξεων, αλλά είναι -αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο- ελεγχόμενοι από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Οι «θεσμοί» αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)».

Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους. Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών» που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως αυτή του «Νόμου και Τάξης», ή της «κακής» βίας των αντιεξουσιαστών, αποσιωπώντας την άγρια αστυνομική βία, την άποψη για την αχρηστία του κράτους και το… άδικο (αφού αλλοιώνει τον ανταγωνισμό) κοινωνικό κράτος, για το ζημιογόνο των μισθολογικών αυξήσεων και για την ανάγκη ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.

Το σημερινό πρόβλημα των ισχυρών συμφερόντων είναι ότι έχουν υποστεί διάβρωση ακόμα και εκείνοι οι θεσμοί στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα» μεταξύ των «πάνω», δηλαδή η σχετικά ίση αντιμετώπιση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων μεταξύ τους. Περί αυτού ο λόγος σήμερα. Συνεπώς, η «θεσμική υπεροπλία» στην οποία αναφέρεται «Η Καθημερινή», καλώντας την κυβέρνηση να την «στηρίξει» έναντι όλων των ισχυρών είναι ήδη διαβρωμένη, καθώς έχει αναπτυχθεί ένα δίκτυο θεσμών «νόμιμης παρανομίας» με οσμή μαφίας -μέσα ενημέρωσης, ποδοσφαιρικές ομάδες και οπαδικοί στρατοί, ομάδες χρηματοδοτούμενων εμμέσως ή αμέσως βουλευτών και κομμάτων, ίσως και παραδικαστικά(η Novartis αυτό δείχνει), πανεπιστήμια, εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις με τεράστια κοινωνική επιρροή και διαρκή κατήχηση, σύλλογοι φιλανθρωπικού εξευτελισμού κ.ά.

Ναι, λοιπόν, «Η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται», αλλά για ποια «Δημοκρατία» μιλούν;

Πηγή: artinews.gr

---

Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »