.
.
Η ψευδής «γνώση», σύμφωνα με την οποία η Οικονομία ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, φροντίζοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία των ανθρώπων, αμφισβητείται πλέον σπάνια – ακόμη χειρότερα, θεωρείται νομοτελειακή τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Ασία.
.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Μόνο η ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους θα επέτρεπε στην Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές, ανακτώντας την εθνική της κυριαρχία – αφού είναι ανόητο να πιστεύει κανείς πως με δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ σε ξένο νόμισμα και με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%, καθώς επίσης με πιστοληπτική αξιολόγηση «σκουπίδια», μπορεί η χώρα να δανειστεί με βιώσιμα επιτόκια ή, έστω, να προσελκύσει σοβαρούς επενδυτές και όχι στυγνούς κερδοσκόπους.
Στην αντίθετη περίπτωση, θα παραμείνει στον ορό της Γερμανίας στο διηνεκές και κάτω από τη «σκιώδη διακυβέρνηση» της Τρόικας – ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θα χάσει ότι έχει και δεν έχει, με τη μετατροπή του σε φθηνό σκλάβο χρέους χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο με υποχρεώσεις.
Εν τούτοις, η επιλογή δεν είναι της κυβέρνησης αλλά των Ελλήνων Πολιτών, εάν κάποια στιγμή αποφασίσουν να πάψουν να σιωπούν όπως τα πρόβατα, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της στάσης πληρωμών και ασκώντας τον απαιτούμενο κοινωνικό έλεγχο στην εξουσία – αν και αρκετοί, έχοντας απογοητευθεί εντελώς από τα πολιτικά κόμματα, θα προτιμούσαν ενδεχομένως τον «ξένο ζυγό», αρκεί να τους εξασφάλιζε ένα υποφερτό επίπεδο διαβίωσης.
Με δεδομένο δε το ότι, η τάση για ελευθερία δεν αποτελεί χαρακτηριστικό των σημερινών Ελλήνων, αφού πρόκειται για μια έννοια συνδεδεμένη με αρχές και με αξίες που δεν υπάρχουν πλέον στην κοινωνία μας, η οποία έχει μετατραπεί σε μία άβουλη μάζα ανίκανη να υπερασπισθεί τα συμφέροντα της, η συλλογική αποχαύνωση θα παραμείνει ως έχει – οπότε το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο, ευχόμενοι να μην εξαφανισθούμε εντελώς ως Έθνος όπως τόσοι άλλοι λαοί στο παρελθόν που αρνούνταν δειλά να αποδεχθούν πως η ελευθερία απαιτεί τη διαρκή αναμέτρηση της ζωής με το θάνατο.
Όσον αφορά την εγχώρια ελίτ, πολιτική και οικονομική, είναι σε μεγάλο βαθμό με το μέρος των πιστωτών, τασσόμενη υπέρ των μνημονίων – αφενός μεν για μην πληρώσει για τις μεγάλες ευθύνες της όπως θα συνέβαινε εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε, αφετέρου επειδή οι μεν θέλουν να συνεχίσουν να νέμονται την εξουσία, ενώ οι δε να συμμετέχουν στο «πάρτι» εις βάρος των ανόητων: στην περαιτέρω απομύζηση των Ελλήνων.
Δεν φαίνεται λοιπόν κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο στην Ελλάδα το 2018, το έτος της εκκαθάρισης – εκτός από το ότι θα πάψουν να ελπίζουν οι Έλληνες στην έξοδο από τα μνημόνια, όταν τον Αύγουστο τελειώσει η τρίτη δανειακή σύμβαση. Επίσης όταν θα συνειδητοποιήσουν επιτέλους πως δεν θα διατηρήσουν ούτε τα ιδιωτικά τους περιουσιακά στοιχεία – αφού θα ενταθούν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, ακολουθούμενοι από τις ποινικές διώξεις των «αντιφρονούντων» και τις εξώσεις που πιθανότατα δεν θα είναι αναίμακτες”.
.
Ανάλυση
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, σε διεθνές επίπεδο προφανώς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τεκμηριωμένα τους πολυεθνικούς ομίλους, για την έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής ή να τους θεωρήσει υπεύθυνους για τις συνεχείς αποτυχίες των κυβερνήσεων – οι οποίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την αποστολή τους για πολλές διαφορετικές αιτίες, όπως είναι η ανικανότητα, η ανεπάρκεια, η πολιτική διαφθορά, η διαπλοκή, η αμετροέπεια, η ιδιοτέλεια κοκ.
Άλλωστε το πρόβλημα ευρίσκεται κάπου αλλού – στην έλλειψη κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας, καθώς επίσης στο ότι ο πλανήτης σήμερα λειτουργεί ολοκληρωτικά με βάση το αξίωμα του μεγαλύτερου εφικτού κέρδους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Με μία «ιδεολογία» δηλαδή, η οποία έχει επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα: στην Πολιτική, στην Οικονομία, καθώς επίσης σε όλες τις ομάδες κοινών συμφερόντων.
Η ψευδής «γνώση» δε, σύμφωνα με την οποία η Οικονομία ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, φροντίζοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία των ανθρώπων ευρύτερα, αμφισβητείται πλέον σπάνια – ακόμη περισσότερο θεωρείται νομοτελειακή, δεδομένη, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., στην Ασία ή στην Αφρική.
Η ιδεολογία αυτή οδηγεί αυτόματα στην κλοπή «αντικειμένων» που ανήκουν σε όλους, όπως το νερό με τις καταναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις – μία διαδικασία που ξεκίνησε από τότε που «ανακαλύφθηκε» η έννοια της ιδιοκτησίας. Ο P. J. Proudhon, το 1846, είχε γράψει πως «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», ενώ ο J.J. Rousseau είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, «Η δυστυχία ξεκίνησε όταν ο πρώτος άνθρωπος περιέφραξε ένα κομμάτι γης, χαρακτηρίζοντας το δικό του».
Ελπίζουμε βέβαια να μην δημιουργηθεί η παρανόηση, σύμφωνα με την οποία υποστηρίζουμε τις πρώην σοβιετικές κοινωνίες, επειδή δεν επιτρεπόταν η ιδιοκτησία σε αυτές – αφού η παράλληλη ύπαρξη της διαφθοράς, της αδικίας, της καταπίεσης και της ανελευθερίας που τις χαρακτήριζε, είναι ένας σημαντικός λόγος, για να τις απορρίψει κανείς εξ ολοκλήρου. Ούτε φυσικά την κατ’ επίφαση αριστερή ιδεολογία – το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της οποίας εμφανίζεται όταν ανέλθει στην εξουσία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας σήμερα.
Η κεντρική μας θέση είναι άλλωστε εντελώς αντίθετη: το ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ οι κοινωνίες πρέπει να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, έτσι ώστε να έχει ο καθένας την ευκαιρία να επιδιώξει τη δική του ατομική ευτυχία, χωρίς να είναι εις βάρος κανενός άλλου (ούτε του φυσικού περιβάλλοντος).
Η εποχή της αφθονίας
Περαιτέρω ο K. Marx πίστευε μέχρι τη στιγμή που πέθανε ότι, η αντικειμενική έλλειψη αγαθών θα ήταν αυτή που θα καθόριζε το μέλλον της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του εκείνης της εποχής, οι άνθρωποι θα συγκρούονταν διαχρονικά για να εξασφαλίζουν τα λίγα σε απόλυτες ποσότητες αγαθά – τα οποία δεν θα αρκούσαν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες όλου του πληθυσμού. Σε αυτήν την παραδοχή στήριξε ουσιαστικά τη θεωρία του για «την πάλη των τάξεων» – η οποία εξελίχθηκε αργότερα στον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό», με εντελώς εσφαλμένο τρόπο κατά την σωστά επικρατούσα άποψη.
Από την εποχή που πέθανε όμως ο Marx μέχρι σήμερα, ο πλανήτης βίωσε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγική του δυναμικότητα – με αφετηρία την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και σε επίπεδα που ήταν αδύνατον να φαντασθεί ποτέ κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον αντικειμενικές ελλείψεις σε αγαθά – να έχει εξαφανισθεί δηλαδή το πρόβλημα που βίωναν οι άνθρωποι στους περασμένους αιώνες.
Στα πλαίσια αυτά, η παγκόσμια γεωργική οικονομία έχει τη δυνατότητα να εκθρέψει τουλάχιστον 12 δις ανθρώπους – οπότε στα 7 δις που ζουν σήμερα θα μπορούσε να εξασφαλισθεί, σε συνθήκες ελευθερίας, ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ως εκ τούτοι, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πια επειδή η παραγωγή τροφίμων δεν είναι αρκετή, αλλά λόγω του ότι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά – η οποία τους έχει απαγορευθεί για να εξασφαλισθεί η κερδοφορία των απίστευτα δικτυωμένων πολυεθνικών (γράφημα), καθώς επίσης η δυσανάλογη ευημερία των ελίτ.
Για να εκλείψει το πρόβλημα, στο οποίο οφείλονται μεταξύ άλλων τα μεταναστευτικά ρεύματα των πεινασμένων προς τη Δύση, οι εξεγέρσεις όπως η αραβική Άνοιξη, η τρομοκρατία κλπ., θα έπρεπε να εξασφαλισθεί στους ανθρώπους η κάλυψη των αναγκών τους εκεί που διαμένουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, ενώ φαίνεται πως δεν ενδιαφέρει κανέναν – με εξαίρεση τα τείχη που κατασκευάζονται, για την παρεμπόδιση των «εισβολέων», οι οποίοι αποκαλούνται από πολλούς «λαθραίοι» σαν να πρόκειται για αντικείμενα.
Όταν βέβαια έλθει η σειρά των αδύναμων δυτικών χωρών όπως η Ελλάδα, αφού από ένα σημείο και μετά οι ισχυρότερες, έχοντας αποκοπεί από τις παραδοσιακές περιοχές εκμετάλλευσης αρχίζουν να τρέφονται από τις σάρκες των γειτόνων τους, τότε θα αλλάξουν αρκετοί απόψεις – αλλά θα είναι πλέον πολύ αργά.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
