Εδώ που φτάσαμε, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει την πατρίδα

Στάθης

Εν τέλει, θα επιβεβαιωθεί ο Κονδύλης και κάποιοι άλλοι ευάριθμοι συν αυτώ, όταν έλεγαν και προέβλεπαν ότι η σύγκρουση της Ελλάδας με την Τουρκία είναι αναπόφευκτη; Βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα θα έπρεπε να φέρεται και να προετοιμάζεται ως εάν η πρόβλεψη του Κονδύλη να ήταν βέβαιη, όπως εκείνες της Κασσάνδρας. Αυτό όμως ήταν αδύνατον, διότι η Ελλάδα διατελεί χώρα υποτελής ήδη πολλές δεκαετίες, με τη δεκαετία των μνημονίων να την έχει υποβαθμίσει σε χώρα υπό καθεστώς εντολής, σε προτεκτοράτο.

Όμως, ο γέγονε, γέγονε! Τώρα τι γίνεται; Βρισκόμαστε στην εποχή μετά την παγκοσμιοποίηση και, κατά ιστορική ειρωνεία, η Τουρκία έχει επιστρέψει στην εποχή πριν από την πρώτη παγκοσμιοποίηση (την εποχή του "ελεύθερου εμπορίου"), στην εποχή δηλαδή των κανονιοφόρων. Κι ακριβώς αυτήν την πολιτική ασκεί, εκείνη των κανονιοφόρων. Σε γενικές γραμμές, όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στην Τουρκία καθώς και τι η Τουρκία έχει καταφέρει να συμβαίνει γύρω της.

Γνωρίζουμε όμως όλοι οι ενδιαφερόμενοι τι συμβαίνει μέσα στη χώρα μας και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Εδώ πρέπει να σταθούμε στους δύο παράγοντες που προσδιορίζουν αυτό το θεώρημα: το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρώτον, και τον ελληνικό λαό, δεύτερον. Για το πολιτικό μας σύστημα (μιας εθνικής αστικής τάξης χωρίς φιλοδοξίες, κι ενός λαού καταδημαγωγημένου) λίγα χρειάζεται να πει κανείς.

Είναι πασίγνωστα: υποτέλεια στους επικυρίαρχους, δημιουργία (και διαρκής δυσλειτουργία) ενός πελατειακού κράτους, άμβλυνση (και εκφυλισμός) των ιδεολογικών διαφορών των κομμάτων στο πλαίσιο του δικομματικού μονοκομματισμού, του "εκσυγχρονισμού" και της ομογενοποιημένης σκέψης, γενικώς μια παρακμή μέσα στην οποίαν βυθίζεται η χώρα σαν σε μονόδρομο και κισμέτ.

Από την άλλη πλευρά ο λαός, μετά την επανείσοδό του στο πολίτευμα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) άρχισε να πληρώνει τα λύτρα (επί Ανδρέα Παπανδρέου) αυτής της αποκατάστασης, υφιστάμενος τη δημαγωγία και το λαϊκισμό των ηγετών του, ενώ, στη συνέχεια, οδηγήθηκε στην ψευδή ευμάρεια του "εκσυγχρονισμού". Στην αποκοπή του από τον πολιτισμό του και στην αποψίλωση της εθνικής του ταυτότητας.

Ο λαός ενάντια στους ταγούς του

Τούτων ούτως εχόντων, τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να αποτραπεί ο τουρκικός κίνδυνος; Τίποτε! Εκτός ίσως από ένα θαύμα – αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ιστορική αισιοδοξία μας και να πιστεύουμε στα θαύματα (όπως εκείνο του 1940). Αν ο λαός δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα δεν θα απευθυνθεί ποτέ στο λαό. Κι αν το πολιτικό σύστημα δεν απευθυνθεί στον λαό, ο τουρκικός κίνδυνος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί. Παρά μόνο από τις μεταβλητές του πολέμου.

Διότι, αν η Τουρκία οδηγήσει τα πράγματα σε πόλεμο, υπάρχει για αυτήν ο κίνδυνος να ηττηθεί. Όμως για εμάς, θα έπρεπε εδώ και καιρό οι μεταβλητές του πολέμου να είναι βεβαιότητες υπέρ μας, να μην επαφίεται δηλαδή η νίκη μας στο φιλότιμο των Ελλήνων. Αλλά στην προετοιμασία τους. Όμως, εκτός από το σύστημα, μεγάλο ρόλο στην α- προετοιμασία του λαού μας έχει παίξει και η καθ’ ημάς Αριστερά (πλην ΚΚΕ).

Η οποία παρ' ότι προέρχεται από μια παράδοση που βρίθει πολεμικών κειμένων, πολεμικής σκέψης και πολεμικής ρητορικής (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Αλιέντε, Τσε κ.ά.), η ίδια υποβάθμισε την προσέγγισή της σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας (αλλά και ταξικής πάλης) σε μια ψευτοπασιφιστική δημαγωγία (κι ενίοτε ιδεολογική τρομοκρατία), η βολική αρλουμπολογία τύπου ΜΚΟ και κυρίαρχων (νέο)φιλελευθέρων κλισέ. Αν η Ελλάδα βγει απ' αυτήν την κρίση αλώβητη και συνεχίσει λοβοτομημένη, θα λαβωθεί την επόμενη φορά, ίσως θανάσιμα.

Οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Οι μόνοι που θέλουν να συνεχίσουμε στην πεπατημένη ακόμα και αν υποστούμε βαριά ήττα, είναι όσοι συναπαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα. Μπορεί ο λαός να στραφεί εν αιθρία εναντίον των ταγών του; Το έκανε δύο φορές, όταν ξέσπασε η κρίση των μνημονίων. Παρ’ ότι πρόλαβε να ξεπατώσει το ΠΑΣΟΚ, και τις δύο φορές προδόθηκε, μια από την Δεξιά και μία απ' την Αριστερά (που ενέδωσε). Τώρα αν προδοθεί η εθνική του υπόσταση, τι θα κάνει; Ή, κυρίως, τι μπορεί να κάνει για να μην προδοθεί η εθνική του υπόσταση; Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, άδηλη. Στο δεύτερο σκέλος απρόβλεπτη...

Πηγή: slpress.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Δικαιωματιστής: το υβρίδιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης

Στάθης

Δικαιωματιστής. Ανοίγω το λεξικό Μπαμπινιώτη δεν τη βρίσκω. Ανοίγω το Λεξικό Δημητράκου, με μουτζώνει (το Λεξικό). Δεν μπορεί, λέω. Πιθανόν να είναι μια λέξη ομηρική. Ή ίσως μεσαιωνική (όταν η ελληνική κατά τους εθνομηδενιστές είχε πάψει να ομιλείται). Κάνω βουτιά στο LIDDELL και SCOTT, άνθρακες ο θησαυρός, η λέξη "δικαιωματιστής" δεν είναι αποθησαυρισμένη πουθενά. Πόσο μάλλον η λέξη "δικαιωματίστρια".

Η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά, αλλά υπάρχει γύρω μας (μάλιστα, κατά μια έννοια, μας πολιορκεί). Και είναι βέβαιον ότι έστω με βαριά καρδιά ο κ. Μπαμπινιώτης θα τη συμπεριλάβει στην επόμενη εμπλουτισμένη έκδοση του Λεξικού του. Οι Liddell και Scott τη γλύτωσαν. Τι έννοια έχει εκλάβει στις ημέρες μας η λέξη "δικαιωματιστής"; Μια λέξη του σωλήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Άλλωστε πλήθος λέξεων της σημερινής καθομιλουμένης κοινής, δημιουργήθηκαν στα γραφεία των φιλολόγων της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου. Όταν το νεαρό κράτος δημιούργησε τον εαυτόν του.

Η λέξη εφημερίδα λόγου χάριν αποδίδει την έννοια του journal, ή του news paper, ανατρέχοντας για να βρει τη διατύπωση της στην "εφημερίδα" του Μεγαλέξανδρου, που ήταν απλώς η ημερήσια διαταγή που εξέδιδε το επιτελείο του. Δικαιωματιστές, λοιπόν, σήμερα αυτοονομάσθηκαν και αυτοπροσδιορίζονται εκείνοι που ενδιαφέρονται και παλεύουν για δικαιώματα. Ποια δικαιώματα όμως; Όλα, ή όσα επιλεκτικώς οι δικαιωματιστές προβάλλουν;

Την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου η Δύση έριξε στη μάχη ένα νέο ιδεολογικό όπλο, που αναδείχθηκε υπερόπλο: τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η έννοια αυτή υπήρξε βεβαίως προγενέστερη, αλλά στην εποχή Θάτσερ και Ρήγκαν εστίασε περισσότερο στα ατομικά δικαιώματα και λιγότερο ή καθόλου στα συλλογικά. Έως τότε αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εννοούνταν κυρίως όσοι (πρόσωπα, κόμματα, συνδικάτα) αγωνίζονταν για την αξιοπρέπεια (ακόμα και την απελευθέρωση) της εργασίας, εναντίον του ρατσισμού, κρατικού και κοινωνικού, εναντίον των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας και υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πολλών λαών.

Επί Ρήγκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα άρχισαν, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, να μετατοπίζονται προς την κατεύθυνση της ελευθερίας του λόγου και του ατόμου, στα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα. Βρίσκοντας εύφορο έδαφος στο γεγονός ότι στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα προσωπικά δικαιώματα υφίσταντο βάναυση μεταχείριση, η "υπόθεση ανθρώπινα δικαιώματα" θέριεψε, πίεσε πολύ την Σοβιετική Ένωση, καθώς και τους δορυφόρους της και συνέβαλε στην πτώση του σοσιαλισμού, που σοσιαλισμός δεν ήταν πια.

Πτώση και αριστερή κωλοτούμπα

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την διεύρυνση της παγκοσμιοποίησης τα "ανθρώπινα δικαιώματα" έγιναν εμβληματικά της κυρίαρχης ιδεολογίας, στην οποίαν, σιγά-σιγά άρχισε να ενσωματώνεται και μεγάλο μέρος της Αριστεράς, δίνοντας έτσι στην κυρίαρχη ιδεολογία ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Εκείνα της ομογενοποιημένης σκέψης.

Κατά τη διαδικασία αυτή η έννοια ανθρώπινα δικαιώματα έγινε μια έννοια κενή περιεχομένου.

Για ανθρώπινα δικαιώματα ομιλούσαν αυτοί που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του 1990, εισέβαλαν στο Ιράκ τη δεκαετία του 2000, στη Λιβύη και στη Συρία τη δεκαετία του 2010. Για ανθρώπινα δικαιώματα μιλούσαν εκείνοι που ξέσκιζαν την εργασία, ανασκολόπιζαν τα ασφαλιστικά συστήματα, έκαναν "εξαγωγή δημοκρατίας" και υποστήριζαν φασιστικά κινήματα όπως στην Ουκρανία, ή γενοκτονικές πολιτικές όπως εκείνη του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων.

Το τραγικό είναι ότι αυτή τη ρητορική παρακολούθησε και εγκολπώθηκε η ενσωματωμένη Αριστερά. Έτσι τα "ανθρώπινα δικαιώματα" έκαναν μια βόλτα (ή και κωλοτούμπα) από τα μείζονα στα ήσσονα. Άρχισε, δηλαδή, να έχει μικρότερη σημασία το δικαίωμα στην εργασία και μεγαλύτερη το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, ή άλλα ατομικά δικαιώματα (ή και προσωπικά, για τους πιο ψαγμένους).

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όλα, είναι ίσης αξίας και για τους αγωνιστές ισχύει το «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι». Για τους δικαιωματιστές, όμως, μερικά ανθρώπινα δικαιώματα είναι πιο ίσα από τα άλλα. Με τέτοιου είδους δικαιωματισμό δεν είναι καθόλου παράξενο ότι οι δικαιωματιστές ετέθησαν υπό την αιγίδα του κράτους, είτε μέσω ΜΚΟ είτε με άλλους τρόπους, εναρμονισμένοι πλήρως, κατά τις επιλογές τους. Με τις επιλογές που ανέχεται ή και προωθεί το κυρίαρχο σύστημα. Στη θέση των αγωνιστών παλαιότερα για το σύνολο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθιερώθηκαν οι δικαιωματιστές και η επιλεκτική σχέση τους με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Υβρίδιο του οργουελικού κόσμου ο δικαιωματιστής

Τα ανθρώπινα δικαιώματα στη δυστοπία της Τυραννίας των Εταιρειών. Προς τούτο η προσχώρηση των δικαιωματιστών από γενέσεως τους στην ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης ήταν αναπόδραστη, ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Προς τούτο μετέρχονται όλη τη σημειολογία της κυρίαρχης προπαγάνδας, έννοιες που δεν καταλαβαίνουν (πατριωτισμός), κάνουν ότι καταλαβαίνουν (διεθνισμός), ή διαστρεβλώνουν (τα πάντα, όλα). Πολιτική ορθότητα, πολυπολιτισμός, μεταμοντερνισμός, είναι μερικά μόνον από τα υβρίδια αυτού του οργουελικού κόσμου.

Υπό αυτή την έννοια πλείστοι όσοι δικαιωματιστές, πόσω μάλλον οι επί χρήμασι, βρίσκονται πολύ πιο δεξιά από τη Δεξιά, όχι μόνον διότι δεν αντιστρατεύονται τις επιλογές της, αλλά διότι κυρίως τις διαχειρίζονται. Κι όταν λέμε Δεξιά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης εννοούμε και την ενσωματωμένη Αριστερά (με όλες τις αριστερίστικες ουρές που έχει δέσει στο άρμα της).

Εννοούμε την Αριστερά που από την εποχή του Σρέντερ και του Μπλαίρ κάνει τη βρώμικη δουλειά καλύτερα από τη Δεξιά. Όταν, λόγου χάριν, μεγάλο μέρος των χρημάτων γα τους πρόσφυγες πάει στις τσέπες των ΜΚΟ, γιατί οι ΜΚΟ να εναντιωθούν στις δυνάμεις που με τον πόλεμο παράγουν τους πρόσφυγες; Έτσι οι δικαιωματιστές είναι "καλοί" για να διαχειρίζονται τα αποτελέσματα των προβλημάτων, αλλά όχι τις αιτίες τους.

Βρείτε μου έναν δικαιωματιστή που να μη λέει τον πατριωτισμό, εθνικισμό, που να αγωνίζεται για το μεροκάματο, που να μην κατηγορεί τον λαό για λαϊκισμό, που να μη χρησιμοποιεί αφορισμούς του συρμού (λόγου χάριν "το παπαδαριό"). Βρείτε μου έναν που να καταλαβαίνει ότι η πολιτική στο Σκοπιανό δεν ήταν διεθνιστική, βρείτε μου έναν και τότε όλα όσα έγραψα παραπάνω δεν έχουν κανένα νόημα…

Πηγή: slpress.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Στην «πρώτη γραμμή» (χωρίς μετόπισθεν)…

Στάθης

1. Αυτήν τη φορά οι δυνάμεις που έβγαλε η Τουρκία στις θάλασσες (κι εν μέρει στον αέρα) ήταν δυνάμεις σύρραξης.

Αν η κρίση εξελίσσετο, θα εκινείτο όχι προς την κατεύθυνση ενός «θερμού επεισοδίου», αλλά προς την κατεύθυνση μιας αναμέτρησης.

Πιθανόν, τελικής αναμέτρησης.

2. Η Ελλάδα δεν αιφνιδιάστηκε. Παρ’ ότι ο σκοπός της Τουρκίας δεν ήταν να τεστάρει τον βαθμό ετοιμότητας της χώρας μας (δαπάνησε πολλούς πόρους για να είναι μόνον αυτό ο στόχος της), η Ελλάδα βρέθηκε έτοιμη – ήταν εκεί που έπρεπε να είναι.

Αυτό ίσως να είναι που απέτρεψε την περεταίρω εξέλιξη της κρίσης. Οι «μεσολαβήσεις» ήρθαν μετά. (Και αφορούν στην επόμενη μέρα).

………………..

Συνεπώς, δεν ήταν τεστ, αλλά ετοιμότητα χτυπήματος ή διερεύνηση, τοις πράγμασι, δυνατότητας χτυπήματος. Από αυτό επέμεινε η πίεση. Η πίεση θα παραμείνει.

Αυτή η πίεση θα είναι πιο έντονη και διαρκής παρά ποτέ. Η Τουρκία έχει εγγράψει ένα ακόμα «προηγούμενο» στις διεκδικήσεις της.

3. Η διαμεσολάβηση Μέρκελ ή οποιουδήποτε άλλου, εξυπηρετεί ντε φάκτο αυτόν τον σχεδιασμό.

Διότι:

4. Διάλογο υπό απειλή η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει. Η «εξουδετέρωση» της απειλής θα επιτρέψει τον διάλογο που η απειλή υπαγορεύει.


5. Ήγουν θα μας τα πάρουν αργότερα.

………………………

6. Εκτός αν…

Αυτό το «εκτός αν» είναι το ζητούμενο της ελληνικής πολιτικής, καλύτερα της ελληνικής στρατηγικής (προκειμένου να διαμορφωθεί κάτι τέτοιο).

Έως τώρα, αυτό το «εκτός αν» κινείται στη σφαίρα του ευτυχούς απρόσμενου, του φιλότιμου των Ελλήνων και της πιθανότητας η τουρκική πολεμική μηχανή να ‘ναι σακαράκα. Ή να την πατήσει αλλού…

Στη σφαίρα της λογικής όμως, που είναι και πιο σίγουρη, εκείνο που κυριαρχεί στη χώρα μας είναι τα ταμπού. Που την ακυρώνουν. Ταμπού στον δημόσιο λόγο και ταμπού στα πολιτικά προγράμματα.

Καθότι δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι μια τελική αναμέτρηση με την Τουρκία είναι αναπόφευκτη.

Ακόμα κι αν αυτή η κρίση δεν εξελιχθεί σε σύρραξη, κάποια επόμενη κρίση θα εξελιχθεί. Ή, θα οργανωθεί για να εξελιχθεί.

Αυτή η σύρραξη όταν συμβεί, δεν θα αφήσει περιθώρια για μια επόμενη (διορθωτική, για την πλευρά που θα χάσει), αλλά θα έχει χαρακτηριστικά τελικής αναμέτρησης.

Με ιστορικά αποτελέσματα.

……………………….

Αν λοιπόν το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν λειτουργήσει με βάση τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, αν δεν «βάλει τον λαό στο κόλπο» θα καρκινοβατούμε για όσον καιρό μας μένει σε αχαρτογράφητα νερά με βάρκα την ελπίδα.

Η οποία, βεβαίως πεθαίνει τελευταία, αφού πνιγούνε πρώτα όλοι οι άλλοι.

Ήγουν, θα ελπίζουμε στην καλή μας τύχη, να υποστεί δηλαδή η Τουρκία συντριπτικό πλήγμα κάπου αλλού – στη Λιβύη, στη Συρία, ή στο… Άντεν.

***

Η Τουρκία βρίσκεται καθ’ οδόν προς την… Ανδαλουσία (!). Μη γελάτε, τελευταίος θα γελάσει ο Ερντογάν. Διότι, στην περίπτωση της Τουρκίας, ταιριάζει παραλλαγμένη η φράση του Λένιν: η Δύση πουλάει στην Τουρκία το σκοινί με το οποίο η Τουρκία θα την κρεμάσει…!

Σε χρόνο που κινείται με γεωμετρική πρόοδο, η Τουρκία αναπτύσσεται σε ένα τέρας με νέο-οθωμανικά και ισλαμιστικά χαρακτηριστικά. Αναζητά «Ζωτικό Χώρο».

Ακριβώς τον ίδιο «Ζωτικό Χώρο» που αναζητούσε η ναζιστική Γερμανία κατά τον Μεσοπόλεμο.

………………………..

Και η Δύση σήμερα, αντιμετωπίζει την Τουρκία με τον Κατευνασμό που αντιμετώπισε το Γ’ Ράιχ τότε!

***

Για την ώρα λοιπόν, η Ελλάδα βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή» χωρίς μετόπισθεν…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ραγιά – μπαχτσέ

Στάθης

Το «Ξανθό Γένος» άργησε. Άργησε όπως άργησε να φθάσει ο Γκρουσύ στο Βατερλώ. Η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία άφησε την Τουρκία, τα τελευταία δέκα χρόνια, να δυναμώνει. Μάλιστα, ενίσχυσε τα μάλα την ενδυνάμωση της άσπονδης φίλης Άγκυρας. Θα το βρει μπροστά της!

Η Ρωσία, ως ένα ακόμα Κράτος-Εταιρεία, όπως όλα σχεδόν τα κράτη της εποχής μας, δεν φαίνεται να ακολουθεί κάποια Υψηλή Στρατηγική, αλλά αντιθέτως να ακολουθεί (όπως κατά κόρον κάνουν οι ΗΠΑ) μια πολιτική «επιλογών» απέναντι (και) στην Τουρκία. Μάλιστα «επιλογών» βραχέως ορίζοντος, έτι δε κοντόθωρων.

Για πέντε συστοιχίες πυραύλων, ένα πυρηνικό εργοστάσιο και κάποια άλλα ψιλά, αξίας κάποιων δισεκατομμυρίων, η Ρωσία του Πούτιν (!) αφήνει να γιγαντώνεται κάτω από την κοιλιά της, ένας εχθρός, όχι μόνον ιστορικός, αλλά εχθρός εκ των πραγμάτων.

Συνεπώς, εις ό,τι αφορά τη Μόσχα, απεδείχθη ότι η Αγία Σοφία κείται πολύ μακράν του Αγίου Βασιλείου. Βεβαίως, για τη Ρωσική Εκκλησία και την πλειονότητα των Ρώσων Ορθόδοξων το πλήγμα του Ερντογάν υπήρξε πιο βαρύ απ’ όσον εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Είναι παράδοξο, η Ρωσία, μια Δύναμη που ο πληθυσμός της συρρικνώνεται, να μη βλέπει την Τουρκία, μια Δύναμη με τον πληθυσμό της να γιγαντώνεται, ως κάτι κάπως διαφορετικό από έναν εμπορικό εταίρο.

***

Για την Τουρκία, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί έχει την αξία μιας συστοιχίας πυρηνικών όπλων εις όσα αφορούν την επιρροή της στην Μουσουλμανικό κόσμο, κι όχι μόνο τον Τουρκόφωνο.

(Αν ο Τουρκόφωνος –μόνον– κόσμος, συνυπολογισθεί στην τρέχουσα Τουρκική δυναμική, η Ρωσία πληθυσμιακώς υπολείπεται ήδη κατά πολύ των Τούρκων).

Όσο για τη Δύση, δείχνει να βρίσκεται στο 1350, όταν δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα εξ Ανατολών Νέφη. Το μόνον που είναι ικανή η Δύση να ακούσει σήμερα από τη βοή των επερχομένων, είναι ο ήχος του χρήματος.

Κι όταν λέμε Δύση, στη μεταπαγκοσμιοποίηση, εννοούμε τις ΗΠΑ σε κατάσταση εσωτερικής αποσύνθεσης, το ΝΑΤΟ («εγκεφαλικά νεκρό» κατά τον Μακρόν) και την Ευρωπαϊκή Ένωση – ένα σύστημα που έχει αποσυντεθεί στα κράτη που το απαρτίζουν. Κράτη κατά μόνας, κράτη με έναν μικρό όμιλο κρατών-δορυφόρων γύρω τους καθώς και κατά φαντασίαν άξονες, πόσω μάλλον Διευθυντήρια, αυτά είναι που συνθέτουν σήμερα την αποσύνθεση της Ένωσης.

***

Η Γερμανία, ένας (ευτυχώς) στρατιωτικός νάνος, το τέταρτο πιο διεφθαρμένο κράτος στον κόσμο, κινεί όλο και πιο αδύναμα τα νήματα της Ένωσης – ενός οικονομικού γίγαντα με πήλινα πόδια.

Απέναντι στην γηρασμένη Γηραιά Ήπειρο, η Τουρκία φαντάζει σαν τον σθεναρό, νεαρό, άπληστο βάρβαρο που περιγράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο έργο του «Μπαουντολίνο» που αναφέρεται στην πρώτη Άλωση της Πόλης το 1204.

Όσο για μας, τυχόν σύγκρουση με την Τουρκία θα έχει χαρακτήρα «τελικής αναμέτρησης». Δεν υπάρχουν περιθώρια για θερμά επεισόδια ή συρράξεις που θα προετοιμάσουν επόμενες συρράξεις. Το επίδικον πλέον έχει διαστάσεις ιστορικής έκβασης.

Συνεπώς, μόνον αν ο Ερντογάν υποψιάζεται ή φοβάται ότι ο (πιθανότατα υπερτιμημένος) στρατός του, θα υποστεί συντριπτικό πλήγμα, μόνον τότε δεν θα επιχειρήσει στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό.

Θα συνεχίσει όμως, υπό την απειλή ενός πολέμου (που πιθανόν να έχανε), να προσπαθεί να εκμαιεύσει και να κερδίσει (χωρίς πόλεμο) όσα επιδιώκει.

Ο Έβρος έδειξε κάποια πράγματα. Ο Κατευνασμός έχει δείξει κάποια άλλα. Το δίλημμα είναι τόσον απλό όσον το Ελευθερία ή Θάνατος. Patria o muerte…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Παιδονόμοι και παιδοκτόνοι

Στάθης

Τι γίνεται λοιπόν; μηρυκάζουμε τα ίδια τριάντα χρόνια τώρα –σαν να μην ενέσκηψαν μνημόνια, σαν να μην έχασε ο λαός εισόδημα, σαν να μην κινδυνεύει η χώρα στα συμφέροντά της– σαν οι μπίζνες να συνεχίζονται as usual;!

Αίφνης (που αίφνης δεν είναι), η Λίστα Πέτσα!

• Χρήμα στους ημέτερους
• στους (κρατικοδίαιτους) νεοφιλελεύθερους,
• στους «αριστερούς» που διαμαρτύρονται διότι λιγουρεύονταν περισσότερα
• χρήμα στους ευνοημένους
• στους αδικημένους

χρήμα κατά το δοκούν, όπως μοιράζει ο Θεός, άδικα, επί δικαίους και αδίκους…

………………………………………

Θεσμοί; κανόνες; ελάτε τώρα! Ενίσχυση του Τύπου; σας παρακαλώ! Απλώς και ως συνήθως εκμαυλισμός, εξαγορές, περάστε κόσμε, θα σας τρελάνει το αφεντικό, μαζί θα τα φάτε…

Κι από κάτω τρολ, οπαδοί και κοπαδίτες ερίζουν, βρίζουν, σκοτώνονται ποιανού το αφεντικό είναι χειρότερο!

……………………………………..

Για μιαν ακόμα φορά εκατομμύρια πεταμένα στον αέρα. Αντί, σε δύσκολους καιρούς, να πιάσουν κάπου τόπο (στην υγεία, την άμυνα) – για μια ακόμα φορά η ίδια παθολογία, όλο και πιο σάπιο το βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Κι από την άλλη πλευρά οι Διόσκουροι Τσίπρας-Παππάς. Σκάει ο Μιωνή, σκάει ο Καλογρίτσας, κάτι ψελλίζει ο Τσίπρας «δεν είμαι παιδονόμος», πάει κάτι –σαν– να πάρει αποστάσεις, κάποιο όνειρο όμως (ως φαίνεται) τον επισκέφθηκε και αίφνης (που αίφνης δεν είναι) παίρνει υπό την αιγίδα του τον Παππά και τη γίδα στην πλάτη του, κι αμολάει τον ΣΥΡΙΖΑ να βόσκει στα βοσκοτόπια με τα γίδια του Καλογρίτσα.

βελάζοντας για «δολοφονίες χαρακτήρων» κι άλλα ευτράπελα.

………………………………….

Η τραγωδία μας προσλαμβάνει παιδαριώδεις διαστάσεις πλέον – αν και ο τραγέλαφος έχει πάρει τα ηνία αρκετόν καιρό τώρα. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν κακομαθημένα παιδάκια του δημοτικού, προβάλλουν πάνω στους άλλους, αυτά που κάνουν και είναι οι ίδιοι.

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζει με το χρόνο. Κερδίζει καιρό δια των εντυπώσεων και κάνει «σταυροφορίες χωρίς σταυρό» όπως αυτή για τον τουρισμό. Όμως ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς – μπορούμε να κοιτάξουμε τον καθρέφτη ή δεν αντέχουμε αυτό που βλέπουμε;

………………………………………

Κανένας επανασχεδιασμός, του παραγωγικού μοντέλου, καμιά αξιοποίηση της δυναμικής και των δυνατοτήτων του λαού, παρά μόνον διαμοιρασμός ιματίων, διασπάθιση πόρων, διανομή χρημάτων σε ημέτερους, τριάντα χρόνια η ίδια παθολογία, τα ίδια κόλπα, οι ίδιες κουτοπονηριές – σοφιστείες απ’ την «Αριστερά» μπίζνες as usual απ’ τη Δεξιά που «εκσυγχρονίζεται» διαρκώς κι όλο Μαυρογιαλούρος μένει. Που μας αλλάζει τα φώτα στη μεταρρύθμιση ήτις δεν είναι τίποτα άλλο από απορρύθμιση της καθημερινής ζωής των εργαζόμενων, των μικροαστών, της μεσαίας τάξης και των αγροτών.

Έτσι λοιπόν, ενώ η κυβέρνηση θωρακίζει τον αυταρχισμό εν όψει χειμώνος, ταυτοχρόνων φροντίζει να διαφημίζουμε ο ένας στον άλλον τον τουρισμό μας, να αυτοπαραμυθιαζόμαστε δηλαδή, τη στιγμή που η πανδημία δείχνει να φουντώνει ξανά…

Το μόνον που πάει καλά είναι η λάσπη. Με τόση χρήση, ανεβαίνει η τιμή της…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Δει δη ανθρώπων

Στάθης

Λέω καμιά φορά (και επίσης μου λένε κάποιοι φίλοι), μην ασχολείσαι άλλο με τον Τσίπρα – αλλά, με όσα κάνει δεν «με αφήνει να αγιάσω».

Διατηρώντας πλέον με την Αριστερά τη σχέση ενός «αυριανιστή» (κι άλλοτε «εκσυγχρονιστή») ο Τσίπρας, μίλησε για «βρώμικο ‘89»!! Αδίστακτος αυτός ο άνθρωπος κακοποίησε την κληρονομιά του αγώνα για την Κάθαρση που χαρακτήρισε την Αριστερά εκείνης της εποχής. (Και που, αν είχε πετύχει, όλα θα ήταν αλλιώς)

Έτσι απλά! Σαν «λαδέμπορας». Σαν σώγαμπρος που πάει στο Γιουσουρούμ τα τιμαλφή που έπεσαν στα χέρια του. Όμως αυτό κάνει συνεχώς ο κολλητός του Παππά – επικαλείται (με εμφυλιοπολεμικό μάλιστα τρόπο) την ιστορία της Αριστεράς, για να παραδίδει τη χώρα στις ΗΠΑ, τα Μνημόνια και τον Νεοφιλελευθερισμό.

Αυτήν τη φορά τα άκουσε από τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο, πρόεδρο του Συνασπισμού. Ο οποίος χαρακτήρισε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, υβριστή, μίλησε για κόμμα Ανώνυμη Εταιρεία, για εξαθλίωση, θεσμική και ηθική, για εκφυλισμό, για αποχετευτικό σύστημα του πολιτεύματος και για άλλα, περί των οποίων ο Τσίπρας, κιχ!

Διότι έτσι πορεύεται: με σιωπές, ψέματα και παραλογισμούς. Εδώ και πολύν καιρό! Πράγμα που εγείρει το εξής αμείλικτο ερώτημα: οι Αριστεροί που τον ακολουθούν ακόμα (όσοι ακόμα τον ακολουθούν) σε τι τον ακουλουθούν;

………………………………….

Σε αυτήν τη φάρσα, δεν ήξερε ο Τσίπρας τι έκανε το δεξί του χέρι; Τι εννοεί ο Παππάς όταν λέει ότι «ο Τσίπρας είχε μια γενική ενημέρωση»; Δεν έβλεπε ο Τσίπρας τα καθημερινά δελτία ενημέρωσης (για τα μάτια του πρωθυπουργού μόνον) της ΕΥΠ; Παπαγγελόπουλος, Καμμένος – τι μιλούσαν μεταξύ τους; Σουαχίλι; Τα σπίτια του Παπαδημούλη, τι ήταν; Οι ευρωβουλευτές τύπου Κόκκαλη και Γεωργούλη τι κομίζουν; – ποιαν Αριστερά ακολουθούν οι Αριστεροί που ακολουθούν τον Ραγκούση, τους Βαρδινογιάννηδες, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ κι όλην αυτήν την παρδαλή στρατιά του Μπρανκαλεόνε;

Ο ΣΥΡΙΖΑ φούσκωσε όπως το ΠΑΣΟΚ και τώρα όπως το ΠΑΣΟΚ ξεφουσκώνει (και μάλιστα διά του ΠΑΣΟΚ – αυτό είναι το αστείο).

Θα έλεγε κανείς ότι, εν τέλει, θα ήταν καλό να μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σοβαρό και στιβαρό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (τον δεύτερο, ή τον πρώτο πόλο, που έχει ανάγκη για να λειτουργεί το σύστημα του δικομματικού μονοκομματισμού).

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον σε ένα κακέκτυπο ενός τέτοιου κόμματος μπορεί να εξελιχθεί (στον βαθμό που δεν έχει εξελιχθεί ήδη). Κι αυτό διότι α) αυτό που θεωρεί ο ίδιος «Αριστερά» στο εσωτερικό του είναι ένα κράμα από σοφιστείες, μωρολογίες και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ώστε να δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα. Και β) το κόμμα αυτό έχει μαζέψει όλα τα περιτρίμματα του ΠΑΣΟΚ. Ήτοι, το εγχείρημα εδράζεται σε δύο συνιστώσες, τη μία χειρότερη από την άλλη: μια υποταγμένη και υποτελή «Αριστερά» συν τα κουρέλια που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ στην πτώση του.

……………………..

Ούτε ο μεγαλύτερος Αλχημιστής όλων των εποχών, θα μπορούσε με τέτοια υλικά να παραγάγει κάτι καλύτερο από τα μαντζούνια του απατεώνα ψευτογιατρού που απασχολεί αυτόν τον καιρό το Πανελλήνιον.

***

Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι τα μαντζούνια του Τσίπρα δεν έχουν πλέον αντοχή στον χρόνο. Προς μεγάλη χαρά του Μητσοτάκη (ο οποίος βαδίζει πλέον προς έναν πολιτικώς ορθό αυταρχισμό) ο ΣΥΡΙΖΑ θα φυλλοροεί, ικανός μόνον για δικαιωματιστική αντιπολίτευση – όταν δεν υπερφαλαγγίζεται ακόμα και σε αυτήν από τους «εκσυγχρονιστές» του νεοφιλελευθερισμού.

Δυστυχώς, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ανοίγεται κάποιος δρόμος, ατραπός έστω, για την επανεμφάνιση της Αριστεράς στο προσκήνιο. Αντιθέτως! Κάτι η ζημιά που έκανε στο όνομα της Αριστεράς ο Τσίπρας, κάτι το γεγονός ότι αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται (πλην ΚΚΕ) θραύσματα και σπαράγματα, ενίοτε ανθρωποφαγικά μεταξύ τους, το αποτέλεσμα δεν είναι ενθαρρυντικό για τον λαό.

Σε μια συγκυρία από τις χειρότερες στην Ιστορία μας, με τη χώρα εν μέσω του κορωνοϊού, να είναι Προτεκτοράτο, να αντιμετωπίζει ύφεση μέσα στην ύφεση και να κινδυνεύει από την ιμπεριαλιστική πολιτική της Τουρκίας.

Λέει ο ποιητής για τους «υπέρ Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντε», «άμωμοι αυτοί αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος».

Από Διαίους και Κριτόλαους έχουμε πήξει. Οι «άμωμοι» όμως θα πάνε, ως πρόβατα επί σφαγήν; Θέλω να ελπίζω ότι δεν τον νομίζω…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν είσαι ηλίθιος… όμως νομίζουν ότι είσαι ηλίθιος, κι έτσι νοιώθεις ηλίθιος!

Στάθης

Ώπα, ρε παιδιά! Το παιδί είναι του μαγαζιού! Έχει το ηθικό πλεονέκτημα!

Κι επιτέλους, δεν γίναμε δεξιοί 4,5 χρόνια, για να ‘ρχεται τώρα η Δεξιά να μας πάρει τη μπουκιά απ’ το στόμα!

Πώς;

Όχι! Αυτά είναι από άλλη ατζέντα! Κι αυτά είναι από άλλο ανέκδοτο. Και μη μπερδεύουμε τις ατζέντες με τα ανέκδοτα, θα μας κρεμάσουν κουδούνια!

…………….

Ε, βέβαια! Άμα κοπανάει το κουδούνι της αίγας, πιάνουν κι αυτόν που την έχει πάρει στην πλάτη!

Και μη μου πείτε ότι πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη ο Νικολάκης ο Παππάς, διότι δεν ήταν γίδα, ήταν κοπάδι!

Και βέλαζε το ρημάδι!

Τώρα αποδεικνύεται η αξία του Παπαδημούλη. Τόσα σπίτια, θα βρεθεί μια γιάφκα να χώσουμε τον Παππά, ώστε να συνεχίσει τον αγώνα για τον σοσιαλισμό – από άλλη ατζέντα!

………………………

Χρόνια τώρα οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι τα κράτη είναι κάτι σαν εταιρείες. Εξ ου και τα λεφτά είναι πολλά που έλεγε και ο Νικολάκης στον Μιωνή για να αντιμετωπίσει τη σιωνιστική συνομωσία του τελευταίου εναντίον του ηθικού πλεονεκτήματος Καμμένου.

• Κουδούνια ο Παππάς.
• Κουδούνια ο Παπαδημούλης.
• Κουδούνια ο Παπαγγελόπουλος.
• Κουδούνια ο Καμμένος…

…σαν το σποτάκι για τους δημοσιογράφους γίναμε!

Κάτι σαν κονσέρτο για κουδούνια, κάτι σα το «για ποιον χτυπάει η καμπάνα»…

«Λυχνανάματα», που έλεγε και ο Καζαντζάκης, μαζευτήκαμε όπως οι μεγαλοφαγάδες Αχαιοί γύρω από τον μοναχοφαγά Αγαμέμνονα. «Μην κωλώνεις, αρχηγέ! Τόσους και τόσους έχεις φάει στο διάβα σου! Ο Νικολάκης θα σε κωλώσει τώρα;» είπε ο Αίας ο Τελαμώνιος και βρόντηξε την ασημοπλουμισμένη ασπίδα του.

«Άσε, ο Νικολάκης ξέρει πολλά!», μουρμούρισε ο λευκομακρυμάλλης Νέστορας και βύθισε τα ξεδοντιασμένα δόντια του στον λιγδερό καλοβρασμένον τράγο.

Ξημέρωνε όταν ο Καρανίκας βρηχήθηκε: «για ένα άδειο πουκάμισο, για μιαν Ελένη – τη Μενεγάκη!», και όλα βρήκαν τον ρυθμό και τον δρόμο τους. «Ώσπου να μας σφάξουν στις εκλογές, δεν θα μας σφάξει κανείς! – αυτή είναι η γραμμή»…

Φύγαμε με προφυλάξεις.

***

Δεν ήταν αίγα, ούτε γίδι, ούτε ερίφιον. Δεν ήταν ο ερίφης ο Παπάς, που πιάστηκε με την κατσίκα στην πλάτη. Ήταν ο γνωστός αποδιοπομπαίος τράγος, όστις πάλι κάποια μαλακία έκανε, για την οποίαν δεν είχαμε ιδέα, ούτε εγώ, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο βαρώνος Μυγχάουζεν, ούτε η ΕΥΠ, ούτε καν ο Φλαμπουράρης…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Εύκολοι μεζέδες (εμείς)

Στάθης

Επανέρχομαι στο θέμα των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας που περιμένουν δέκα χρόνια τώρα τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους, διότι το θέμα αφορά όλους τους εργαζόμενους της χώρας.

Το 2010 η εφημερίδα έκλεισε. Περίπου 850 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, εκατοντάδες οικογένειες βρέθηκαν στον αέρα. Έκτοτε, κάποιοι συνάδελφοι βρήκαν αλλού δουλειά (με όρους εργασίας που συνεχώς επιδεινώνονται), άλλοι έμειναν άνεργοι (και είναι ακόμα), άλλοι άλλαξαν επάγγελμα και κάποιοι, δυστυχώς, πέθαναν.

Η μόνη ελπίδα να πάρουν οι εργαζόμενοι μέρος (πολύ μικρό) των δικαιωμάτων τους, ήταν η εκποίηση των ακινήτων της πτωχευμένης «Χ. Κ. Τεγόπουλος», ήτοι το κτίριο της Μίνωος και το ακίνητο στο Κορωπί. Όπερ, εις ό,τι αφορά το ακίνητο της Μίνωος, και εγένετο.

Στο μεταξύ είχε συνταχθεί ο κατάλογος των χρημάτων που θα έπαιρνε ο κάθε εργαζόμενος. Για παράδειγμα αν ένας εργαζόμενος εδικαιούτο 100.000 ευρώ (δεδουλευμένα και αποζημίωση) θα ελάμβανε «προνόμιο» 40.000 και απ’ αυτά το 25%, ήτοι 10.000 ευρώ. Από τα 100 στα 10 δηλαδή!

«Προνόμιο», σε αυτή την άθλια γλώσσα, σημαίνει ό,τι απομένει μετά από το «κούρεμα» που σου κάνουν, λες και σου κάνουν χάρη που σου δίνουν ό,τι απομένει.

Όπως και να ‘χει, μετά από δέκα χρόνια αναμονής (και για πολλούς αγωνίας) έφθασε η στιγμή να γίνει η διανομή αυτών των λίγων χρημάτων σε ανθρώπους που οι περισσότεροι τα είχαν ανάγκη ή πολύ μεγάλη ανάγκη. Αμ, δε!

Οι Τράπεζες «Πειραιώς» και «Άλφα» προχώρησαν σε ανακοπή αυτής της διανομής (παρ’ ότι τα λεφτά γι’ αυτές, ελάχιστα) προβάλλοντας τη δική τους προτεραιότητα έναντι των εργαζομένων επί του εκπλειστηριάσματος της Μίνωος.

Βεβαίως, αυτό το έκαναν καταχρηστικώς, εναντίον του κοινού περί δικαίου αισθήματος και παρά τα χρηστά συναλλακτικά ήθη. Είχαν όμως «πάτημα» για να εκδηλώσουν την αναλγησία και τον αμοραλισμό τους.

Το 2015 με νόμο της κυβέρνησης Τσίπρα (τον 4335), που υπερψηφίσθηκε από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, η προτεραιότητα στις απαιτήσεις για τις αποζημιώσεις αφαιρείτο από τους εργαζόμενους (που ήταν ως τότε) και δινόταν στις Τράπεζες, όπως ισχύει σήμερα. Όμως, η υπόθεση των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας εκαλύπτετο και καλύπτεται από τον παλιό νόμο (όταν συνέβη η πτώχευση) κι όχι από τον τρέχοντα νόμο Τσίπρα (4335/2015), αναδρομική ισχύ (!) του οποίου διεκδικούν οι Τράπεζες.

Η υπόθεση θα πάει τώρα στον Άρειο Πάγο και θα τελεσιδικήσει σε 4-5 ή και 10 χρόνια με κάποιους ακόμα εργαζόμενους να έχουν πεθάνει στο μεταξύ και πολλούς άλλους να μην μπορούν να ανακουφίσουν τη μιζέρια τους, έστω και κατ’ ελάχιστον.

***

Αυτό είναι, συνοπτικώς το χρονικό αυτής της ιστορίας (που αγγίζει χιλιάδες εργαζομένων που έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν σε αυτήν τη θέση). Βγαίνουν όμως και ορισμένα συμπεράσματα: Οι Τράπεζες, κι εν προκειμένω, η Πειραιώς και η Άλφα, που έχουν επανειλημμένως επανακεφαλαιοποιηθεί από όλους μας, ζητούν πέρα από κάθε αίσθημα κοινότητας, και την τελευταία ρανίδα του αίματος που μπορούν να ρουφήξουν. Οι Τράπεζες αυτές (ανίκανες να συνέλθουν από τις αλλεπάλληλες κρίσεις) απειλούν σπίτια και ληστεύουν δικαιώματα, ανήκοντας ήδη οι ίδιες σε ξένα funds.

Όμως, το συγκλονιστικό σε αυτήν την υπόθεση είναι η αδυναμία μας να αντιδράσουμε ως πολίτες, ως φορείς, ως κόμματα (όσα είναι φιλολαϊκά). Μάλιστα, όσα κόμματα αντέδρασαν στην τυραννία των Τραπεζών (και των μνημονιακών κομμάτων που τις προστατεύουν) ή διαλύθηκαν από τον ίδιο τον λαό στις εκλογές, ή παραμένουν καθηλωμένα (πάλι από τον λαό) στην εκλογική τους επιρροή.

Προσέτι, σκέψεις να πιεσθούν οι Τράπεζες με ανάληψη των καταθέσεων (από όσους έχουν) ή πάγωμα της καταβολής δόσεων απ’ όσους χρωστάνε (όλοι), δεν έχουν κανένα πέρασμα στην κοινωνία, είτε λόγω κακού προηγούμενου («δεν πληρώνω-δεν πληρώνω»), είτε διότι πολλοί άνθρωποι δεν μπαίνουν πια καν στον κόπο να σκεφθούν πέρα από τα κυρίαρχα στερεότυπα. Κούραση, απογοήτευση, υποταγή.

Τέλος, οι ίδιοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι εργαζόμενοι. Καμιά ικανότητα (ίσως, ούτε καν πρόθεση) συλλογικής αντίδρασης. Κατά μόνας, ή κατά μικρές ομάδες επιπέδου παρέας, κάποια κείμενα στο fb και πέραν τούτου – ου!

Κι όμως! Αν αντιδράσουμε, αν υπερφαλαγγίσουμε εκείνους που σκέφτονται σαν να είναι τράπεζες οι ίδιοι, υπάρχει η δυνατότητα αυτοί οι γίγαντες με τα πήλινα πόδια (οι τράπεζες), αυτοί οι γίγαντες με μυαλό νάνου (οι τράπεζες), να κάνουν πίσω.

Φωνή λαού, οργή Θεού.

Από την άλλη, είναι φανερό ότι την αναλγησία των Τραπεζών συναγωνίζεται ο αμοραλισμός των κυβερνήσεων (και η αδιαφορία της Δικαιοσύνης).

Την ίδια ώρα που οι Τράπεζες κινούνται στα όρια μιας εκτός νόμου ερμηνείας του νόμου (χωρίς ουδείς εισαγγελέας να ευαισθητοποιείται) η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιράζει (όπως έκανε και η κυβέρνηση Τσίπρα) τα λεφτά των φορολογουμένων σε λαθρόβια έντυπα, αλλά και στον «επίσημο» Τύπο κατά το δοκούν.

Με το πρόσχημα της διανομής της διαφήμισης στην πραγματικότητα διαμορφώνεται η εξάρτηση του αγαθού της πληροφόρησης με όρους θεσμικής μαφίας.

Έτσι λοιπόν, οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις τράπεζες για να τους τρώνε τα σπίτια ή τις αποζημιώσεις, ενώ ταυτοχρόνως πληρώνουν (μέσω της κυβέρνησης με τους φόρους τους) τον Τύπο να κρατάει το στόμα του κλειστό για κάτι τέτοια φαινόμενα.

(Οι περιπτώσεις που ο Τύπος «σκούζει» είναι όταν ρίχνεται στη μοιρασιά, αναλόγως αν βρίσκεται στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση). Αλλά ακόμα κι έτσι, η ομερτά για τις Τράπεζες σπανίως ρηγματώνεται.

***

Τέλος, για όλα αυτά ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε η κυρία Γεννηματά φέρουν κάποια προσωπική ευθύνη. Πολιτικοί είναι οι άνθρωποι, μνημονιακοί πολιτικοί, απλώς υπερψηφίζουν από κοινού «σκληρούς νόμους, αλλά νόμους» εναντίον εκείνων που τους ψηφίζουν.

Και τους ξαναψηφίζουν.

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Προς την Έκβασιν…

Στάθης

Καμιά φορά το απομεσήμερο, ακούω απ’ το ραδιοφωνάκι τα παλιά λαϊκά συν ρεμπέτικα τινά, και βλέπω το φως απ’ το μπαλκόνι να αλλάζει φέγγος πάνω στην ελιά, πάνω στη τριανταφυλλιά και στον τσουπωτό δυόσμο…

Α, και η αύρα του απαλού αέρα, ευδαίμων άδει η καρδερίνα, κι εμείς με την αγωνία της εργασίας ή της αεργίας, χάνουμε τις στιγμές μας…

………………………………………………………………………………..

Αν «ο άνθρωπος είναι ό,τι θυμάται» πρέπει να γίνεται κι αυτά που ξέχασε.

(Αντί το «πρέπει» βάλτε «είθε»! Για να είμαστε και πιο κοντά στην εύνοια των θεών)…

***

Δεν είναι πλέον δυνατόν η κρίση που προκαλεί η Τουρκία να μην οδηγηθεί σε κάποια έκβαση! Εκτός και αν ο Από Μηχανής Θεός, ή η θεά Τύχη έχουν άλλη γνώμη, η Τουρκική πολιτική καθ’ οδόν προς τον στόχο της (να αναβαθμίσει την Τουρκία σε παγκόσμια Δύναμη) δεν μπορεί παρά να προσπαθήσει να λύσει το «ελληνικό πρόβλημα».

Από ελληνικής πλευράς, όλες οι πολιτικές, ακόμα κι όταν ξεπερνούν τον Κατευνασμό, αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Με μόνο όπλο τη διπλωματική προσπάθεια ή την προσφυγή στους (όποιους) Διεθνείς Οργανισμούς, αυτό που καταφέρνει η χώρα μας, είναι να επιτρέπει την αναβάθμιση της Τουρκικής απειλής.

……………………………………………………………………………………..

Μόνον αν η Τουρκία αντιληφθεί ότι σε περίπτωση επίθεσης, θα υποστεί η ίδια συντριπτικό πλήγμα, θα ανακρούσει πρύμναν.

Ούτε θερμό επεισόδιο, ακόμα κι αν νικήσει η χώρα μας, ούτε όποιου είδους αναμέτρηση που θα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο δεύτερου γύρου, θα αποτρέψει την πίεση για διαπραγματεύσεις στην κατεύθυνση που θέλει η Τουρκία.

***

Είναι σε θέση η ελληνική κυβέρνηση (και η αντιπολίτευση) να διαβεβαιώσουν την Τουρκία ότι θα πάθει νίλα; Είναι σε θέση η ελληνική κυβέρνηση (και η αντιπολίτευση) να υποσχεθούν στους Έλληνες ότι θα τους ζητήσουν όσον «πόνο, ιδρώτα και αίμα» χρειασθεί, όπως ζήτησε ο Τσόρτσιλ από τους Βρετανούς, για να μείνουν ελεύθεροι;

……………………………………………………………………………….

Ξέρω ότι τέτοιες κουβέντες εξαγριώνουν τους γραικύλους, τους γενίτσαρους και τους πάσης φύσεως υποτελείς στη Δύση, ξέρω την ιδεολογική (και επαγγελματική) τρομοκρατία που ασκούν οι κουφιοκεφαλάκηδες κι όσοι ψωμίζονται από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, αλλά δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια του φόβου ή της αυτοτύφλωσης.

Αντιμετωπίζουμε (μετά τα πογκρόμ του ’50 και του ’60 στην Κωνσταντινούπολη, το Κυπριακό και τα Ίμια) την προοπτική μιας Έκβασης. Θα είναι η «έκβαση» αυτή «απαίσια», καθώς θρηνούσε ο Καβάφης για τη συντριβή στη Μαγνησία, ή θα είναι αυτή η «έκβαση» λυτρωτική για τον ελληνισμό;

***

Η ante portas αναμέτρηση βρίσκει τη χώρα σε καθεστώς Προτεκτοράτου. Με τον κόσμο της εργασίας να οδηγείται σε φεουδαλικές συνθήκες. Και τον πολιτισμό μιας να ασφυκτικά στα χέρια των επιδοτήσεων, των εταιρειών και των πάσης φύσεως τύπων τύπου Αγγελοπούλου.

Φαίνεται σαν ο λαός να είναι πεντάρφανος. Κι άλλες φορές όμως, όντας έτσι, ανέτρεψε τα προγνωστικά κι έγραψε ιστορία – την Ιστορία που συχνά γράφουν οι λαοί!..

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Από τον φυλετικό στον ταξικό πόλεμο – Ένα "ακίνητο" κίνημα

Στάθης

Αν δούμε το πρόβλημα αντεστραμμένο, ίσως να διακρίνουμε και την πραγματική του φύση. Ήτοι: ο ρατσισμός που ανθεί στις ΗΠΑ και τη Δύση εν γένει, είναι περισσότερο αποτέλεσμα της ταξικής διάρθρωσης των κοινωνιών και λιγότερο της καταγωγής ή του (εικονικού ενίοτε) "συνανήκειν" των πολιτών.

Είναι οφθαλμοφανές, ότι ένα ποσοστό των Αφροαμερικανών, καθόλου μικρό, είναι ενταγμένο στον αφρό της Αμερικανικής κοινωνίας, στις εταιρείες, τα ΑΕΙ, τη διακυβέρνησης, το στράτευμα, τη δημοσιογραφία, όπως επίσης και σε όλον τον παραγωγικό ιστό, μάνατζερ, δικηγόροι, γιατροί, εργάτες, διανοούμενοι και όλα τα άλλα. Αυτοί οι Αφροαμερικανοί, μεγάλο πλήθος, που μένουν στην "απ’ έξω" είναι οι περιθωριοποιημένοι, οι ακατάγραπτοι, οι συνωστιζόμενοι στα γκέτο, οι αναλφάβητοι, οι λειτουργικώς αναλφάβητοι, οι παράνομοι, οι παρίες. Ποιος φταίει για όλους αυτούς; Η καταγωγή μόνον ή το σύστημα;

Ας αντιστρέψουμε για μιαν ακόμη φορά την εικόνα, τη σχέση αιτίου και αποτελέσματος.

Αν στις ΗΠΑ υπήρχε ισονομία για όλους τους πολίτες, αν η ανισοκατανομή του πλούτου δεν ήταν τόσο θηριώδης (και αιμοσταγής) αν η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν ισότιμη για όλους σε ισότιμα σχολεία, αν δηλαδή τα ταξικά προβλήματα ήταν αμβλυμένα, πόσος χώρος θα έμενα για να ανθεί ο ρατσισμός; Βεβαίως ο ρατσισμός που είναι απότοκος της ανθρώπινης (λευκής ή όχι) βλακείας δεν θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί, και, ίσως να μην εξαλειφθεί ποτέ (από τη Σκανδιναβία έως τις ΗΠΑ), αλλά οι διαστάσεις του θα ήταν πολύ μικρότερες από τον ρατσισμό που παράγει η ταξική δομή των κοινωνιών.

Για το σύστημα, οι διαδηλώσεις κατά του ρατσισμού που κατ’ αυτάς συνταράσσουν τον πλανήτη, είναι ένας εχθρός με πήλινα πόδια, όσον δεν λαμβάνουν (και) ταξικό περιεχόμενο. Το σύστημα μπορεί να τις απορροφήσει ή να τις συντρίψει με την ίδια ευκολία που τα έχει καταφέρει πολλές φορές έως τώρα – με την επόμενη μέρα να είναι εν πολλοίς ίδια με την προηγούμενη.

Όλοι έχουμε παρατηρήσει την πολιτική ορθότητα που μετέρχεται η πλειονότης στην κορυφή και τα στηρίγματα του συστήματος, όταν μιλά για τον ρατσισμό! Ακριβώς διότι δεν μιλά για την ταξική πλευρά του προβλήματος. Κι αν κάποιοι κατά καιρούς μιλούν, τα λεγόμενά τους χάνονται μέσα στη φασαρία. Η κορυφή και τα στηρίγματα του συστήματος είναι άτεγκτοι με τον ρατσισμό εις όσον αφορούν τις καταγωγικές και άλλες το ίδιο βλακώδεις πλευρές του, αλλά σιωπούν αιδημόνως για τις ταξικές του αιτίες.

Το ίδιο και με το προσφυγικό

Το ίδιο συμβαίνει και με το προσφυγικό. Ουδέποτε ή σπανίως οι ταξικές ελίτ και οι πραιτοριανοί τους, ομιλούν για τους πολέμους και τον οικονομικό ιμπεριαλισμό που προκαλεί την προσφυγιά, αλλά το παίζουν οικτήρμονες και φιλάνθρωποι με τα ίδια τους τα θύματα! Τα οποία προορίζουν για (φθηνούς) εργάτες και ανέργους (που πιέζουν τους εργάτες) στα γκέτο της Δύσης. Όπου αναπαράγεται εκ νέου ο ρατσισμός. Όπερ έδει δείξαι. Κι αν οι αστικές ελίτ κάνουν τη δουλειά τους, και την κάνουν καλά, καλά κάνουν.

Οι πολίτες όμως; Είναι τόσο μεγάλη η μαζική αποβλάκωση (και ο τρόμος που αυτή παράγει) στην οποίαν η κυρίαρχη προπαγάνδα έχει ωθήσει τους πληθυσμούς, ώστε αν κάποιος προσπαθήσει να αναλύσει ένα πρόβλημα με τρόπο που να μη συνάδει εμφανώς με την πολιτική ορθότητα του κάθε βλάκα, να οδηγείται στην πυρά. Ίσως σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, να μην υπήρξε άλλη φορά, ούτε καν κατά τη σκοτεινή εποχή του Μεσοπολέμου, όπου τόσοι πολλοί να σκέφτονται τόσο πολύ όμοια με τους ολίγους.

Είναι οξύμωρο, αλλά δεν είναι παράδοξο. Μετά την υποχώρηση ή την ενσωμάτωση της Αριστεράς και της πατριωτικής Δεξιάς στην ομογενοποιημένη νεοφιλελεύθερη σκέψη, μετά την υιοθέτηση από μέγα μέρος της Αριστεράς πάσης Αμερικανιάς (πολιτική ορθότητα, πολυπολιτισμός, εθνική αποδόμηση) η χειραγώγηση της μάζας, την κάνει χωροφύλακα του εαυτού της.

Πηγή: slpress.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Το τραπέζι του Προκρούστη

Στάθης

Αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι η επιβεβαίωση της ανάγκης για την πολιτική μας ύπαρξη. Είναι η επιβεβαίωση ότι οι σκέψεις (και η ιστορία) καθώς και οι αναζητήσεις μιας ριζοσπαστικής, πατριωτικής και διεθνιστικής Αριστεράς είναι ο «δρόμος», για να κάνουμε κι ένα φιλοπαίγμων λογοπαίγνιο με τον τίτλο της εφημερίδας μας.

Αν αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι εξέγερση ή ρεμπελιό, αν θα καταπνιγεί σύντομα ή αν θα ανοίξει διαδικασίες (ακόμα και εγγράφοντας παρακαταθήκες) είναι ερωτήματα που σύντομα θα έχουν την απάντησή τους.

Το κυρίως συμβαίνον όμως είναι ότι έχουμε δίκιο στην ανάλυσή μας για την Αμερικανική κοινωνία (και όχι μόνο) – ένα δίκιο που έχουμε (στην εποχή μας) ανάγκη να το νιώσουμε.

Όταν ακόμα και ο Κίσινγκερ διαπιστώνει ως μείζον πρόβλημα το «αφιλοσόφητο των κυβερνήσεων», όταν γκουρού και θεράποντες του συστήματος έχουν φθάσει να διαπιστώνουν πως «ό,τι σχετίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό είναι χρεοκοπημένο», εμείς από την άλλη πλευρά συχνά αμφιβάλλουμε για τη χρησιμότητά μας.

……………………………………………………………………………….

Τραυματισμένοι από την Αριστερά που Γονάτισε, που «σχετίσθηκε με τον νεοφιλελευθερισμό στη χρεωκοπία του», πιεσμένοι από «αριστερόστροφους» ό,τι να ‘ναι, οι οποίοι θεωρούν εθνικιστικές ακόμα και τις ελληνικές σημαίες που υψώσαμε στο Πολυτεχνείο, συκοφαντημένοι από μια παρδαλή στρατιά ιδιοτελών δικαιωματιστών και «εκσυγχρονιστών», φθάσαμε να «αμφιβάλλουμε για όλα» όχι έτσι όπως το έλεγαν οι Λατίνοι και ο Μαρξ, να αμφιβάλλουμε δηλαδή για να εξετάζουμε, αλλά να αμφιβάλλουμε αν μπορούμε να εξετάζουμε.

Τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ είναι δημιουργικό σοκ! Μέσες-άκρες έχουμε δίκιο στην ανάλυσή μας, πρέπει να βρούμε και το δίκιο της πραγματικότητας.

Το ίδιο και στα καθ’ ημάς. Δεν μπορεί να βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός πολέμου με την Τουρκία κα να σιωπούμε αιδημόνως, μήπως διαταράξουμε την κυριαρχία είτε των ηττοπαθών, είτε των πολεμοκάπηλων.

Η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ κι ένα μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που βρίσκεται από καιρό στην ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, κινούνται (με κοινό παρονομαστή τον Κατευνασμό) προς μια ήττα χωρίς πόλεμο, ή προς το τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετά από ένα θερμό επεισόδιο.

Πρόκειται για μια ιδιότυπη εθνική ενότητα ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

………………………………………………………………………………..

Στον αντίποδα αυτής της «εθνικής» στρατηγικής, μόνον η στρατηγική του συντριπτικού πλήγματος μπορεί να εξασφαλίσει την ύπαρξη –την ίδια την ύπαρξη– της Ελλάδας.

Μόνον αν οι Έλληνες ενημερωθούν και συσπειρωθούν, μόνον αν το κράτος οργανωθεί γύρω από τη λογική του συντριπτικού πλήγματος, θα ανακρούσει πρύμναν η Τουρκία.

Αν αυτό δεν μπορούμε να το λέμε εμείς, αν αφήσουμε μόνο τον Θουκυδίδη να το λέει, τον Σουν Τσου, τον Καίσαρα, τον Λένιν ή τον Κονδύλη, τότε θα μας καθίσουν στο τραπέζι (του Προκρούστη) των διαπραγματεύσεων. Με ή χωρίς θερμό επεισόδιο…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ζητείται σάλος (στην ανάγκη σαλός)…

Στάθης

Μιλώντας με δύο Γερμανούς δημοσιογράφους της BILD ο κ. Μητσοτάκης, δεν παραδέχτηκε μόνον αλλά πανηγυρικώς διεκήρυξε, ότι συχνά μέσα στα δέκα χρόνια της κρίσης οι Έλληνες υπήρξαμε το «κακό παράδειγμα» στο πλαίσιο της Ένωσης.

Έμπλεος ενθουσιασμού, σαν χαζός χαρά γεμάτος (και ως μωρός που γελά καν τι μη γελοίον ει, όπως έλεγε και το προγονικό), έμπλεος ενθουσιασμού λοιπόν, ο Έλληνας Πρωθυπουργός χασκάριζε που ήμασταν το κακό παράδειγμα, προκειμένου να τονίσει ότι τώρα είμαστε το καλό παράδειγμα!

………………………………………………………………………….

Είναι να απορεί κανείς: για να γίνει κανείς πρωθυπουργός στην Ελλάδα της κρίσης, πρέπει να είναι χαζός ή να κάνει τον χαζό;

Αν κρίνουμε από τις περιπτώσεις Τσίπρα-Μητσοτάκη, το ερώτημα θα μείνει μάλλον αναπάντητο.

Οι παλιοί έλεγαν, την εποχή που η σχολαστική εκπαίδευση πρυτάνευε, ότι «η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεων». Στους καιρούς μας θα λέγαμε ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ της προπαγάνδας.

Ο κ. Μητσοτάκης, ανερυθρίαστος και μάλιστα ενθουσιώδης επανέλαβε το άθλιο στερεότυπο του «τεμπέλη» Έλληνα, του «διεφθαρμένου», του «παράσιτου»!

Δέκα χρόνια κρίσης – και, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ο ίδιος μας ο πρωθυπουργός επιστρέφει στην αρχή της ρητορικής της.

Ο ίδιος μας ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει τις πρωταρχικές ρετσινιές και συκοφαντίες που καλλιεργήθηκαν προκειμένου ενοχοποιημένοι στη συνέχεια οι Έλληνες να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στα Μνημόνια και στη διά των Μνημονίων μετατροπή της χώρας μας σε Προτεκτοράτο.

Όλος ο αγώνας που δόθηκε για την αποκάθαρσή μας από τέτοιες ρετσινιές, όλος ο αγώνας που έγινε για την αποκάλυψη της αλήθειας και της πραγματικής φύσης των γεγονότων που μας έφεραν ως την άκρη του γκρεμού έγιναν στο στόμα του πρωθυπουργού μια φρασούλα! που περιέγραψε τους «άχρηστους και αλιτήριους – εμάς το «κακό παράδειγμα». Ο ίδιος άνθρωπος που (όταν συμφέρει) μιλά για τις «θυσίες του ελληνικού λαού», περιγράφει (όταν συμφέρει) αυτόν τον λαό σαν έναν όχλο που «μαζί τα έφαγε»…!

Ξανά απ’ την αρχή! Ξανά τα ίδια! ο ίδιος μας ο Πρωθυπουργός, χασκογελώντας και χαζογελώντας, επαναφέρει μια ρητορική σαν να ετοιμάζεται ένα… νέο Μνημόνιο! Και ακόμα χειρότερα, σαν να μην… ετοιμάζεται!

……………………………………………………………………….

Μιλώντας σε αυτούς τους δυο φιρφιρίκους της BILD, ο Έλληνας (!) Πρωθυπουργός (!) έφτυσε τους Έλληνες, σαν να επρόκειτο για το πιο φυσιολογική πράγμα στον κόσμο, επιβεβαιώνοντας ταυτοχρόνως ότι στα Προτεκτοράτα οι Αρχιερείς, δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο, παρά «Ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης»…

Το χειρότερο σε όλα αυτά είναι ότι κανονικά, με τις εν λόγω δηλώσεις Μητσοτάκη θα έπρεπε να έχει ξεσπάσει σάλος! Σάλος ξεσαλωμένος, αν μου επιτρέπετε την έκφραση! Μπα! Σιωπή! Πλην ολίγων που «την άκουσαν» με αυτές τις παρόλες, οι υπόλοιποι δεν τις άκουσαν καν!

Δεν τις αντελήφθησαν! Δεν τις πρόσεξαν! Πέλαγος λαού, αλλά σιγή ιχθύων! Κουραστήκαμε; Συνηθίσαμε; Απελπισθήκαμε; Η πλειονότης σίγουρα. Έρχεται βαρύς καιρός. Περιμένοντας τα χειρότερα, καταπίνουμε αμάσητα, αυτά που τα προετοιμάζουν…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Ποιος σκότωσε τους Ποντίους;

Στάθης

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κυρία Σακελαροπούλου και ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, στις δηλώσεις τους για τη Γενοκτονία των Ποντίων, παρέλειψαν κάθε αναφορά στον θύτη, δηλαδή στους Τούρκους!

Εξ όσων ενθυμούμαι, είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες που οι ανώτατοι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες καταφεύγουν σε μια σημειολογία που δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζει κάτι άλλο παρά ηττοπάθεια και ραγιαδισμό.

Όπως κάποιος πολίτης έγραψε προσφυώς στο τουίτερ, «αν δεν ξέρουμε ποιος διέπραξε τη Γενοκτονία (εφ’ όσον δεν τον κατονομάζουμε), να κάνουμε μήνυση κατ’ αγνώστων»…!!

…………………………………………………………………………………..

Πολύ κακά, όχι σημάδια, αλλά μαντάτα.

Μετά την αποτροπή της εισβολής στον Έβρο υπό την καθοδήγηση της Τουρκίας, και μετά την ένταση της ελληνικής αποτροπής στο Αιγαίο, φάνηκε σαν ο Κατευνασμός να αποτελούσε παρελθόν. Φευ, φρούδες ελπίδες.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα η ελληνική εξωτερική πολιτική (απ)έδειξε ότι παραμένει δέσμια ενός δόγματος που μας οδηγεί (ασφαλώς) στον πόλεμο.

Σε λίγες μόνον ημέρες οι πολύφερνες Δυτικές Εταιρείες υδρογονανθράκων ανέκρουσαν πρύμναν, αδειάζοντας Κύπρο και Ελλάδα στα βαθειά νερά της Ανατολικής Μεσογείου. Μαζί τους απέπλευσαν και οι προστάτιδες Δυνάμεις των Εταιρειών, ΗΠΑ, Γαλλία (καλά η Ιταλία) και άλλες, αφήνοντας την κυβέρνησή μας (καλά, η αξιωματική αντιπολίτευση) να θαλασσοδέρνεται μεταξύ ψευδαισθήσεων και παραισθήσεων.

Σύνηθες.

Εκτός από τις εν είδει φανφαρόνου διαρκείς δηλώσεις Δένδια (μόνον ως την Κόκκινη Μηλιά δεν έχει απωθήσει την Τουρκία ως τώρα), τίποτα, ούτε στη Λιβύη, ούτε στη Συρία, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εξελίσσεται με ευνοϊκό για τα ελληνικά συμφέροντα τρόπο.

Επί εβδομάδες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθούσε να δρέψει εντυπώσεις, αλλά και στην Αίγυπτο, και στο Ισραήλ και παντού αλλού, τα πράγματα για μας έχουν βαλτώσει στα τενάγη της ατολμίας καθώς και της απουσίας εθνικής στρατηγικής και σχεδίου.

Αποδεικνύεται ότι, σε όσο και δύσκολη θέση να βρεθεί η Τουρκία, εμείς βρίσκουμε τον τρόπο να βρεθούμε σε δυσχερέστερη.

Απ’ ό,τι φαίνεται ο Καλός Δαίμων της Ελλάδος και ο Από Μηχανής θεός είναι οι μόνες δυνάμεις που φυλάνε γιοφύρια και περάσματα.

δεν λέω Θερμοπύλες – θα επέμβει η υπό την κυρία Αγγελοπούλου Επιτροπή και θα μάθουμε ότι οι Θερμοπύλες δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά ότι ήταν ένας μύθος που το μάθαιναν στο Κρυφό Σχολείο τα παιδιά, για να γίνουν καλοί συνεργάτες των Γερμανών (Μνημόνια), των Αμερικανών (Βάσεις παντού) και των Άγγλων (αυτοί πάντα χρειάζονται, ποτέ δεν ξέρεις)…

Λογικό λοιπόν που ο κ. Μητσοτάκης και η κυρία Σακελλαροπούλου απέφυγαν να κατονομάσουν τους Τούρκους ως αυτουργούς της Γενοκτονίας.

Άλλωστε δεν έχουμε στοιχεία, όπως θα έλεγε και ο Ερντογάν.

………………………………………………………………………………….

Μπορεί να ήταν Σελτζούκοι! μπορεί να ήταν Μαμελούκοι! αλλά δεν ήταν Τούρκοι, ούτε άλλοι καλοί άνθρωποι του Θεού, όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, το ISIS και διάφοροι Τζιχαντιστές-για-καλό-σκοπό, απ’ αυτούς που συμμετέχουν στον πολυπολιτισμό γκρεμίζοντας μνημεία, σφάζοντας γυναίκες και πουλώντας παιδιά.

……………………………………………………………………………………

Θυμάμαι ένα κλασικό γουέστερν με τίτλο «Ποιος σκότωσε τον Λίμπερτυ Βάλανς;»

Ποιος σκότωσε τους Πόντιους; κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας;

«Ο δολοφόνος ήρθε τη νύχτα»; κ. Μητσοτάκη, και δεν τον είδαμε καλά μέσα στο σκοτάδι;

***

Ο Ερντογάν λατρεύει τους συμβολισμούς. Κι όπου να’ ναι έρχεται η 29^η Μαΐου…

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »

Εξαγγελίες και Μικρές Αγγελίες

Στάθης

Έως τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αριστεύσει στις εξαγγελίες – κυρίως! Βεβαίως και παίρνει μέτρα, αλλά πολύ λιγότερα απ’ όσα εξαγγέλλει.

Εξαγγέλλει, εξειδικεύει, αναβάλλει, κι έτσι η κυβέρνηση κερδίζει εντυπώσεις. Και χρόνο. Πρωταθλητής αυτής της τακτικής ο κυρ Βρούτσης. Χωρίς να υστερούν και οι υπόλοιποι Υπουργοί, οι σχετικοί με την οικονομία.

……………………………………………………………………………………

Αυτό το κλίμα των θετικών εντυπώσεων (κυρίως ως εκ της προσμονής) πιθανόν να εκμεταλλευθεί η κυβέρνηση για να πάει σε εκλογές, είτε αρχές καλοκαιριού, είτε το φθινόπωρο.

Καθότι τον χειμώνα τ’ αρνάκια θα αρχίσουν να κρυώνουν, να παγώνουν, να ψάχνουν τον επιούσιον.

***

Αντίλογος στον μονόλογο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι ο εκφυλισμένος εμφυλιοπολεμικός λόγος της ομάδας Τσίπρα.

Όμως ο πολακισμός ούτε θα ζεστάνει τα αρνάκια τον χειμώνα, ούτε θα μπορέσει να τα ταΐσει.

…………………………………………………………………………….

Η χώρα θα έπρεπε να έχει προχωρήσει ήδη στην οργάνωση Σχεδίου Έκτακτης Ανάγκης, αλλά αυτό είναι αδύνατον, όσο στα πράγματα της πατρίδας κουμάντο κάνουν εντολοδόχοι και ανδρείκελα.

(Για παράδειγμα, όσα λέγονται αυτές τις μέρες και προγραμματίζονται για τον τουρισμό, δείχνουν ασχετοσύνη, τσαπατσουλιά και τυχοδιωκτισμό) – κακό πακέτο οιωνών για τον (επ)ερχόμενο χειμώνα.

***

Στο ίδιο πνεύμα των εξαγγελιών (με τελικό αποδέκτη τις ελληνικές καλένδες) είναι και η κυβερνητική υπόσχεση για την εξυγίανση των ΜΚΟ. Εξυγίανση!! Σαν να λέμε ότι βρέθηκε το εμβόλιο, άμα τε και το φάρμακο για τον κορωνοϊό!

…………………………………………………………………………………..

(Κι ένα, ας το πούμε, παραλειπόμενο! Μετά από πολλά χρόνια επανεμφανίσθηκε στη δημοσιογραφική πιάτσα η ορολογία: «Κολέγιο των Επιτρόπων». Παρ’ ότι η λέξη «κολέγιο» έχει λάβει στα ελληνικά άλλες έννοιες, γνωστές, παρ’ ότι στα ελληνικά το «Σώμα των Επιτρόπων» αποδίδει πολύ καλά το colegium, είτε από αγραμματοσύνη, είτε από εξυπνακισμό, είτε για να «πουλήσουμεν μούρην», επανέρχονται ορισμένοι στο «Κολέγιο των Επιτρόπων» – προφανώς αυτή η ορολογία φαίνεται στους… κολίγους του ευρωλιγουρισμού, πιο σικ…!)…

Καθόλου σικ όμως ο κ. Βαρουφάκης χαρακτήρισε τον κ. Στουρνάρα, «επίορκο»!

Και τούτο, διότι οι διαβεβαιώσεις του Αρχιτραπεζίτη για την επερχόμενη ύφεση της ελληνικής οικονομίας είναι ωραιοποιημένες. Δεδομένο του παρελθόντος Στουρνάρα, και λίγα λέει ο «αφορισμένος» κ. Βαρουφάκης!

Πλην όμως, εις μάτην βοά ο Βαρουφάκης. Όταν μονόφθαλμοι (εμείς), εθελοτυφλούντες οδηγούμεθα από τυφλούς, πάλι θα πέφτουμε εν τω καιρώ τω δέονται απ’ τα σύννεφα της καταιγίδας που έρχεται…

***

Νέφη εξ Εσπερίας. Διότι τα εξ Ανατολών νέφη έχουν σκεπάσει το μισό Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και το μισό Λιβυκό πέλαγος.

Είναι πάντως να απορεί κανείς! Με την Τουρκία καθηλωμένη στη Συρία, ασταθή στη Λιβύη και ακόμα πιο ασταθή στην οικονομία της, πώς γίνεται ο Ερντογάν να προβαίνει σε καθημερινούς λεονταρισμούς κατά των Ελλήνων;

Γίνεται! Διότι απέναντί του βρίσκει (εκ νέου) τον Κατευνασμό!

Παρά την επιτυχία της Ελλάδας στον Έβρο, και για το Προσφυγικό, και στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο Μητσοτάκης επέστρεψε γρήγορα στην πεπατημένη της εκτέλεσης «υποδείξεων και εντολών» – με τον Κατευνασμό μόνο όπλο, πάλι, στα χέρια του.

Έτσι, ο στριμωγμένος Ερντογάν μπορεί να εκτονώνει τις αποτυχίες του πάνω στην «καμπούρα» της Ελλάδας. Διότι γνωρίζει ότι εκτός από διαμαρτυρίες και δηλώσεις για διεθνή κατανάλωση, ουδέν άλλο επίφοβο στέκει στον δρόμο του.

Πηγή: edromos.gr

---

Στάθης: Σχετικά με τον συντάκτη

---

Διαβάστε Περισσότερα »