Zuurstof 2.0 - Geert Hoste

Geen wonder dat de politici de bek vol hadden van zuurstof: zuurstof voor de economie, zuurstof voor de bedrijven, zuurstof voor de ondernemers, zuurstof voor de banen. In de praktijk was alle zuurstof namelijk opgezogen door de waterstofbom die ontploft was op de banken van de PS. Laurette Onkelinx had in één keer alle lucht uit de Kamer gezogen.

Mevrouw Onkelinx ging heviger tekeer dan een leger VMO-ers. En ik heb het dan over de Orde en niet over de Organisatie. Voor ‘het is aan ons jongeren die de fakkel hoog moeten houden’ wil ik met plezier uitleggen hoe het er aan toe ging in mijn jeugd.

In de jaren zeventig gingen Vlamingen en Walen met grote regelmaat met elkaar op de vuist. Soms in Brussel, soms in de Voerstreek. Knuppels, messen, wolfijzers en schietgeweren kwamen eraan te pas. Bloed, bodem en tranen. Het was welbeschouwd de zwart-wit versie van de Arabische lente.

Toch is het destijds niet ontaard zoals in de Balkan, Ierland of Baskenland. En dat heeft een simpele reden: Vlamingen en Walen hebben elkaar via compromissen en stembiljetten het licht in de ogen gegund. Het is zelfs zover gekomen dat er nu voor het eerst in Vlaanderen niemand moppert over wéér een Franstalige premier.

Helaas, vanaf de PS banken klonk geen bravo voor de Vlamingen omdat ze zonder bloedvergieten het Vlaamse Belang monddood hebben gemaakt. Of voor het feit dat in Vlaamse steden mensen van allerlei ras, godsdienst, geaardheid en opinie een goed leven hebben, in vrede naast en met elkaar leven. Voor de PS zijn alle Vlamingen erfelijk belast, pour toujours,

Wat ik vooral wil zeggen, is dat in het regeerakkoord van Charles Michel en zijn Heikrekels 14 keer het woord mensenrechten staat. En dat er, door de aandachttrekkerij van Mademoiselle Age Tendre Laurette Onkelinx, geen zuurstof meer was voor belangrijke zaken. Voor het op te richten Mensenrechteninstituut bijvoorbeeld.

Daarom wil ik langs deze weg wat lucht pompen in de longen van de premier, de heren Geens, Reijnders, Jambon, De Croo en ja, ook… Francken. Tijd voor actie! Spades in de grond, onverwijld, vanaf dag één. Start met een instituut dat bevoegd is voor alle mensenrechten. Een instituut dat deze heikele en delicate kwesties kan onderzoeken en adviezen kan formuleren. Een instituut dat als forum kan dienen voor overleg met alle betrokken actoren, van de overheid en uit het middenveld.

Wat ons betreft -en met ‘ons’ bedoel ik Amnesty International- wordt dat een instituut dat klachten van burgers over schendingen van hun mensenrechten kan onderzoeken. Dat toegang heeft tot gevangenissen en andere plaatsen waar mensen worden vastgehouden.

En alstublieft: geen slecht geventileerd bureautje met vijf man en een paardenkop. Maar een krachtig instituut van hier en nu, dat als het nodig is, roept en tiert en krabt en bijt. Zoals een Laurette Onkelinx op speed.

(De auteur is conferencier en ambassadeur van Amnesty International Vlaanderen.)